Εκείνος φεύγει... κι αφήνει πίσω του συντρίμμια

της Ζεζας Ζηκου «Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια...», λέει το γνωστό άσμα της Χαρούλας Αλεξίου. Ενα άσμα που λες και γράφτηκε για τον Γιώργο Παπανδρέου, τους συντρόφους του και έναν ολόκληρο λαό. Ο κ. Παπανδρέου –συνειδητά ή ασυνείδητα– γκρέμισε τη χώρα. Προκάλεσε έναν οικονομικό και όχι μόνο... Αρμαγεδδώνα. Ουδείς μπορεί, έστω και κατά προσέγγιση, να προσδιορίσει ακόμη όλες τις συνέπειες ενός τέτοιου γεγονότος. Ο Γιώργος Παπανδρέου πορεύτηκε με έναν διπλό «εκβιασμό», προς το εσωτερικό μέτωπο και προς τους Ευρωπαίους δανειστές μας. Προς το εσωτερικό έλεγε «σας εξασφαλίζω δάνεια για να μη χρεοκοπήσουμε». Προς τους Ευρωπαίους διεμήνυε «δώστε μας δάνεια για να μη χρεοκοπήσουμε και σας παρασύρουμε στον όλεθρο της καταστροφής». Και όμως, η Ελλάδα δεν ήταν στο κάδρο των χωρών με ρίσκο χρεοκοπίας, αλλά ο Παπανδρέου «πέτυχε» να τη βάλει σε περίοπτη θέση στη λίστα των επικίνδυνων για χρεοκοπία οικονομιών. Με συνεχή διλήμματα καταστροφής προς τον λαό – είτε με απροκάλυπτα ψεύδη, είτε με κρίσιμες αποσιωπήσεις και συγκαλύψεις, είτε με ωμά διλήμματα και εκβιασμούς: «ΠΑΣΟΚ ή χρεοκοπία», «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», «Συναίνεση ή χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή»... Ο Παπανδρέου απέτυχε οικτρώς. Λειτούργησε κατά τη φύση του, με ακραία εκκεντρικότητα και δημιούργησε χάος ανεπανάληπτο. Σε κάθε περίπτωση, υπέστη μια τραγική μετάλλαξη. Eχει καταγγελθεί ότι εσκεμμένα και κατ’ εντολήν μεθόδευσε την υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο του ΔNT. Tεκμηριώνουν την καταγγελία συγκεκριμένες δηλώσεις του Στρος–Kαν και το γεγονός ότι, αντί να σπεύσει, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας, στον απαραίτητο δανεισμό με το τότε χαμηλό επιτόκιο, περιφερόταν επί επτά μήνες στα διεθνή κέντρα και βήματα, διεκτραγωδώντας τη φαυλότητα και διαφθορά που είχαν οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή τη χώρα του. Eτσι προκάλεσε τη ραγδαία αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, που όταν κατέστησαν απαγορευτικά, εμφανίστηκε τάχα αναπότρεπτη η προσφυγή στο ΔNT. Ψέματα, Ψέματα, Ψέματα. Ο Παπανδρέου προτίμησε τότε, ψευδόμενος, να επιρρίψει την ευθύνη για την προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ στις συντηρητικές ευρωπαϊκές δυνάμεις –και ειδικότερα στη Μέρκελ– οι οποίες, όπως τόνιζε τότε, δεν έδειξαν την πίστη που θα έπρεπε στις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ομως, το ελληνικό ψεύδος αποδείχθηκε ιδιαζόντως κρίσιμο. Γιατί επηρέασε τόσο τη μελλοντική προσαρμογή της Ελλάδας όσο και τη μελλοντική διαχείριση κρίσεων στις χώρες της Ευρωζώνης. Ο Παπανδρέου, που ανέλαβε τη «σωτηρία» της Ελλάδος, που εκχώρησε το δικαίωμα διαμόρφωσης της οικονομικής πολιτικής στην τρόικα, που αποδέχτηκε δίχως να διαπραγματευτεί το Μνημόνιο και τις διαρκείς αναθεωρήσεις του, απώλεσε κάθε αίσθηση ακόμη και της πολιτικής διαχείρισης των θεμάτων... Ταπεινωμένος από τη διογκούμενη χιονοστιβάδα της λαϊκής οργής, αλλά και των δικών του βουλευτών, μετά τον διασυρμό του στις Κάννες εξ αιτίας της δικής του μπλόφας(;) περί δημοψηφίσματος, παραιτήθηκε από πρωθυπουργός και σύρθηκε στον πολιτικό του τάφο. Οι Ελληνες πολίτες τώρα αντιλαμβάνονται έναντι ποιων όρων συνήφθη από τους Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου το πρώτο δάνειο των 110 δισ. ευρώ. Τώρα αντιλαμβάνονται ότι η έξοδος από τον επαχθή δανεισμό δεν θα είναι ούτε σύντομη ούτε εύκολη, ότι η σοβούσα κρίση δεν είναι οξεία και παροδική, αλλά χρόνια και συστημική. Και ότι είναι εξαιρετικά οδυνηρό το αποτέλεσμα της θεραπείας που εφαρμόζεται. Η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε στη λογική της, όχι (μόνο) στην εφαρμογή της. Και αυτοί που το συνέταξαν προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους τις ευθύνες της αποτυχίας. Πηγαινοέρχονται, λοιπόν, κουβαλώντας όλο και πιο σκληρά μέτρα, με τη δικαιολογία ότι τα προηγούμενα δεν απέδωσαν επειδή δεν ήταν όσο σκληρά έπρεπε. Η καθυστερημένη αλήθεια με μισόλογα για το Μνημόνιο από τον Βενιζέλο και... τους λοιπούς επίδοξους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ είναι σκληρή: Κυβέρνηση και χώρα έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, διευρύνονται ραγδαία. Τώρα, και αυτοί που το υπέγραψαν και αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή και όσοι υποστήριξαν το έγκλημα, φαίνεται ότι αρχίζουν να το «μετανιώνουν» αλλά δεν το ομολογούν. Η ελληνική οικονομία θα βυθίζεται στη θανάσιμη παγίδα της ύφεσης και η κοινωνία θα εξακολουθεί να συνθλίβεται. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός υποθάλπει σκληρά μέτρα με τη νέα δανειακή σύμβαση, με νέες βαριές συνέπειες για όλους εμάς. Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή, με συνέπειες που πληθύνονται και μεγεθύνονται σαν χιονοστιβάδα ή κύμα παλιρροϊκό: Eκατοντάδες χιλιάδες από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Η κρίση και η ύφεση θα παρατείνονται για χρόνια ακόμα, και βρισκόμαστε μόνο στη δεύτερη πράξη της ελληνικής τραγωδίας. Η τρίτη πράξη θα είναι πραγματικά καταστροφική. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_15/01/2012_1297362