Ξανά! Ελευθερία ή Θάνατος!

Υπάρχει μία πραγματικότητα που μας απειλεί με σύνθλιψη. Αρκετοί άνθρωποι έχουν ήδη στριμωχτεί τόσο πολύ που η σύνθλιψη γι’ αυτούς δεν αποτελεί μόνο μια μεγάλη απειλή. Είναι κιόλας γεγονός.

Και δεν εννοώ μόνο τις οφθαλμοφανείς περιπτώσεις, τους ανθρώπους που πηγαίνουν στα συσσίτια για ένα πιάτο φαί ή ακόμα χειρότερα, αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μην έχεις ούτε ένα πιάτο φαϊ, τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους και αναγκάζονται να κοιμούνται στους δρόμους, τους άστεγους. Περπατώντας από την πλατεία Βικτωρίας μέχρι του Ψυρρή, τους προσπερνάω. Στις πυλωτές των πολυκατοικιών και στις εσοχές των κτηρίων, με χαρτόκουτα γύρω-γύρω, ή χωρίς προφύλαξη, ο θεός να την κάνει προφύλαξη, άνθρωποι χωμένοι μέσα σε κουβέρτες, με μια ή δυο νάιλον σακούλες στο πλάι τους, όπου υποθέτω ότι έχουν όλα τα υπάρχοντά τους. Τόσοι πολλοί, που άθελά σου, το συνηθίζεις, δεν σου κάνει εντύπωση, ούτε σε σοκάρει πια. Μια νέα κοινωνική κατάσταση, που νιώθεις ανήμπορος να την αλλάξεις ή τουλάχιστον να ανακόψεις την επέκτασή της. Γιατί δεν φτωχαίνουν μόνο κάποιοι άνθρωποι, οι πιο ευάλωτοι κατ’ αρχήν, αλλά καταρρέει όλο το σύστημα. Άνθρωποι που μέχρι χτες είχαν ένα σπίτι, ένα διαμέρισμα, μια γκαρσονιέρα, είχαν ένα «μάτι» για να φτιάχνουν ένα καφέ, ένα ντουλάπι με ένα έστω μεταχειρισμένο σακάκι, και βασικά, μια τουαλέτα, τρεχούμενο νερό κι ένα κρεβάτι με στρώμα που δεν το πιάνει το αγιάζι και ούτε έρχεται ο αστυνομικός να το κλωτσήσει με τα άρβυλά του. Τέτοιοι άνθρωποι, όλο και περισσότεροι βγαίνουνε στους δρόμους. Όταν ακούτε να λένε ότι αυξήθηκαν οι άστεγοι, μην φανταστείτε ότι έγινε εισαγωγή τους, όπως συνέβη με τα τζιπ που πλεονάζουν στη Λάρισα! Όχι! Άνθρωποι που έχασαν το μαγαζάκι τους που πουλούσε ψιλικά, ή γυναικεία εσώρουχα, ή χρώματα, και δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους… άνθρωποι που απολύθηκαν από το εργοστάσιο που δούλευαν είκοσι χρόνια, χωρίς αποζημίωση, και έληξε το επίδομα ανεργίας… άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε πίσω στο χωριό τους να πάνε, σε μια μάνα ή σε μια αδερφή, όχι μόνο γιατί αισθάνονται ότι θα τους γίνουν βάρος αφού πουθενά δεν υπάρχουν δουλειές, αλλά και γιατί δεν αντέχουν τόση ταπείνωση στο δικό τους περιβάλλον. Κάποτε οι άνθρωποι έφευγαν από τα χωριά με την ελπίδα ότι θα γυρίσουν μια μέρα με πέντε φράγκα στην τσέπη, νοικοκύρηδες, κι εντωμεταξύ έστελναν τα εμβάσματα στις οικογένειές τους, μικροί ευεργέτες, που αποσπούσαν το σεβασμό όλης της τοπικής κοινωνίας. Τώρα, ακόμα κι αν κάποιος έχει κάποιο χωριό εν ζωή, γιατί