Διάβαζα το άρθρο με τίτλο «Φτάνει πια η Τρομοκρατία με την Πτώχευση και την Έξοδο από το Ευρώ» σε διπλανή στήλη της Ίσκρα. Διάβαζα εκεί και σχόλια του είδους ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο απαιτείται να έχει ήδη εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα ο … σοσιαλισμός (sic!), λες και τόσα χρόνια που ζούσαμε χωρίς Ευρώ, είχαμε σοσιαλισμό. Ως και η μάνα μου λέει «παιδάκι μου, πώς θα τρώμε αύριο αν χρεοκοπήσουμε και φύγουμε από το ευρώ;». Αφήνω τα κανάλια, που αυτά κι αν απειλούνε με τις σούβλες και τις πίσσες της κόλασης όσους διανοηθούν ότι η χώρα χρεοκοπεί ή φεύγει από την Ευρωζώνη…
Σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι να γελοιοποιήσει αυτή την αγοραία προπαγάνδα, αν και αποτελεί πεποίθησή μου ότι και με τέτοιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζονται παρόμοιες χυδαίες δραστηριότητες. Σκοπός είναι να παραθέσω δύο κείμενα από χρηματιστηριακούς αναλυτές στο εξωτερικό που παρατηρούν τα τεκταινόμενα εντός Ελλάδας και θαυμάζουν (με την αρχαία έννοια) το βαθμό της τύφλωσης (έτσι νομίζουν) που δέρνει τους σύγχρονους Έλληνες.
Το πρώτο κείμενο είναι του Peter Tchir των TF Market Advisors και τιτλοφορείται «JPM Buys Greece For $2» (δηλ., η J. P. Morgan αγοράζει την Ελλάδα για 2 δολάρια). Δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα 6/2.
Ο τίτλος παραπέμπει στο ποσό που πλήρωσε η JPM για να αγοράσει τη χρεοκοπημένη Bear Stearns την Άνοιξη του 2008 κάτω από εξαιρετικά επείγουσες, συνοπτικές και εκβιαστικές διαδικασίες και συγκρίνει την περίπτωση εκείνων των διαπραγματεύσεων και του αποτελέσματός τους με την περίπτωση της Ελλάδας, η οποία στον τρόπο παρουσίασης από τα ΜΜΕ παρουσιάζεται ως ανάλογη. Εξηγεί γιατί αυτή η σύγκριση αποτελεί παραπληροφόρηση και ειρωνεύεται την άποψη ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας θα αποτελεί τη συντέλεια της ίδιας της χώρας ή και του κόσμου όλου. Το άρθρο βρίσκεται στο http://www.tfmarketadvisors.com/2012/02/06/jpm-buys-greece-for-2/
Το άρθρο ξεκινά κοροϊδεύοντας τα χρονικά τελεσίγραφα από την Ε.Ε. που συνόδευσαν τις διαπραγματεύσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης με την Τρόϊκα σε όλη τη διάρκειά τους. Γράφει: «Η τελευταία προθεσμία του σαββατοκύριακου που είχε δοθεί για τη λύση του προβλήματος της Bear δεν ήταν ούτε τεχνητή ούτε είχε αυτό-επιβληθεί. Χωρίς συμφωνία η Bear θα είχε όντως χρεοκοπήσει εκείνη τη βδομάδα καθώς η αποστροφή στον κίνδυνο θα έφτανε σε ακραία επίπεδα. Η Ελλάδα αντίθετα έχει χρόνο μέχρι τις 20 Μαρτίου οπότε και οφείλει τις πληρωμές, έτσι όλες οι τελικές διορίες για τις οποίες εξακολουθούμε να ακούμε αποτελούν κυρίως διαπραγματευτικά τεχνάσματα.»
Στη συνέχεια το άρθρο εξηγεί γιατί, ενώ στην περίπτωση της Bear Stearns οι εμπλεκόμενοι στις διαπραγματεύσεις ήταν όντως σε θέση να λάβουν άμεσες αποφάσεις, αυτό δε συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας και γίνεται ιδιαίτερα καυστικό όταν σχολιάζει την αρμοδιότητα όσων συμμετέχουν σ’ αυτές: «Ακόμη περισσότερο αλλόκοτο είναι το γεγονός ότι τόσο λίγοι από τους εμπλεκομένους στις διαπραγματεύσεις έχουν εμπειρία σε χρηματοοικονομικά ζητήματα. Ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ήταν Υπουργός Άμυνας πριν λιγότερο από ένα χρόνο. Η ομάδα του ΔΝΤ έχει περιορισμένη εμπειρία σε συντετριμμένα χρέη. Ο «τεχνοκράτης» επικεφαλής έχει πείρα, αλλά, όπως και για πολλά από τα μέλη της Τρόικα, αυτή αφορά λειτουργικές οικονομίες και όχι την καταστροφή που έχει επέλθει στην Ελλάδα.»
