Πόσο αντέχουμε ακόμα;

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για το «ελληνικό πείραμα» διαχείρισης κρίσης χρέους

Για μια χώρα που βρίσκεται ενάμισι χρόνο στο χείλος της καταστροφής, μερικές ακόμη απειλητικές ή καταστροφικές προβλέψεις, δεν είναι κάτι που μπορεί να μας χαλάσει τη διάθεση. Αντίθετα οι πληροφορίες για την επικείμενη ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων περί το PSI + βαρύνουν περισσότερο στην κοινή γνώμη. Ιδιαίτερα αφού φέρνουν και μερακλή καλά νέα. Η αλήθεια όμως είναι, ότι φτάνοντας προς την τελική λύση, οι κίνδυνοι είναι πάρα πολλοί. Και δυστυχώς αυτή τη φορά δεν πρόκειται για πιέσεις, ή ασκήσεις τρομοκρατίας προκειμένου να δεχθούν οι φουκαράδες Έλληνες τα μετρα, αλλά η απλά λογική…

Κατ’ αρχήν το PSI, δεν μπορεί να είναι ο από μηχανής Θεός στον οποίο ελπίζουμε. Το γιατί το εξήγησε χθες  επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank Τόμας Μαγερ: «Η παραίτησή των ιδιωτών από το 50% των απαιτήσεών τους, θα οδηγήσει σε διαγραφή που θα αγγίζει το 70%. Επομένως η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα είναι πολύ δυναμική. Ο δημόσιος τομέας, όμως, δεν έχει έως τώρα παραιτηθεί από τις δικές του απαιτήσεις, γεγονός που γεννά αμφιβολίες ότι η Ελλάδα θα είναι μακροπρόθεσμα φερέγγυα μετά την παραίτηση των ιδιωτών πιστωτών».

Ο κρίσιμος παράγοντας, λοιπόν, είναι ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί το πρώτο τρίμηνο του 2012, περίπου 90 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση του χρέους της και την αναδιάρθρωση του χρέους στον ιδιωτικό τομέα. Κατά τον Μάγερ, αλλά και κατά την κοινή λογική,  «αν δεν πάρει αυτά τα χρήματα, τότε είναι γεγονός ότι θα χρεοκοπήσει και θα προκληθεί μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης».

Ακριβώς με αυτό συμφωνεί η Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ, η οποία δήλωσε, ότι η βοήθεια προς την Ελλάδα θα πρέπει να αυξηθεί κατά «ένα σημαντικό ποσό δεκάδων δις ευρώ» μια και η ήδη συμφωνηθείσα βοήθεια δεν επαρκεί. Και δεν επαρκεί γιατί οι ξένοι περίμεναν ότι και τα οικονομικά της Ελλάδας θα είχαν κάπως νοικοκυρευτεί και δεν θα απαιτείτο ένα τόσο μεγάλο ποσό για την Αθήνα, σε μια περίοδο γενικότερης κρίσης.  Τα 90 δις. του τριμληνου είναι το μεγαλύτερο τμλημα του πακέτου στήριξης που δόθηκε ήδη στην Ελλάδα για τρία χρόνια!

Κι ενώ η γενικότερη αντίληψη είναι ότι η Γερμανία δεν θα ρίξει κι άλλα (δικά της) λεφτά στο «ελληνικό πρόβλημα»,  οι περισσότεροι αναλυτές πιστεύουν ότι τελικά η διεθνής κοινότητα θα βρει έναν τρόπο να αποφύγει μια ελληνική χρεωκοπία. Ο λόγος της «αισιοδοξίας» είναι ότι θα πρέπει να αποφευχθεί ένα τέτοιο γεγονός το οποίον θα καθυστερούσε τη διεθνή ανάκαμψη.

Για το λόγο αυτό και το ΔΝΤ εμφανίστηκε από χθες πρόθυμο να αναλάβει ενεργότερο ρόλο στην επίλυση της κρίσης. Α! Πιθανόν για τον ίδιο λόγο που οι ΗΠΑ εμφανίζονται επίσης διατεθειμένες να συμμετάσχουν σε ενδεχόμενη αύξηση των πόρων του ΔΝΤ. Θέτουν βέβαια ως προϋπόθεση όμως να σημειωθεί προηγουμένως πρόοδος στην επίλυση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Αλλιώς, ούτε η Ουάσιγκτον πρόκειται να ρίξει λεφτά στην Ελλάδα.

Η κατάσταση λοιπόν, είναι όντως πιεστική. Κανείς δεν θέλει να βάλει λεφτά χωρίς διασφαλίσεις, και αυτό δεν είναι παράλογο. Την ίδια ώρα ακόμη και οι πιστωτές (πλην της ελληνικής κυβέρνησης ίσως) αναγνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός έχει δεθεί χειροπόδαρα με μέτρα, ανεργία και περικοπές, και είναι έτοιμος να σκάσει. Έτσι, η Ελλάδα βρίσκεται δημοσιονομικά στο χείλος του γκρεμού, εδώ και δύο χρόνια. Η διαφορά τώρα, είναι ότι είναι έτοιμη για την έκρηξη και λογιστικά και κοινωνικά. Κι αν μια βιώσιμη λύση, που να διασφαλίζει όχι μόνο τα λογιστικά, αλλά και την επιβίωση του λαού, δεν έρθει γρήγορα, τότε ίσως να αποδειχθεί, ότι το «ελληνικό πείραμα» διαχείρισης κρίσης χρέους, απλά απέτυχε…

http://topontiki.gr/article/28286