Ο Ζακχαίος του Ευαγγελίου της περασμένης Κυριακής (22-1-12) είχε έργο ανάλογο με αυτό της ντόπιας τροϊκανής μαφίας.
Ήταν αρχιτελώνης. Που-στη γλώσσα των ανθρώπων της εποχής εκείνης-σήμαινε, περίπου, αρχιληστής.
Γιατί εισέπραττε-για λογαριασμό των κυρίαρχων Ρωμαίων-απ’ το λαό τον κατοχικό φόρο. Αλλά παράλληλα, με εκβιασμούς και διάφορες άλλες νομιμοφανείς ή και σκανδαλώδεις μεθοδεύσεις, εισέπραττε, για δικό του λογαριασμό, πολύ περισσότερα. Σε τρόπο, ώστε, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, να κατορθώσει να γίνει πλούσιος.
Ο, τι, δηλαδή ισχύει και για τη σημερινή πολιτικοοοικονομική μαφία.
Η οποία ληστεύει το λαό, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ληστρικές απαιτήσεις των τοκογλύφων. Αλλά παράλληλα προσπορίζει και στα δικά της θυλάκια, όσο γίνεται υψηλότερες αποδοχές και ληστρικότερες μίζες.
Κι όμως…
Το άπληστο κάθαρμα της ευαγγελικής διήγησης,(δηλ. ο Ζακχαίος) περιέργως και παραδόξως, διακατεχόταν από μια ακατανίκητη επιθυμία να ιδεί το Χριστό.
Σε αντίθεση με τα σημερινά καθάρματα, που με κάθε τρόπο-ύπουλο ή απροκάλυπτο-αγωνίζονται να εξαφανίσουν-απ’ τη δημόσια ζωή και ιδιαίτερα την παιδεία- ο, τι έχει σχέση με το Ευαγγέλιο…
Και μάλιστα με το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όταν αυτό, που επιδιώκουν, με όλους τους δυνατούς τρόπους είναι η καταπάτηση των δικαίων και η εξαφάνιση των δικαιωμάτων του λαού. Προκειμένου να επιβάλλουν το δικό τους απάνθρωπο μεσαιωνικό καθεστώς.
Πιθανότατα η ακατανίκητη επιθυμία του Ζακχαίου να ιδεί το Χριστό οφειλόταν στο γεγονός ότι τον συνέθλιβε το αδυσώπητο μίσος του λαού για τη ληστρική του συμπεριφορά. Και επιζητούσε να δώσει μια διέξοδο στην ηθική του ασφυξία. Μια και είχε πληροφορηθεί ότι ο Χριστός περιέβαλε με συμπάθεια τους αμαρτωλούς. Ακόμη και τους τελώνες και τις πόρνες…
Και η ευκαιρία, για να ικανοποιήσει την επιθυμία του, του δόθηκε, όταν ο Χριστός επισκέφτηκε την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ιεριχώ.
Αλλά δεν μπορούσε να τον ιδεί, εξαιτίας του ότι ήταν κοντός, καθώς ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων είχε συνωστισθεί γύρω από το Χριστό.
Γι’ αυτό και αναγκάστηκε να προβεί σε μια ακατανόητη, για την κοινωνική του θέση, ενέργεια: Να σκαρφαλώσει, δηλαδή, σε ένα δέντρο (συκομορέα), που βρισκόταν στο δρόμο, απ’ όπου θα περνούσε ο Χριστός.
Και βέβαια η ενέργειά του αυτή προκάλεσε, όπως φαίνεται, το ξέσπασμα του λαού εναντίον του: Με αποδοκιμασίες, γιουχαΐσματα, σφυρίγματα , κλπ….
Αλλά παράλληλα τράβηξε και την προσοχή του Χριστού. Ο οποίος-σε αντίθεση με την γενική αποδοκιμασία εναντίον του Ζακχαίου- προέβη και αυτός, με τη σειρά του, σε μια, επίσης, ακατανόητη, για το λαό, ενέργεια:
«Ζακχαίε, του φώναξε, κατέβα γρήγορα, γιατί πρέπει να φιλοξενηθώ στο σπίτι σου»!
Και ασφαλώς η χαρά του Ζακχαίου ήταν απερίγραπτη, καθώς ο περίφημος προφήτης του έκανε την εξαιρετική τιμή να τον επιλέξει, παρ’ όλη την καθολική αποδοκιμασία, να φιλοξενηθεί στο σπίτι του. Και να χαλαρώσει έτσι τον ασφυκτικό κλοιό της ηθικής του απομόνωσης.
Αλλά παράλληλα, όπως ήταν ευνόητο, καθολική ήταν και η αποδοκιμασία σε βάρος του Χριστού, για την επιλογή του να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός ανθρώπου καταδικασμένου στη συνείδηση του λαού.
Αλλά η συνέχεια απόδειξε πως η επιλογή του Χριστού ήταν εύστοχη και ο γογγυσμός και η αποδοκιμασία του λαού, μάλλον, άστοχος…
Γιατί ο Ζακχαίος πήρε άμεσα καταλυτικές για την, μέχρι τότε, πολιτεία του, αποφάσεις. Και αναλύθηκε σε ένα ξέσπασμα φιλανθρωπίας, αλλά και δικαιοσύνης:
“Δίνω, είπε, τη μισή περιουσία μου στους φτωχούς. Και σε όσους αδίκησα, τους τα επιστρέφω τετραπλάσια”!
Και ο Χριστός, στρεφόμενος,όπως φαίνεται, προς τους διαμαρτυρόμενους, είπε:
Να, που σήμερα ήρθε και στο σπίτι του Ζακχαίου η σωτηρία!
Γιατί δική μου δουλειά δεν είναι να συναγελάζομαι με τους-θεωρητικά-δίκαιους και έντιμους, αλλά να αναζητάω αυτούς, που έχασαν τον προσανατολισμό τους και να τους οδηγώ στο δρόμο της σωτηρίας.
Και βέβαια-θα αναρωτηθεί ο σημερινός άγρια λεηλατημένος λαός:
Το ίδιο ισχύει και για τα καθάρματα, που, στις μέρες μας, μας καταληστεύουν;
Βεβαιότατα! Αν είχαν να επιδείξουν την αρμόζουσα απέναντι στο λαό συμπεριφορά!
Αλλά ποιος τους έχει δει να διακατέχονται από τέτοιου είδους ανθρώπινες ευαισθησίες;
Όταν γίνονται ολοένα και αρπακτικότεροι και κυνικότεροι. Και, μάλιστα κυνηγούν με ολοένα μεγαλύτερη λύσσα όποιους τολμήσουν να τους μιλήσουν για ανθρωπιά και δικαιοσύνη.
Γι’ αυτό, και ο λαός έχει κάθε δίκιο και δικαίωμα να τους αποδοκιμάζει και να τους καταδικάζει, σε κάθε στιγμή και με όλους τους δυνατούς τρόπους…
Εφόσον τα αμετανόητα αυτά καθάρματα επιμένουν να παραμένουν αμετακίνητα στη ληστρική τους αρπακτικότητα!…
παπα-Ηλίας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.