Καμιά... τράπεζα στα χέρια τραπεζίτη

Η γενική φιλοσοφία που εκπέμπεται από τη Γερμανία λέει πως δεν είναι διατεθειμένη να βάλει τα λεφτά της χωρίς να έχει τον έλεγχο τού τι θα γίνουν και πως, επειδή δεν εμπιστεύεται τους "μπαταχτσήδες δανειολήπτες", θα αναλάβει η ίδια με κανονισμούς, νόμους αλλά και επί τόπου εκπροσώπους της, να κάνει τα κουμάντα.
Η άποψη αυτή -αποκομμένη από το πλαίσιο στο οποίο ζούμε- γίνεται δεκτή ως απολύτως φυσική και λογική απ' όλους τους παράγοντες του συστήματος και ζυμώνεται εντατικά από τα παπαγαλάκια. Στην Ελλάδα π.χ., οι διάφοροι Ράιχενμπαχ και Φούχτελ θεωρούνται απολύτως αποδεκτοί. Μια φυσική αναλογία, την οποία κανείς από τους υποστηρικτές της "επιτήρησης" δεν ανιχνεύει, είναι η περίπτωση των τραπεζών και του κράτους.
Οι κυβερνήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου και τώρα η κυβέρνηση Παπαδήμου έχουν δώσει περισσότερα απο 100 δισ. στις τράπεζες για να τονώσουν -υποτίθεται- τη ρευστότητα στην αγορά. Τα χρήματα πήγαν στο άπατο βαρέλι των χρεωκοπημένων τραπεζών, χωρίς το κράτος να έχει τη δυνατότητα, παίρνοντας κοινές μετοχές, να ελέγξει τη διοίκηση των τραπεζών, να ξέρει δηλαδή πού πάνε τα λεφτά μας. Διατήρησε τις ίδιες αποτυχημένες διοικήσεις, με τα μπόνους τους και τα όλα τους.
Οι δύο χώροι, της κυβέρνησης και των τραπεζών, έχουν μια απροσχημάτιστη ελευθεροκοινωνία, καθώς, μετά την πρωθυπουργοποίηση του τραπεζίτη κ. Παπαδήμου, οι οικονομικοί του σύμβουλοι προέρχονται από τον χώρο των τραπεζών, ενώ μαθαίνουμε πως ο κ. Ρουμελιώτης μετακομίζει από το ΔΝΤ στην Τράπεζα Πειραιώς.
Ας σκεφτεί κανείς ότι η διαπραγμάτευση για το PSI και τα συμπαρομαρτούντα βάζει τις ελληνικές τράπεζες απέναντι από το ελληνικό κράτος. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ακόμα και σήμερα η βασική κυβερνητική κατεύθυνση είναι να μείνουν οι τράπεζες στους σημερινούς ιδιοκτήτες τους και στους σημερινούς διοικητές τους. Οπότε ευλόγως προκύπτει το ερώτημα: Από την πλευρά του δημοσίου συμφέροντος, ποιος διαπραγματεύεται;


http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=656079