Ενώ η νέα χούντα που μας διόρισε η υπερεθνική ελίτ/χούντα ήδη «έπιασε δουλειά» συνεχίζοντας το εγκληματικό έργο της προηγούμενης και θέτοντας τις βάσεις για την ολοκλήρωσή του, με στόχους την κινεζοποίηση των εργαζομένων, το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου και τη συνακόλουθη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού -σύμφωνα με τις επιταγές της υπερεθνικής ελίτ/χούντας μέσω της τρόικας-, τώρα, με το πρόσχημα της «κρίσης της ευρωζώνης», επιχειρείται η άλωση της οικονομικής και συνακόλουθα της εθνικής κυριαρχίας όλων των χωρών της ευρωζώνης.
Και αυτό γιατί, κατά τη γνώμη μου, η περιβόητη αυτή κρίση σε μεγάλο βαθμό είναι κατευθυνόμενη από την ΕΚΤ (εκτός από το τμήμα της που οφείλεται στα προβλήματα που δημιουργούν οι εγγενείς τεράστιες αποκλίσεις στην ανταγωνιστικότητα κέντρου και περιφέρειας), ώστε να περάσει το παλαιό σχέδιο των ευρωπαϊκών ελίτ, και κυρίως της γερμανικής, για τη συμπλήρωση της νομισματικής ένωσης με τη δημοσιονομική. Η σημερινή, επομένως, μετατροπή μας σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ απλά θα μονιμοποιηθεί με τη σχεδιαζόμενη «επανίδρυση» της Ε.Ε.
Στο πλαίσιο αυτό, η αντικατάσταση του «ανθρώπου τους στην Αθήνα» με ένα δήθεν απλό τεχνοκράτη που, όπως γράφει ακόμη και ο διευθυντής της «Le Monde Diplomatique», δεν είναι απλά ένας «απολίτικος τεχνοκράτης», όπως τον παρουσιάζουν, αλλά, μαζί με τον νέο Ιταλό πρωθυπουργό, είναι «άνθρωποι της Δεξιάς και μέλη της Τριμερούς Επιτροπής που κατηγορεί τις δυτικές κοινωνίες σαν υπερβολικά δημοκρατικές»1. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν πρόκειται καν για αντίθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, όπως υποστηρίζει η καθεστωτική εφημερίδα της Κεντροαριστεράς, αλλά, όπως δείχνει το σχέδιο «επανίδρυσης», για οργανωμένη συγκέντρωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας/δύναμης στα χέρια της υπερεθνικής ελίτ/χούντας που διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με τους επαγγελματίες πολιτικούς να παίζουν ρόλο παρουσιαστή των πολιτικών της (συνήθως σε δυο «εναλλακτικές» εκδοχές, με διαφορές στα επουσιώδη, π.χ. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. παρ' ημίν), ώστε να τηρούνται τα προσχήματα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και να νομίζει το εκλογικό σώμα ότι μετέχει και αυτό στην άσκηση της εξουσίας!
Αυτό δεν αποτελεί βέβαια κάποια συνωμοσία των «κακών» νεοφιλελεύθερων (οικονομολόγων, πολιτικών κ.λπ.), όπως υποστηρίζουν ανόητες συνωμοσιολογικές θεωρίες2 που προβάλλονται συστηματικά από τα ΜΜΕ (αλλά και από «ελευθεριακούς» γραφιάδες στη χώρα μας!) λόγω του ανώδυνου ρεφορμιστικού χαρακτήρα τους. Αντίθετα, τόσο η υπερεθνική ελίτ/χούντα όσο και οι τραπεζίτες και «ειδικοί» στους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχει η ίδια (ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.) τη «δουλειά τους» κάνουν στο δοσμένο θεσμικό πλαίσιο, το οποίο καθορίζει η διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς -δηλαδή, η «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», που στο χώρο μας εκφράζεται μέσω της Ε.Ε./ΟΝΕ. Με άλλα λόγια, στο θεσμικό πλαίσιο των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, που δημιούργησε η μαζική επέκταση των πολυεθνικών εταιρειών στα τελευταία περίπου 30 χρόνια.
Οποιαδήποτε χώρα ενσωματωμένη στη νέα Διεθνή Τάξη, η οποία καθιερώνεται από την παγκοσμιοποίηση αυτή, δεν έχει επιλογές πέρα από τις πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα παντού: δραστική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και διάλυση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση κάθε επικερδούς τομέα μέσα από το ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου της κάθε χώρας, ελαστικές αγορές εργασίας (κινεζοποίηση εργασίας), πετσόκομμα των πραγματικών μισθών και συντάξεων (φτωχοποίηση) κ.λπ. Η αποπληρωμή του χρέους είναι μόνο η αφορμή (αλλά και ο μοχλός) για την εφαρμογή των πολιτικών αυτών. Στη χώρα μας άλλωστε μπορεί να δειχτεί πώς η ολοκλήρωση της ενσωμάτωσής μας στη διεθνοποιημένη οικονομία, που συντελέστηκε με την ένταξή μας στην Ε.Ε., κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας και οδήγησε σε ένα ασύμβατο καταναλωτικό πρότυπο που συντηρούνταν βασικά με το συνεχή δανεισμό3.
Κατά συνέπεια, αποκλείεται η μόνιμη έξοδος από την κρίση χωρίς όχι μόνο τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. αλλά και την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι θέσεις της «Αριστεράς» μας (ρεφορμιστική, «πατριωτική» κ.λπ.) να... περιμένουμε τη διάλυση της ευρωζώνης ή την πανευρωπαϊκή αλλαγή που θα οδηγούσε στην αποβολή του νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της (με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές!), ή, ακόμη χειρότερα, απλά να μην αναγνωρίσουμε το χρέος και να βγούμε από το ευρώ. Στη στρατηγική που θα αναπτύξω στο επόμενο, απαιτούνται μια μακρόχρονη διαδικασία ριζικής αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, στην οποία άμεσο πρώτο βήμα θα ήταν η μονομερής έξοδος από την Ε.Ε./ΟΝΕ και η μη αναγνώριση του χρέους, των Μνημονίων κ.λπ., οι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση τραπεζών, καθώς και του κοινωνικού πλούτου που ήδη ξεπουλιέται, καθώς και η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες όλων των πολιτών (υγεία, εκπαίδευση, ασφάλιση κ.λπ.). Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια), ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος, πιθανώς σε συνεργασία με άλλες περιφερειακές χώρες, για την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
1 Serge Halimi, «Rule by troika», Le Monde Diplomatique, December 2011
2 Naomi Klein, The Shock Doctrine, (Macmillan, 2008)
3 Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμ. 2010), μέρος δεύτερο
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.