Και συνεχίζει: «Μοιάζουν όλοι τόσο τρομαγμένοι ότι η μη κατάληξη σε συμφωνία θα είναι κάτι απαίσιο, ώστε τελικά μάλλον θα δούμε μια συμφωνία …ως αυτή τη στιγμή μοιάζει σαν όλοι να πιστεύουν ότι μια συμφωνία είναι αναγκαία για να σωθεί ο κόσμος» [σημ. εδώ διορθώνω ένα προφανές τυπογραφικό].
Και το άρθρο προχωρά στις εξής ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.
«Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι ότι τελικά κάποιοι Έλληνες πολίτες και ακόμη κάποιοι ελάσσονες πολιτικοί αρχίζουν να πιάνουν το ανέκδοτο ότι τα πακέτα σωτηρίας δεν απευθύνονται στην Ελλάδα, αλλά σε αυτούς που δάνεισαν λεφτά στην Ελλάδα. Δεν πιστεύω ότι μια Ελληνική χρεοκοπία θα ήταν οικονομική καταστροφή (εντάξει, οι μετοχές θα έπεφταν κατά 5% ή περισσότερο για μια δυο βδομάδες, αλλά αυτό δεν αποτελεί οικονομική καταστροφή). Μια Ελληνική χρεοκοπία θα ήταν καλή για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δε θα χρωστούσε τα χρήματα. Όλοι γνωρίζουμε την παλιά παροιμία ότι αν δανειστείς λίγα και δε μπορείς να τα ξεπληρώσεις, τότε έχεις πρόβλημα, αλλά αν δανειστείς πολλά και δε μπορείς να τα ξεπληρώσεις, τότε ο δανειστής έχει πρόβλημα. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ακόμη ισχυρότερη—έχουν δανειστεί πολλά, και δε μπορούν να τα ξεπληρώσουν, αλλά οι δανειστές δεν έχουν τρόπο να επιβάλλουν ακόμη και τα λίγα δικαιώματα που διαθέτουν. Όσο περισσότερο τραβήξουν οι διαπραγματεύσεις, τόσο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα θα το αντιληφθεί τελικά. Όσο όλοι έτρεχαν άτακτα από απεγνωσμένο «σχέδιο» σε απεγνωσμένο «σχέδιο» κανείς δεν έμοιαζε να ξοδεύει χρόνο στο [να σκεφθεί] τι θα σήμαινε μια χρεοκοπία. Η κάρτα της «Χρεοκοπίας» παιζόταν κάθε φορά που πραγματική κριτική σκέψη σήκωνε το άσχημο κεφάλι της και τότε με κάποιο τρίξιμο δοντιών και στρίψιμο χεριών, νέα σχέδια καταστρώνονταν. Τώρα, όλο και περισσότεροι λογικοί άνθρωποι μοιάζει να φτάνουν στο ίδιο συμπέρασμα—η χρεοκοπία δεν αποτελεί το τέλος του κόσμου (τι διάολο, ούτε καν του τραπεζικού συστήματος) και ενδεχομένως να προσφέρει το καλύτερο πλαίσιο για μελλοντική ανάπτυξη.»
Και το άρθρο καταλήγει: «Μάλλον είναι πολύ νωρίς για να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα, και αντίθετα θα έχουμε ακόμη ένα κύκλο από σχέδια και μέτρα που μετά βίας θα εγκριθούν, δε θα φέρουν αποτέλεσμα και θα οδηγήσουν στο πέταγμα από τις θέσεις τους κλοτσηδόν των ανθρώπων που συμφώνησαν σε αυτά, και μετά, ίσως, τελικά να επικρατήσει η οικονομική πραγματικότητα, που μακροπρόθεσμα θα είναι το καλύτερο για όλους».
Το δεύτερο κείμενο είναι του Philip R. Davis, ιδρυτή του Phil’s Stock World. Eπιγράφεται «Η Τρίτη που Κυλλά—Συνέχισε την Κατρακύλα» (ο τίτλος παραπέμπει σε τραγούδι των Rolling Stones) και δημοσιεύτηκε την Τρίτη 7/2
Αρχίζει με τη ρήση «Πρέπει να μετακυλάς το χρέος μωρό, πες το χρεοκοπία που κατρακυλά». Και επεξηγεί. «Αυτό είναι το θέμα της βδομάδας καθώς η Ελλάδα παίρνει μια ακόμη παράταση της τελικής διορίας προκειμένου να προσφέρει περισσότερες και περισσότερες παραχωρήσεις ώστε να δανειστούν ακόμη περισσότερα λεφτά που δε θα μπορέσουν ποτέ να επιστρέψουν. «Αγάπη μου, δεν έχω λεφτά» είναι η ατάκα που θάπρεπε νάναι φανερή στους οπαδούς των «Πετρών της Ε.Ε.» [λογοπαίγνιο με τον τίτλο του συγκροτήματος των Rolling Stones], καθώς ο πρώτος οικονομολόγος του ΔΝΤ επέμεινε ότι η Ελλάδα πρέπει να περικόψει τους μισθούς για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα η οποία θα τραβήξει τη χώρα από τον οικονομικό βάλτο. «Βασικά, είτε θα αυξήσετε τους ρυθμούς της παραγωγικότητας ραγδαία και γρήγορα και θα συγκρατήσετε την άνοδο των μισθών είτε θα μειώσετε τους μισθούς» είπε ο Olivier Blanchard.»
