Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης στην εφημερίδα Δημοκρατία, απαντώντας σε όσους περίμεναν πιο δυναμική στάση από τον Αντωνάκη:
Γνωστό το λαϊκό παιχνίδι. Παίζεται σε καφενεία, ταβέρνες, σαλόνια. Εκεί όπου ο μέσος Έλληνας γίνεται πρωθυπουργός, προπονητής ποδοσφαίρου, αρχηγός κόμματος, ενίοτε στρατηγός ή μεγαλοεπιχειρηματίας. Με πάθος, χειρονομίες, αφορισμούς και πακτωμένη βεβαιότητα, δίνει στην παρέα τα φώτα του. Το πώς θα άλλαζε το αποτέλεσμα του ντέρμπυ, τον ρου της ίδιας της Ιστορίας.
Τόση περιφρόνηση για τις «κουβέντες καφενείου»; Καλά, ο Φαήλος δεν ήταν που μας έλεγε μέχρι προχθές για την βαθιά του πίστη στον απλό λαό, και την περιφρονησή του για τους κουστουμάκηδες; Να πως τα έλεγε προ καιρού:
«Θα σας πω όμως μια γενική αρχή, ένα βασικό χαρακτηριστικό που έχουν οι αληθινοί ακροδεξιοί, αυτοί που διαπνέονται από βαθύ, αληθινό ολοκληρωτισμό. Αυτοί λοιπόν, ακόμη κι αν φορούν την δορά του “προοδευτικού”, περιφρονούν τον Λαό. Εύκολα τον καθυβρίζουν, στο σύνολο ή κατά κατηγορίες.»
και
«Όλο αυτό ζέχνει πρωτοφανή αυθάδεια αλλά και περιφρόνηση για τους απλούς ανθρώπους, τους ψηφοφόρους, τους οποίους αυτή η μπατιρημένη λούμπεν «αριστοκρατία» τους θεωρεί περίπου ηλίθιους, για να τους πουλάει τέτοια παραμύθα.»
Αυτά που μας αραδιάζει τώρα, τα περί «κουβέντας καφενείου» και «τσάμπα μαγκιάς» δεν ήταν τα επιχειρήματα των κάθε λογής Μπάμπη, Πάσχου, Όλγας, κλπ; Οι οποίοι μας νουθετούσαν και συνιστούσαν ρεαλισμό; Τώρα που ενέδωσε και ο Σαμαράς, αφορούν πλέον και το Φαήλο μόνο οι κουβέντες των σαλονιών και των ειδικών;
Ας το παίξουμε λοιπόν το παιχνίδι για τα τρέχοντα, να δούμε πως θα συμπεριφερόταν ο Μήτσος, ο Θανάσης, ο Γιάννης κι οι φαμίλιες τους σ΄ ένα σενάριο ηρωϊκής αντίστασης.
Ο Γιάννης, λοιπόν, γίνεται Σαμαράς. Δυόμιση χρόνια μετά την άνοδο του χαζού οδοστρωτήρα στην εξουσία, με το παπατζιλίκι του «λεφτά υπάρχουν», με την ανεργία στην ανηφόρα, το φέσι ως τον αστράγαλο, με μια κρίση ελλείμματος που έχει γίνει πια κρίση δανεισμού και με την χώρα, μετά το αεροπλανικό του δημοψηφίσματος, να έχει διεθνή υπόληψη χιλιανού πορτοφολά σε τρόλεϋ, ο Γιάννης κάθεται δίπλα στον Παπαδήμο, τον ευλύγιστο ποιητή πρόεδρα και το ψηλό παιδί από τη Μινεσότα. Λέει λοιπόν, «κύριοι, πείτε στους Φράγκους, τους Αλανούς και τους αρχισαράφηδες, ότι η απάντηση μου είναι όχι. Καταψηφίζω και να συμφωνήσουν σε μια συνταγή που να βολεύει τη χώρα μας. Αλλιώς ας πάμε, αν τολμούν, σε χρεωκοπία. Αυτό θα σημαίνει παύση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του χρέους». Και την περασμένη Κυριακή στη Βουλή, σύσσωμη η ΝΔ, η Αριστερά και μέρος του ΠΑΣΟΚ, καταψήφιζαν, ενώ ο αρχηγός του Στρατάρχου Αϊβαλιώτη θα είχε πάει για τσάϊ.