χιλιάδες χωριά πέθαναν από παρόμοιες πολιτικές πριν πεθάνουν οι κάτοικοί τους, πώς να γυρίσει με τη σφραγίδα της αποτυχίας, με άδειο πορτοφόλι; Η ντροπή είναι πιο δυσβάστακτη από το κρύο στο πεζοδρόμιο της οδού Σολωμού στα Εξάρχεια ή της οδού Ζήνωνος κάτω από την Ομόνοια. Δεν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που τους βλέπεις εξουθενωμένους στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια, συνηθισμένοι στις κακουχίες και σ’ αυτή τη ζωή. Ούτε είναι ξένοι. Γιατί, αν ένας ξένος αποπειραθεί να μείνει στο δρόμο, θα τον μπουζουριάσει η αστυνομία, δημοτική ή κανονική, και θα τον στείλει στο έξω από δω. Στους ξένους, τους μετανάστες, δεν αναγνωρίζεται ούτε το δικαίωμα να είναι άστεγοι. Τους «επιτρέπεται» μόνο να ζουν σε κοτέτσια όταν μαζεύουν τις φράουλες στα χωράφια. Τον ντόπιο, τον Έλληνα, με ταυτότητα, πού θα τον στείλει το κράτος; Ακόμα, δεν μπορεί να τον «εξαγάγει» με σωματική βία και συνοπτικές διαδικασίες. Τι θα τον κάνει, λοιπόν; Πώς θα τον κρύψει από τα μάτια του κόσμου; Πώς θα τον εξαφανίσει απ’ αυτούς που τον καταγράφουν στατιστικά για να μην αναφέρεται στους αριθμούς που μεγαλώνουν και εκθέτουν την πολιτική ηγεσία;

Ανθρωποκυνηγητό
Ήτανε δύο, σε μια γωνιά του πεζοδρομίου, στην Πατησίων, «εγκαταστημένοι» δίπλα στο εγκαταλειμμένο και άρτι πυρποληθέν ιστορικό ξενοδοχείο Ακροπόλ Παλάς, ακριβώς απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, μπροστά σε ένα από τα εκατοντάδες μαγαζιά που έχουν κλείσει στην Πατησίων, με κάτι κουβέρτες, κάτι σακούλες και ένα καροτσάκι, και τρώγανε κάτι ψωμιά. Το αστυνομικό τζιπ σταμάτησε σε απόσταση δύο μέτρων, ο αστυνομικός δεν βγήκε καν από το αυτοκίνητο, κατέβασε μόνο το τζάμι και με άγριο ύφος τούς διέταξε να τα μαζέψουν και να φύγουνε. Χαλάνε τη μόστρα. Ο υπουργός δημόσιας τάξης και ο δήμαρχος θέλουνε την πόλη καθαρή, από ανθρώπους. Να μην βλέπουν οι περαστικοί που κατεβαίνουν στο κέντρο, τους άστεγους που αυτοί δημιουργούν με τις πολιτικές τους. Πού να πάμε; Ρωτάει ο ένας κουρασμένα. Όπου θέλετε, απαντάει ο μπάτσος, αλλά φύγετε από δω! Δηλαδή, εννοούσε, πηγαίνετε μέσα σε κανένα στενό, να μην σας βλέπει ο κόσμος και κυρίως ο δήμαρχος και οι προϊστάμενοί μας που περνάνε για έλεγχο. Στη Σατωβριάνδου χαμηλά ή στη Βίκτωρος Ουγκώ, στρώστε τα κουρέλια σας και αράξτε, αλλά όχι στην Πατησίων και μάλιστα, μπροστά στο μουσείο.
Και βλέπεις μετά, το πρωί, στο Μέγκα, τον Πάγκαλο, που ξεχειλίζει από χοληστερίνες και λιπίδια, να λέει στους άφωνους δημοσιογράφους, ότι οι αριστεροί φταίνε που κλείνουνε τα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης! Η απόλυτη διαστροφή!