Και συνεχίζει παραθέτοντας το σχόλιο της Αλέκας Παπαρήγα. « «Αποτελεί πρόσχημα ότι τάχα τα μέτρα παίρνονται για να εμποδίσουν την χρεοκοπία» είπε η ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος Αλέκα Παπαρήγα στα συγκεντρωμένα πλήθη στη σημερινή Εθνική Απεργία. «Αντίθετα θα οδηγήσουν τον κόσμο στη δυστυχία προς όφελος της πλουτοκρατίας και του κεφάλαιου».» Εδώ ας σχολιάσω ότι το άρθρο παραθέτει τα λόγια της Αλέκας Παπαρήγα για να προκαλέσει σοκ στους αναγνώστες του από την τύφλωση όλων των συστημικών πολιτικών (και μόνο η ιδέα ότι μπορεί κομμουνιστές να μιλούν στα πλήθη, σοκάρει έναν Αμερικανό, πόσο μάλλον έναν Αμερικανό χρηματιστηριακό αναλυτή). Έτσι συνεχίζει «Δυστυχώς μόνον οι Κομμουνιστές λένε την αλήθεια στο λαό στην Ελλάδα—ότι ο λαός πωλείται για δεκαετίες μισθωτής σκλαβιάς, καθώς ένας πληθυσμός που ήδη έχει αποδεχτεί εθελοντικά περικοπές της τάξης του 25% υποχρεώνεται τώρα να δεχτεί μια πρόσθετη περικοπή μισθών 30% προκειμένου η ΕΚΤ και το ΔΝΤ να τους μπουκώσουν με άλλα 192 δισεκατομμύρια δολάρια χρέος το οποίο θα χρησιμοποιηθεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ [τα κεφαλαία στο πρωτότυπο] για να πληρωθούν οι κάτοχοι ομολόγων οι οποίοι τους εκμεταλλεύτηκαν σε καιρούς αδυναμίας για να τους αναγκάσουν να μετακυλίσουν το χρέος τους με επιτόκια που έκαναν ρεκόρ στο ύψος. Πρέπει να γίνουν θυσίες, λέει ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ—τώρα πρωθυπουργός της Ελλάδας (μη εκλεγμένος καθώς ο Γ. Παπανδρέου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση)—αλλά δε μιλά προς τους πιστωτές αλλά προς τον ελληνικό λαό, ο οποίος, ακόμη κι αν δουλεύει με μισούς μισθούς για την υπόλοιπη δεκαετία, θα χρωστά το 120% του ΑΕΠ του το 1920 (από το 160% σήμερα). Έτσι, ζητείται από τους Έλληνες να θυσιάσουν τη σύνταξή τους και το μέλλον των παιδιών τους αντί να πουν στους τραπεζίτες να πάνε στον αγύριστο.»
Είναι πιστεύω ενδιαφέρον ότι αυτό που όλοι στο εξωτερικό αναρωτιούνται ως το προφανές («Μα γιατί τελικά δεν παύετε την πληρωμή των χρεών;»), στην Ελλάδα μοιάζει τόσο περίεργο! Πώς γίνεται και τα ολοφάνερα, σ’ εμάς προκαλούν τέτοια υστερία, τρόμο και ταραχή; Φταίει άραγε η χρόνια πλύση εγκεφάλου που έχουμε υποστεί από τους καναλάρχες επιχειρηματίες; Φταίει άραγε η χρόνια υποτίμηση του πεδίου της ιδεολογικής πάλης από την αριστερά;
Νομίζω ότι, όποιες κι αν είναι οι αιτίες, αυτή η παράδοξη κατάσταση υπογραμμίζει ένα γεγονός. Ότι το ιδεολογικό πεδίο και οι μάχες σ’ αυτό περνάνε πλέον σε κεντρική θέση στην ταξική πάλη. Μοιάζει ότι εκεί θα παιχτεί η κύρια μάχη ΚΑΙ για την πολιτική διέξοδο από την κρίση, διότι όσο ο λαός παραμένει σε σύγχυση δε θα μπορεί να συσπειρωθεί κάτω από ενιαίους στόχους και να συντρίψει αυτούς που τον οδηγούν στην υποδούλωση και την εξαθλίωση. Για δείτε για παράδειγμα τα αντιφατικά χαρακτηριστικά τόσων και τόσων δημοσκοπήσεων…
Τα παραπάνω υπογραμμίζουν και από μία άλλη οπτική γωνία την ανάγκη η αριστερά να μην κρύβει τα χαρακτηριστικά της μόνης δυνατής λύσης μέσα από «σούπες» συνεργασιών κορυφής. Της λύσης της στάσης πληρωμών και εξόδου από την Ευρωζώνη.
Από ΙΣΚΡΑ μέσω http://www.inprecor.gr/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.