Δημοσκοπικά ο Γιάννης θα απογειωνόταν, την επόμενη μέρα θα χτύπαγε πρόθεση ψήφου κάπου στο 50% και θα θριάμβευε στις σύντομες εκλογές, αφού η κυβέρνησςη θα κατέρρεε. Αν η απειλή της χρεωκοπίας ήταν χάρτινη, αν η Ευρώπη έτρεμε τις συνέπειες από την πυροδότηση της άγνωστης ελληνικής εκρηκτικής ύλης, θα ερχόταν στο τραπέζι με την ουρά στα σκέλια να προσφέρει πολύ ηπιότερες λύσεις κι ο Γιάννης θα έμπαινε στο πάνθεο των ημίθεων.
Αν όμως η απειλή ήταν πραγματική ή για μερικές μέρες μας έκαναν ψυχολογικό πόλεμο, το σενάριο γίνεται πιο περίπλοκο κι έχει πρόδηλα ερωτηματικά. Η Ευρώπη λοιπόν, λέγε με Γερμανία, δήλωνε πως μας κλείνουν την στρόφιγγα κι ότι η Ελλάδα θα υποστεί τις συνέπειες. Παρ’ ότι δε θεσμικά δεν προβλέπεται τρόπος εξόδου από το ευρώ, μας απειλούσαν με αυτή και μας έδειχναν την πόρτα.
Πώς λοιπόν θα αντιδρούσε ο μέσος Έλληνας; Θα καθόταν στο σπίτι του και στην δουλειά του με πίστη στην ηγεσία, ψύχραιμος και περήφανος ή θα ορμούσε στις τράπεζες να σηκώσει όλα του τα λεφτά, ακούγοντας τις απειλές κι ότι στις 20 Μαρτίου δεν θα πληρωνόταν το ομόλογο των 14 δις, άρα χρεωκοπία; Κάτι μου λέει ότι στις ΑΤΜ και στα γκισέ θα γινόταν η μάχη των Δερβενακίων. Αυτό θα οδηγούσε σε κατάρρευση το τραπεζικό σύστημα, μέσα από το οποίο λειτουργούν και χρηματοδοτούνται οι επιχειρήσεις. Επομένως θα γινόταν προβληματικός ο εφοδιασμός της χώρας και με τα αγαθά που προμηθεύουν οι ιδιώτες στο λαό.
Μπα; Το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ επιχείρημα που παίζουν επί τρία χρόνια τα πράσινα παπαγαλάκια, τώρα και σε απόχρωση ΝΔ;
Και, για να έχουμε καλό ρώτημα, ποιά λεφτά «στα γκισέ» φαντάζεται ο Φαήλος; Μπορεί τίποτα φίλοι του και κάνα 5% λαμόγιων και φραγκάτων, να έχουν λεφτά στις τράπεζες, αλλά ο μέσος Έλληνας έχει καταθέσεις μηδέν, όταν δεν έχει χρέη.
ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ θα «πάνε να σηκώσουν» από τις τράπεζες το ένα εκατομμύριο άνεργοι, οι ιδιοκτήτες των 200,000 επιχειρήσεων που έβαλαν λουκέτο, οι εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι με κομμένο το 40% των αποδοχών τους, οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι με το βασικό ―απλήρωτοι μήνες πολλοί―, οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ και οι δεκάδες χιλιάδες νέοι που αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό;
Από τα τρία το μακρύτερο;
Και ποιές επιχειρήσεις «χρηματοδοτούνται» από το τραπεζικό σύστημα, το οποίο, λέει, δεν πρέπει να αφήσουμε να «καταρρεύσει»; Οι προσωπικές επιχειρήσεις και οι μικρομεσαίες που κλείνουν; Οι μεγάλες που το ρίχνουν στις μαζικές απολύσεις;
Ας υποθέσουμε όμως ότι με πίστη στο Γιάννη, οι Έλληνες, με βρετανικό φλέγμα και τευτονική πειθαρχία δεν ορμούσαν να κλατάρουν τις τράπεζες. Στοιχίζονταν πίσω από τον ηγέτη τους και δείχνανε το μεσαίο δάχτυλο στην Τρόϊκα. Την Άνοιξη του 2010 η χώρα ακόμα είχε περιθώρια, δεν είχαν κλείσει οι αγορές, μπορούσε ακόμη να δανειστεί με αξιοπρεπές επιτόκιο, δεν είχε πέσει θανατικό στην αγορά και κυρίως είχε πρόσωπο. Το χρέος ήταν βιώσιμο. Σήμερα δεν είναι.