Ο δήμαρχος έβγαλε τον δεκάρικό του μπροστά σε ένα ακροατήριο που αποτελείτο μόνο από ξένους στην πλατεία Δημαρχείου, στην Κοτζιά, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, όπου βρέθηκε για πέντε λεπτά, για να μιλήσει στις κάμερες που τον έδειχναν πανελλαδικά! Ούτε μια λαμπίτσα δεν φώτιζε τους αποκάτω, μην και φανεί ότι είναι ξένοι, αφού από τις παραμονές των Χριστουγέννων έχουν εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό στις πλατείες για να μη φαίνονται οι ξένοι, ενώπιον των οποίων, όμως, έβγαλε χωρίς αιδώ, τον πρωτοχρονιάτικο του λόγο ο δήμαρχος.
Δήμαρχος όχι μιας πόλης αληθινής με πάρα πολλά προβλήματα, αλλά μιας πόλης διπρόσωπης που στην τηλεόραση πρέπει να φαίνεται πάση θυσία ωραία. Να μη φαίνεται η πρέζα που κυκλοφορεί ελεύθερα, ούτε τα θύματά της να είναι σε κοινή θέα. Καμιά διακοσαριά άτομα που αργοπεθαίνουν στην Τοσίτσα, «προωθήθηκαν» στο πεζοδρόμιο της οδού Μάρνη. Ούτε χιλιάδες μαγαζιά κλειστά και έρημα που μαρτυρούν μια πόλη στην οποία έχει πέσει θανατικό δεν πρέπει να προβάλλονται στην τηλεόραση. Ώστε ο μικροαστός, ο χειραγωγημένος και φοβισμένος ψηφοφόρος, στο Παγκράτι, τους Αμπελόκηπους ή στο Βόλο και την Καλαμάτα που περιμένει τον δήμαρχο Αθηναίων να ανακοινώσει την έλευση της νέας χρονιάς, στις δώδεκα η ώρα νταν!, να αποκομίσει την εσφαλμένη εντύπωση ότι οι δημότες κατέβηκαν μαζικά, με το κρύο νυχτιάτικα, για να τον ακούσουν λάιβ να βγάζει ένα άνευ ουσίας λογύδριο στο κέντρο της Αθήνας!
Έτσι, γιορτάσαμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα, στην Αθήνα. Με απαγόρευση κυκλοφορίας στις πλατείες και με ασφαλίτες να τρέχουν σαν λαχανιασμένοι λύκοι να αρπάξουν κάθε περαστικό που από το χρώμα και την εμφάνισή του δεν μοιάζει με απόγονο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Να τον θέσουν εκτός κυκλοφορίας, έστω για λίγες ώρες, και το κυριότερο, να διαδώσουν το μήνυμα ότι απαγορεύεται στους μετανάστες ακόμα και να περνούν από μια πλατεία! Ούτε τις μανάδες με τα μωρά τους δεν σέβονται!

Σατ απ
Σατ απ, ρε! Σε άπταιστη ελληνοαγγλική διάλεκτο, ο ασφαλίτης με το χοντρό μπουφάν επέβαλε το σκασμό στους φουκαράδες που τρέμανε από το κρύο στην οδό Ελπίδος! Μα, εγώ έχω κάρτα, προσπαθούσε να του πει ευγενικά ένας από τους κρατούμενους που είχε την ατυχία να περάσει από την πλατεία… Δεν με νοιάζει, ρε! Θα τα βρούνε στο Αλλοδαπών! Σατ απ, σου λέω! Ο μπάτσος δεν καταλάβαινε καν ότι ο άλλος του μιλούσε ελληνικά, χωρίς ξένες λέξεις, μόνο ελληνικές. Σατ απ, ρε, σου λέω! ΝεοΈλληνας, σε όλο του το μεγαλείο!
