Και την επόμενη μέρα... ο «Τιτανικός» συνεχίζει την πορεία του

Της Ζέζας Ζήκου

Ο Πλάτων έλεγε πως κάθε πολιτικός πρέπει να έχει τη δική του φιλοσοφία. Η φιλοσοφία υπαγορεύει αρχές και οι αρχές υπαγορεύουν πολιτικές. Την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους την αποφάσισαν και την εκτέλεσαν οι «δάνειες δυνάμεις», εν προκειμένω δηλαδή η Γερμανία. Οι παλινδρομήσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου, μαζί με τη διπλωματική ανυπαρξία της και την εκκωφαντική διαπραγματευτική ένδεια, είχαν οδηγήσει σε κινούμενη άμμο τα πάντα. Οταν διαπιστώθηκε από τους δανειστές μας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της, δηλαδή σε... ελληνικότερη και πολιτικότερη διατύπωση όταν έγινε αντιληπτό ότι τα Μνημόνια δεν μπορούν να αποτρέψουν τη χρεοκοπία και τη στάση πληρωμών, το Βερολίνο μαζί με τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον μας «εκούρευσαν». Ομως... αναρωτιέμαι πώς θα γίνει η αναδιάρθρωση της χαμένης εμπιστοσύνης του λαού προς το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα, καθώς αναδεικνύεται πλέον σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Ο «Τιτανικός» συνεχίζει την πορεία του μαζί με όλη την απελπισία και την εξαθλίωση που φορτώνει στην κοινωνία με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα για εισοδήματα, φόρους, ασφαλιστικό, κύριες και επικουρικές συντάξεις, δημοσίους υπαλλήλους και με ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του κράτους. Η διαπίστωση ότι ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές να ζητούν βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Και θα έρχεται η ιεροεξεταστική τρόικα και θα αποσαφηνίζει αν ο στόχος επιτεύχθηκε και αν θυσίες χάθηκαν στον τετρημένο πίθο των Δαναΐδων. Και δικαίως οι δανειστές μας θα απαιτούν εμπράκτως να σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα και άρα ότι θα μπορούμε να αποπληρώσουμε τις δόσεις μας, χωρίς νέα θαλασσοδάνεια. Η Ελλάδα καταδικάζεται σε πολλά χρόνια δεινών, προειδοποιεί ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, από τη στήλη του στους New York Times. Υποστηρίζει ότι «η ιστορία της ευρωπαϊκής οικονομικής ύφεσης απέχει πολύ από το τέλος της» και ότι «οι Αμερικανοί πολιτικοί δεν πρέπει να χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως παράδειγμα για εφαρμογή μέτρων λιτότητας στις ΗΠΑ». Με αφορμή την «επίσημη, οργανωμένη χρεοκοπία της Ελλάδας έναντι των ιδιωτών επενδυτών της», όπως σημειώνει, εκτιμά ότι «και με το κούρεμα του χρέους της, η Ελλάδα, όπως και άλλα ευρωπαϊκά κράτη που εξαναγκάστηκαν σε μέτρα λιτότητας εν μέσω ύφεσης, καταδικάζεται σε πολλά ακόμη χρόνια δεινών». Στη συνέχεια, αναφέρει ότι «αυτό που πραγματικά δείχνει η ελληνική εμπειρία είναι ότι, ενώ τα ελλείμματα σε ανθηρές οικονομικά περιόδους μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα (περίπτωση που ισχύει για την Ελλάδα, αλλά όχι και για την Ισπανία, η οποία την παραμονή της κρίσης παρουσίαζε χαμηλό κρατικό χρέος και πλεόνασμα προϋπολογισμού), η προσπάθεια για μείωση του ελλείμματος, όταν έχεις ήδη πρόβλημα, συνιστά συνταγή για ύφεση». Απαντώντας στο ερώτημα για τις εναλλακτικές επιλογές που έχουν μπροστά τους η Ελλάδα και η Ιρλανδία για ανάκαμψη, ο κ. Κρούγκμαν θεωρεί ότι «δεν είχαν και δεν έχουν καλές εναλλακτικές πέραν της αποχώρησής τους από την Ευρωζώνη, ένα δραστικό βήμα που στην πραγματικότητα οι ηγέτες τους δεν μπορούν να λάβουν εκτός εάν έχουν αποτύχουν όλες οι άλλες επιλογές, κατάσταση που η Ελλάδα πλησιάζει γρήγορα», όπως υπογραμμίζει, προσθέτοντας ότι «η Γερμανία και η ΕΚΤ πρέπει να ενεργήσουν ούτως ώστε να αποφευχθεί η έξοδος των χωρών αυτών από το ευρώ, απαιτώντας λιγότερα μέτρα λιτότητας και λαμβάνοντας μέτρα προς ενίσχυση της ευρωπαϊκής οικονομίας στο σύνολό της». Η Wall Street Journal, με κύριο άρθρο της, υποστηρίζει ότι «η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι απλώς ένα κεφάλαιο μιας πολύ μεγαλύτερης οικονομικής και πολιτικής τραγωδίας, αλλά στο συγκεκριμένο στάδιο, κάθε καλή είδηση είναι ευπρόσδεκτη», όπως σημειώνει με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση της ISDA περί χρεοκοπίας της Ελλάδας και την επακόλουθη ενεργοποίηση των CDS. «Κι αυτό», σημειώνεται χαρακτηριστικά «επειδή ο πραγματικός συστημικός κίνδυνος θα ερχόταν εάν οι πιστωτές εξαναγκάζονταν να υποστούν απώλειες της τάξεως του 70%, χωρίς ενεργοποίηση των ασφαλίστρων, διότι στην περίπτωση αυτή το ελληνικό χρέος θα ήταν πλέον ανασφάλιστο». http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_13/03/2012_432651