Ο Γιάννης λοιπόν, που θα είχε πάρει θριαμβευτής την εξουσία και θα είχε καλέσει τους δανειστές μας στα μαρμαρένια αλώνια, σήμερα, το 2012, παρόλο που θα είχε διαγράψει μονομερώς το χρέος, παρόλο που δεν θα πλήρωνε ούτε σεντ για δόσεις δανείων, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα: τα έσοδα υπολείπονται των δαπανών του κράτους κάποια δις. Ας υποθέσουμε ότι με αναγκαστικό δάνειο σε ποσοστό επί των καταθέσεων, δίνοντας ομόλογα του δημοσίου, μάζευε από τους πατριώτες και στωϊκούς Έλληνες το 15-20% των καταθέσεων τους, οι οποίοι θα το δέχονταν αδιαμαρτύρητα, ώστε να έχει τις δαπάνες για ένα έτος. Τους έλεγε «αδέρφια, μαζί θα σωθούμε και θα τα πάρετε πίσω με τόκο ή μαζί θα χαθούμε». Κι έτσι, με τους δανειστές απλήρωτους, αγνοώντας όλο το τσουνάμι των πιέσεων κάθε είδους, έψαχνε άλλες πηγές δανεισμού. Ρωσία, Κίνα κλπ, που λένε κάποιοι. Γιατί αναγκαστικό δανεισμό μια φορά θα κάνεις, δεν μπορείς κάθε χρόνο να δεσμεύεις, αυτό που σε λίγο δεν θα υπάρχει.
Ποιος όμως δανείζει κάποιον που μόλις έχει ρίξει κανόνι μερικών εκατοντάδων δις; Κανείς. Κι αν σε δανείσει, θα σου ζητήσει το νεφρό, τη γυναίκα σου, τα όσια και τα ιερά σου. Θα σε λεηλατήσει. Αν δεν σε δανείσει κανείς ή σου προτείνουν όρους δανεισμού σαν αυτούς της μαφίας της Θεσσαλονίκης θα πεις αναγκαστικά όχι.
Πολλές σαχλαμάρες μαζεύτηκαν σε λίγες παραγράφους. Έτσι καταλήγεις πάντα όταν πρέπει να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα. Γιατί όταν λες πράγματα εν πολλοίς σωστά, σε παίρνει να κάνεις και το πρώην «κομάντο», όταν όμως πρέπει να δικαιολογήσεις γιατί πρέπει να κάθήσουμε σαν κότες να μας τον φορέσουνε, ε, θα το ρίξεις στις σαχλαμάρες.
Ευτυχώς, τα πράσινα παπαγαλάκια είχαν μαζέψει σαθρά επιχειρήματα με το κιλό, και τα χρησιμοποιεί τώρα ο Φαήλος χωρίς να πρέπει να κουραστεί για να σκεφτεί κάνα δικό του.
Έχουμε και λέμε. Το πρωτογενές έλλειμμα. Το μέτρησες ρε Φαήλο; Το συνέκρινες με το ποσό που αντιστοιχεί στα δάνεια και στους τόκους; Ούτε ένας μήνας πανωτόκια δεν είναι. Και αντιμετωπίζεται με λιτότητα και περικοπές, σαν αυτές που ήδη και αναγκαστικά κάνουμε (και θα συνεχίσουμε να κάνουμε και χειρότερες), ΧΩΡΙΣ να χρειαστεί να δώσουμε γη και ύδωρ.
Δεύτερον, δεν σε δανείζουν, λέει, άμα βαρέσεις κανόνι; Τι λε ρε Φαήλο; Καταρχήν, και άλλα κράτη βάρεσαν κανόνι και ξαναδανείζονται άνετα. Η Ελλάδα δε, που έχει ξεσχιστεί να δανείζεται, έχει βαρέσει 4 χρεωκοπίες από το 1821 και μετά και είναι η χώρα της Ευρώπης με τον περισσότερο χρόνο σε καθεστώς χρεωκοπίας.
Άσε που πιο εύκολα δανείζει κανείς σε κάποιον που έχει κηρύξει πτώχευση (και αποτινάξει ένα τεράστιο χρέος από πάνω του), παρά κάποιον που χρωστάει τα αντερά του.
Πρώτο γιατί ξέρει ότι αυτός που χρωστάει τα αντερά του δεν θα έχει να τον ξεπληρώσει, και δεύτερο, γιατί ξέρει ότι αυτός που χρωστάει τα αντερά του είναι ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟ να καταφύγει στην χρεωκοπία παρά εκείνος που μόλις χρεωκόπησε.