Αυτοί οι αστυνομικοί έχουνε βγάλει, λέει, σχολείο, κι έχουνε μπει στην αστυνομία με εξετάσεις, πανελλήνιες. Ξέρουνε γράμματα! Πω, πω, μανούλα μου! Σκέψου πώς είναι το ελληνικό σχολείο μετά από τόσα χρόνια με υπουργούς παιδείας τύπου Γιωργάκη Παπανδρέου. Αυτοί, οι απόφοιτοι των σχολείων και των ανωτάτων σχολών της αστυνομίας, δεν μιλάνε καν, γρυλίζουνε. Κι αυτό, στη σύγχρονη Ελλάδα, αποκαλείται μόρφωση, παιδεία.
Πολλές φορές, στέκομαι, δήθεν χαζεύοντας βιτρίνες, για να ακούσω τις συζητήσεις μεταξύ των αστυνομικών, που είναι φορτωμένοι σαν περίπτερα εταιρίας πολεμικού εξοπλισμού, στην Ακαδημίας, λες και είμαστε στο Ιράκ ή την Υεμένη, και φρικάρω. Κάτι κακόηχα ελληνικά, κάτι ασύντακτες φράσεις, φτωχό λεξιλόγιο, κουβέντες γεμάτες κλισέ, συνήθως για κάποιον ποδοσφαιριστή που θα έρθει ή δεν θα έρθει στην Ελλάδα ή για υπερωρίες και νυχτερινά. Θέματα καρμπόν που επαναλαμβάνονται καθημερινά σε δεκάδες πιάτσες, ναι, έχουν πιάτσες και οι χιλιάδες αστυφύλακες που πληρώνονται για να στέκονται σαν απότιστες γλάστρες σε κεντρικά σημεία της πόλης, αργόμισθοι δηλαδή, άεργοι που πληρώνονται με μισθούς και όχι επιδόματα από το ταμείο ανεργίας. Χρήσιμοι, όμως, και απαραίτητοι στην πολιτική εξουσία, που δεν θα μπορούσε αλλιώς να διαλύει ένα κράτος, μια χώρα, και να την παραδίδει κομμάτι-κομμάτι στους τοκογλύφους. Καταστολή ταλαιπωρίας εναντίον των μεταναστών, χωρίς καμία πολιτική επίλυσης του προβλήματός τους, προβλήματος για τους ίδιους τους μετανάστες και προβλήματος για την κοινωνία, και καταστολή βίου εναντίον των Ελλήνων, των ντόπιων, που χάνουν τις δουλειές τους, κλείνουν τα μαγαζιά τους, πληρώνουν χαράτσια και τώρα δέχονται απειλές ότι θα τους παίρνουν και τα σπίτια, κατευθείαν, χωρίς πολλά-πολλά διαδικαστικά, αν δεν έχουν να πληρώσουν τους δυσβάσταχτους φόρους. Για να βγαίνουν ο Ρέππας, ο Βορίδης, ο Χρυσοχοϊδης, ο Γεωργιάδης, και όλα τα μεγαθήρια της πολιτικής, να «δουλεύουν» τους πολίτες, να εξωραϊζουν με την καθοριστική συμβολή της Τρέμη, του Στραβελάκη και των Καψήδων (τι οικογένεια κι αυτή!) τα αντιλαϊκά μέτρα, και να εμφανίζουν το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και την νεαντερταλοποίηση της κοινωνίας σαν σωτηρία! The monsters!

Ρετάλια και αγιογδύτες
Δεν είναι απλήρωτοι μόνο οι ανθεκτικοί απεργοί της Χαλυβουργίας. Δυο χιλιάδες άνεργοι έμειναν μόνο από το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας, του Alter, του Επενδυτή και την απόλυση συμβασιούχων της ΕΡΤ. Δυο χιλιάδες άνθρωποι, που οι γονείς τους πάλεψαν και ξόδεψαν περιουσίες για να τους σπουδάσουν, που κάνανε οικογένειες, γεννήσανε παιδιά, πήρανε δάνεια για σπίτι, πληρώνουνε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές επί δεκαετίες. Αυτοί οι μη ξένοι, οι ντόπιοι 100%, που οι φόροι και οι εισφορές τους παρακρατούνταν προκαταβολικά από τους μισθούς τους. Άφαντοι οι κρατούντες, άφαντοι και οι επιχειρηματίες που μαζί τα μαγειρεύανε. Κι όλους αυτούς τους ανθρώπους, δυο χιλιάδες, τους αφήνουνε στο δρόμο, μερικούς σε απόσταση μόλις δύο βημάτων από τους άστεγους. Συν δεκάδες χιλιάδες άλλους που τους βαφτίζουν αχρείαστους, υπεράριθμους, πλεονάζοντες, έφεδρους κι ότι άλλο σατανικό εφευρίσκουν. Πολιτικοί ρετάλια, (εισ)πράκτορες στην κυριολεξία των τοκογλύφων, μεσάζοντες και διαπλεκόμενοι που μισούν την Ελλάδα, μισούν τους εργαζόμενους και περιφρονούν τους κόπους και τις προσπάθειες δεκαετιών για μια καλύτερη ζωή.
