Σκαλαρθύματα μνημονιακών

Του Ανάργυρου Σεβαστού

Την ώρα που επιχειρείται η λεηλασία της ζωής των πολιτών και κακοποιούνται βάναυσα η εθνική κυριαρχία και η δημοκρατία, ένας-ένας οι απολογητές του Μνημονίου σκάνε μύτη για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να προειδοποιήσουν (προς Θεού!) να μη γίνουν άμεσα εκλογές. Ο δημοσιογράφος Άγγελος Στάγκος στη χθεσινή"Καθημερινή" μάς συμβουλεύει να μην επικρίνουμε την τρόικα: "Η τρόικα αντιμετωπίστηκε από την πρώτη στιγμή εχθρικά ως ο 'κακός' της ιστορίας, με θύματά της όλους εμάς. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Με τέτοια νοοτροπία όμως δεν πρόκειται να τα βγάλουμε πέρα, ακόμα κι αν ολοκληρωθεί η νέα συμφωνία".

Ο αρθρογράφος επισείει το σκιάχτρο της αριστεράς: "Σ' αυτή τη συγκυρία, η συμπεριφορά των αρχηγών των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Μέσα στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί, δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι το νέο Μνημόνιο θα περάσει από τη Βουλή, αφού είναι πολλοί οι βουλευτές που αντιδρούν. Η προοπτική των άμεσων εκλογών ενθαρρύνει τις αρνητικές τάσεις, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις η Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές, με ενισχυμένα τα κόμματα της αριστεράς, δεν θα διευκολύνει την εφαρμογή των δεσμεύσεων της συμφωνίας. Επομένως, γιατί τόση βιασύνη για εκλογές;".

Ο αρθρογράφος παραδέχεται ουσιαστικά ότι οι δεσμεύσεις του Μνημονίου αντιβαίνουν προς τη λαϊκή βούληση. Αν, λοιπόν, "ενισχύονται οι αρνητικές τάσεις" στο εκλογικό σώμα, τότε το συμπέρασμα είναι ότι δεν χρειάζονται εκλογές ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Χρειάζεται να εκλέξουμε... νέο λαό!!!

***

Πιο απροσδόκητος στην αναλυτική του παραδοξότητα ο πανεπιστημιακός Θανάσης Διαμαντόπουλος (ο επίσημος βιογράφος του Κ. Μητσοτάκη, για όσους δεν γνωρίζουν), σε άρθρο του στα χθεσινά "Νέα" με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Μνημονιακός πολιτισμός. Η ελευθερία των συμβάσεων και η αυτοδέσμευση των συμβαλλομένων" επισημαίνει: "Επειδή η χώρα μας ουσιαστικά δεν βίωσε φεουδαρχία και επομένως δεν έζησε την εποποιία της αστικής ανόρθωσης, δεν αφομοίωσε τα βασικότερα κεκτημένα του αστικού πολιτισμού, στα οποία στηρίχτηκε η δυναμική και ο δυναμισμός του". Και καταλήγει συμπερασματικά: "Μήπως πίσω από τις -δημιουργούς ύφεσης και ανέχειας- κακοτεχνίες του, τις ανεπάρκειες των εμπνευστών ή εφαρμοστών του και τον πόνο που φέρνει, το Μνημόνιο έχει και ένα θετικό; Ότι, δηλαδή, αποκαθιστά τις σχέσεις της κοινωνίας μας με τον πυρήνα του αστικού πολιτισμού, την αξιοπιστία, με την οποία για λόγους ιστορικούς -που στην πορεία έγιναν λόγοι νοοτροπιακοί- είχαμε πάντα χαλαρές και μόνο επιδερμικές επαφές;".

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στο εμβριθές αυτό άρθρο, όπου αναλύεται ο "μνημονιακός πολιτισμός"; Τι να υποθέσουμε, ότι αφού, κατά τον αρθρογράφο, η χώρα "δεν βίωσε τη φεουδαρχία" και "δεν έζησε την εποποιία της αστικής ανόθρωσης", πέρασε, άραγε, κατευθείαν από τον... ασιατικό τρόπο παραγωγής στον... σοσιαλισμό; Ή μήπως η ανακάλυψη της αβίωτης εποποιίας του αστικού πολιτισμού παραπέμπει στη βιωμένη κόλαση, π.χ. της Αγγλίας του 18ου αιώνα; Τι, άραγε, διαφορετικό προσημειώνει και σηματοδοτεί το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων; Κρίμα που τέτοια εμβριθή σκαλαθύρματα δεν γράφονται καλοκαίρι, ώστε να εμπνεύσουν τις θεατρικές επιθεωρήσεις ή να σκορπίσουν ευφροσύνη στους κατακαημένους λουόμενους στις παραλίες. Πάντως η (αυτο)γελοιοποίηση δεν μπορεί να κρύψει την αντιδημοκρατικότητα της ιδεολογίας του "εχθρού λαού".

Αλλά για τα σκαλαθύρματα των μνημονιακών ανδρών ή γυναικών θα συνεχίσουμε κι άλλη μέρα. Για να γελάμε όσο μπορούμε.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=667988