Τότε η εξέλιξη είναι προβλέψιμη. Αδυνατώντας να καλύψεις το έλλειμμα θα απολύσεις άμεσα εκατοντάδες χιλιάδες, οι βασικές λειτουργίες του κράτους θα μπουν σε κώμα και θα μειώσεις μισθούς και συντάξεις 50%. Τότε θα λέγαμε, «δεν πειράζει, ζούμε με νερό και παξιμάδι αλλά υπερήφανοι και στηρίζουμε τον ηγέτη μας»; Ή θα έχουμε εξέγερση, αν όχι εμφύλιο και θα δούμε μετά διεθνή επέμβαση και «ανθρωπιστική βοήθεια»;
«Θα μπουν σε κώμα οι βασικές λειτουργίες του κράτους»; Ενώ τώρα, δεν είναι σε κώμα; Μας δουλεύεις ρε Φαήλο; Από κανένα νοσοκομείο έχεις περάσει; Πως κάνουν ιατρικές εξετάσεις οι ασφαλισμένοι έχεις δεί; Πόσα πληρώνουν πλέον οι ίδιοι για τα φαρμακά τους, γνωρίζεις; Στα σχολεία πήγες να δείς πως κάνουν μάθημα; Ή είδες δημόσια έργα και αναπτυξιακές επενδύσεις σε κάποιο τομέα που σε εμάς τους υπόλοιπους μας ξέφυγαν;
Όσο για το «αδυνατώντας να καλύψεις το έλλειμμα θα απολύσεις άμεσα εκατοντάδες χιλιάδες», συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι μέσα στα πλάνα των συμφωνιών του Οκτώβρη; Απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων στο δημόσιο δεν ζήτησαν ΗΔΗ οι Τροϊκανοί;
Δηλαδή μας παρουσιάζεις σαν πιθανό κίνδυνο της επιστροφής στη δραχμή, κάτι το οποίο η κυβέρνηση συννενοχής του Παπαδήμιου έχει υπογράψει και ψηφίσει έτσι και αλλιώς;!
Μάλλον μερικοί νομίζουν ότι απευθύνονται σε μαλάκες. Άλλα μας έλεγαν, βέβαια, τον Μάιο του 2011. Π.χ:
«Κυβέρνηση και διαπλοκή ένα πράγμα ζητάνε στην ουσία: συνενοχή. Ψωνίσανε από σβέρκο. Αδέρφια, άμα συναινέσει [ο Σαμαράς] στην φορομπηχτική, αντιαναπτυξιακή πολιτική τους, θα βάλω σκουλαρίκι και θα κάνω τατουάζ την μελαγχολική κυρία στο δεξί μου μπράτσο.» (Antinews)Και βέβαια θα υπάρχουν κι οι λύκοι δίπλα μας, που δεν νομίζω ότι θα κάτσουν απλά να μας κοιτούν γλείφοντας τις μουσούδες τους.
Όχι, θα περιμενουν πρώτα να μας αποτελειώσει η Τρόικα με τη συνταγή που προτείνεις, και μετά θα κάνουν ό,τι είναι να κάνουν. Και όλος αυτός ο εκβιασμός (δεν υπάρχει άλλη λέξη), από τον ίδιο που έγραφε:
«Δεν χρειαζόμαστε κανά γερολαδά, εξηνταβελόνη που θα μετράει με σφιχτό χέρι τα γρόσια. Η Πατρίδα δεν είναι μπακάλικο. Χρειαζόμαστε ηγεσία με φλογερή ελληνική πίστη, που να ανάψει πυρκαγιά στις συνειδήσεις, να αποτινάξει το σιδερένιο πέπλο της μιζέριας, της κατάθλιψης που σκόρπισαν οι σκιντζήδες της κυβέρνησης και τα εξαπτέρυγα τους. Πως είναι δυνατόν να απειλείς και να εκβιάζεις τον λαό σου μέρα παρά μέρα; Δεν διέλυσαν απλώς την αγορά και οδήγησαν κεφάλαια σε έξοδο πανικού. Καταρράκωσαν τις ψυχές των απλών ανθρώπων. Το μεγαλύτερο έγκλημα τους είναι πάνω στο ηθικό του Λαού.»
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει να διαχειριστεί την τύχη 10.000.000 Ελλήνων κι όλων των μαγαζιών, μικρών και μεγάλων, με τα δεδομένα του σήμερα κι όχι του 2009. Κι ο Γιάννης μπορεί να παίζει το γνωστό παιχνίδι ανέξοδα κι ανεύθυνα. Ο Αντώνης όμως όχι.
Να που τελικά ο «κομάντο» μας προέκυψε Μικές. Και από «Τον άντρα τον πολλά βαρύ» το γυρίσαμε στο «Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τ’ αγορί μουουουου» (τον Αντώνη ντε).
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμε την επανάσταση, διατί ηθέλαμε συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας»
Απομνημονεύματα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη
Με γειά το σκουλαρίκι, Φαήλο.
http://www.ahinos.com/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.