Κατηγορεί ο Παπανδρέου τον Ψυχάρη. Λες κι εμείς δίναμε τα εξοπλιστικά προγράμματα. Λες και δεν καταλάβαμε ότι ο Παπανδρέου μεγαλοποιήθηκε από το συγκρότημα Λαμπράκη που διευθύνει ο Ψυχάρης για να πειστεί ο λαός ότι δεν είναι ένα μαλακισμένο της μαμάς του που έγινε κάτι-τις χάρη στην εύνοια του μπαμπά του! Λες και ξεχάσαμε ότι ο Πάγκαλος διόρισε τον Ψυχάρη διοικητή του Αγίου Όρους χωρίς καμία αντίρρηση από κανέναν! Σημείωση: οποιαδήποτε σχέση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του Πάγκαλου ή του Βουλγαράκη με τους αγιογδύτες είναι εντελώς αβάσιμη και συκοφαντική.
Αυτή είναι η κατάσταση. Με τους νεοφασίστες ομοτράπεζους στο υπουργικό συμβούλιο. Αυτή είναι η κατάσταση με τον δήμαρχο μιας πόλης σε πλήρη αποσύνθεση. Αν πάρεις το λεωφορείο κατά μήκος της Πατησίων, από την Ομόνοια ως το τέρμα της, ή τη Δροσοπούλου που είναι παράλληλή της, η εικόνα είναι αποκαλυπτική. Η πόλη διαλύεται. Μόνο ενοικιαστήρια και πωλητήρια, χιλιάδες. Ερήμωση. Οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική. Κόβονται οι καλημέρες και σβήνουν στις γειτονιές τα φώτα! Χρόνια μας λέγανε ότι οι εχθροί θα εισβάλλουν από τη Βουλγαρία ή την Τουρκία, ενώ τους είχαμε ανάμεσά μας. Και με μεγάλη ευκολία παρέδωσαν τη χώρα στους διεθνείς τοκογλύφους, για κάτι ευρώ, με αντάλλαγμα να παραμείνουν στην εξουσία. Και δεν είναι ένας και δύο, είναι εκατοντάδες, χιλιάδες μάλλον, ένας μηχανισμός ολόκληρος, ένα δίχτυ απλωμένο από τα υπουργεία ως τα ελεγχόμενα εργατικοϋπαλληλικά συνδικάτα.

Και τώρα; Τι κάνουμε;
Αναγέννηση. Ανασυγκρότηση του μυαλού μας. Ανασχηματισμό των επιλογών μας. Αναθεώρηση των δεδομένων μας. Ανασύσταση των ανθρώπινων σχέσεών μας. Αναστροφή προς τις αλήθειες μετά από μια μακριά παραπλάνηση και αποπλάνηση, που σε πολλούς άρεσε κιόλας. Ανασύνταξη και ενότητα των δυνάμεών μας. Ανάταση και επίθεση σε όλα τα μέτωπα, για ανακατάληψη της ζωής μας. Ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και δημοκρατία ή ντροπή, ταπείνωση, υποδούλωση, εξαθλίωση και θάνατος!

Στέλιος Ελληνιάδης

http://e-dromos.gr/