Το τέλος του ΠαΣοΚ

Γεώργιος Π. Μαλούχος

Από το πλήθος των ευρημάτων των πρόσφατων πολλαπλών δημοσκοπήσεων, το πιο ενδιαφέρον είναι αυτό που, επί της ουσίας, δείχνει το τέλος του ΠαΣοΚ. Το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ενταφιάζεται κυριολεκτικά σήμερα έπειτα από τη διετή πρωθυπουργία του υιού του Γιώργου, επιστρέφοντας στα επίπεδα εκλογικής απήχησης της εποχής της ίδρυσής του. Παλαιά στελέχη του, όπως ο πρώην υπουργός Γιώργος Φλωρίδης, φτάνουν να ζητούν δημόσια την «κονιορτοποίησή» του!

Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η κατανομή των διαρροών των ψηφοφόρων του Κινήματος στα άλλα κόμματα: πάνε παντού, περίπου «επαναπατρίζονται» στους χώρους από τους οποίους είχαν προέλθει. Στην ουσία, το ΠαΣοΚ παίρνει πλέον τις διαστάσεις μιας τεράστιας παρένθεσης στην ελληνική πολιτική ιστορία.

Υπό αυτή την έννοια, η μάχη που έχει ξεσπάσει στην ηγετική του ομάδα, μεταξύ του νυν προέδρου και των υποψηφίων αντικαταστατών του, δεν είναι παρά μια σύγκρουση «για ένα πουκάμισο αδειανό». Μια σύγκρουση που, όπως όλα δείχνουν, το μόνο που θα φέρει είναι η ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του Κινήματος και, διόλου απίθανο, θα το οδηγήσει στη θέση του τρίτου, αν όχι και του τέταρτου κοινοβουλευτικού κόμματος μετά τις επόμενες εκλογές.

Όλα αυτά, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε παράλογα. Οφείλονται στο ότι το ΠαΣοΚ έχει την κύρια ευθύνη για το σημερινό χάλι της Ελλάδας. Όχι την αποκλειστική, αλλά αδιαμφισβήτητα την κύρια.

Και την έχει με δύο τρόπους. Αφενός επειδή με τον άκρατο λαϊκισμό της πρώτης περιόδου θεμελίωσε το τεράστιο και σπάταλο κομματικό κράτος που το κατέστησε κυρίαρχο αξιακό μοντέλο, χτίζοντας ένα μέγα ψέμα.

Και, αφετέρου, ότι με την πολιτική της τελευταίας περιόδου, υπό το βάρος της τεράστιας εξωτερικής και πραγματικής πίεσης, θέλησε μεταλλασσόμενο να πολεμήσει αυτό το ψέμα με ένα ακόμα μεγαλύτερο: με την άτακτη και πλήρη αποδόμηση, τη σαρωτική αποκαθήλωση των πάντων, κρατώντας όμως ότι το «βόλευε» από την παλιά εποχή.

Ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου άφησε τον ιδιωτικό τομέα να διαλυθεί πλήρως τα δύο τελευταία χρόνια, ακόμα και σήμερα, το ΠαΣοΚ δεν άγγιξε το σκληρό πυρήνα του: τα παραδοσιακά ελεγχόμενα από το ίδιο συνδικάτα του κρατικού τομέα κα το λατιφούντιο του τεράστιου κράτους.

Ετσι φτάσαμε και στο απόλυτο μηδέν των αποκρατικοποιήσεων και στο άτακτο χάος της εφεδρείας.

Τώρα, υπό τραγικά δυσμενέστερους όρους για όλους, το ΠαΣοΚ θα πρέπει πια να αναμετρηθεί με τη μοίρα του.

Επί δύο χρόνια στην πραγματικότητα κορόιδευε: ούτε τη φοροδιαφυγή χτύπησε – γιατί το «σύστημα 4/4/2» που ανακαλύπτουμε «έκπληκτοι» αυτές τις μέρες δεν θα υπήρχε χωρίς τη συμμετοχή αυτού του δημοσίου -, ούτε το κράτος μείωσε εκεί που θα όφειλε, ούτε κανένα σύστημα πείραξε. Ολα, τα πλήρωσε ο «άμαχος πληθυσμός» όχι μόνον των συνταξιούχων, αλλά κυρίως ο παραγωγικός, της ελεύθερης αγοράς, τόσο από την πλευρά των εργαζόμενων, όσο και από εκείνη των επιχειρηματιών που διαλύθηκαν αμφότερες.

Αλλωστε το ΠαΣοΚ έχει στο DNA του μια «αλλεργία» με την ελεύθερη αγορά, που κι όταν κάποτε έδειξε ότι την ξεπέρασε, αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το γεγονός ότι την ανέχθηκε ως κρατικοδίαιτη «αγορά». Εκεί, πάλι το κόμμα κινούσε τα πάντα: στην ουσία, κομματική ήταν και η «νέα τάξη» επιχειρηματιών που δημιούργησε…

Τώρα, όμως, το ίδιο το ΠαΣοΚ θα πρέπει πια με το ζόρι να βάλει τη βούλα της σεισμικής μεταβολής, της αποδόμησης που ακούει στον αριθμό των 150.000 απολύσεων στο δημόσιο τομέα. Γι' αυτό και η εφεδρεία το δίχασε χθες βαθύτατα στο υπουργικό συμβούλιο. Γιατί αυτό θα είναι και το τέλος του. Πράγμα όμως, μάλλον ασήμαντο, αφού, εντωμεταξύ, μοιάζει να έρχεται αναπόδραστα και το τέλος όλων…

Αυτή όμως δεν είναι και η φυσιολογική κατάληξη για ένα κόμμα που επί δεκαετίες και υπερήφανα, πολλά στελέχη του το αποκαλούσαν «θεσμικό»;  Πλήρως απαξιωτική για το ίδιο, αλλά, δυστυχώς, και τραγική για τον τόπο…

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=435048&h1=true