Πρώην εταίρος, νυν ξένος

Tου Νικου Γ. Ξυδακη Οι γραπτές εγγυήσεις που ζητούν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο από τα μεγάλα κόμματα, για να εκταμιευθεί η (προ πολλού εγκριθείσα) έκτη δόση, προσφέρουν μια ακόμη αφορμή να σκεφτούμε την Ε.Ε και τη θέση της Ελλάδας εντός της - σε ό,τι θα έχει διαμορφωθεί μετά την κρίση. Η Ελλάδα έχει χάσει την αξιοπιστία της, για πολλούς λόγους - επειδή είναι χρεοκοπημένη και ζητάει βοήθεια, επειδή έχει μαγειρέψει πολλές φορές τα δημοσιονομικά μεγέθη, από την είσοδο στην ΟΝΕ έως πρόσφατα, αλλά, κυρίως, επειδή η κυβέρνηση Παπανδρέου έλαβε τη βοήθεια του Μνημονίου υποσχόμενη τα πάντα, χωρίς διαπραγμάτευση και δικό της εναλλακτικό σχέδιο, και εν συνεχεία αθέτησε τις υποσχέσεις της κατά συρροήν. Με εκπλήσσουσα προθυμία ο κ. Παπανδρέου στο διαρρεύσαν 18μηνο αναλάμβανε δυσβάστακτες ιστορικές δεσμεύσεις, αγνοώντας αν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν στα προβλεπόμενα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, αγνοώντας πώς θα εφαρμοστούν, αγνοώντας τις ολέθριες επιπτώσεις στην οικονομία και την κοινωνία. Εξ ου και ακολούθως αδυνατούσε να τηρήσει και το περιεχόμενο και το χρονοδιάγραμμα του Μνημονίου - το οποίο εξάλλου απεδείχθη υπερβολικά αισιόδοξο ως προς τις προβλέψεις του (λ.χ. επιστροφή στις αγορές το 2012) και εντελώς λανθασμένο ως προς την εκτιμώμενη ύφεση. Η εικόνα της Ελλάδας επλήγη και από άλλες ενέργειες. Από το πώς ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός διέσυρε τη χώρα του ενώπιον των ξένων αξιωματούχων, δίνοντάς τους λαβή για υποτιμητικά και χλευαστικά σχόλια. Και από το πώς οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρήκαν έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσουν όλη τη συστημική κρίση της ευρωζώνης. Αίφνης οι άμωμοι Ευρωπαίοι του Βορρά, Καθαροί, Αναβαπτιστές, Καλβινιστές, Χρηματιστές, ανακάλυψαν ότι στον ρυπαρό Νότο, τεμπέληδες, πονηροί και κλέφτες Ορθόδοξοι και Καθολικοί, εικονολάτρες και μαριολάτρες, ζούσαν εν ελαίω και οίνω, σπαταλώντας τα δανεικά της ΕΚΤ. Ελάχιστοι μήνες κρίσης ήσαν αρκετοί για να μετατρέψουν την πάγια ευρωρητορική υπέρ συνοχής, ισοτιμίας και αλληλεγγύης, σε ρητορική καχυποψίας, ασυμμετρίας, ανακολουθίας και εκβιασμού. Κι ήταν αυτή ακριβώς η αλλαγή στάσης των Βρυξελλών και του Βερολίνου που τροφοδότησε τα βορειοευρωπαϊκά μήντια με εθνοτικό μίσος, ρατσιστικά στερεότυπα και χονδροειδή ψεύδη. Δυστυχώς για την Ευρώπη, το πρόβλημά της δεν είναι οι Ελληνες. Αυτό το βλέπει πια όλος ο πλανήτης, πλην της ευρωπαϊκής ηγεσίας, η οποία εξακολουθεί να ζητεί την ψυχοπολιτική εξουθένωση της Ελλάδας προς παραδειγματισμόν των άλλων εταίρων και προς εξευμενισμόν του Μολώχ των αγορών. Ματαίως. Τι θα κερδίσει η ετοιμόρροπη ευρωζώνη από την πλανητική ταπείνωση κάποιου Α. Σαμαρά στις εσχατιές της Μεσογείου; Τίποτε υλικό. Το πολύ, να επισπευσθεί η υποβάθμιση της Γαλλίας. Αλλά συμβολικά, το σιδηρούν Βερολίνο στο πρόσωπο της Ελλάδας εφαρμόζει τη θεωρία του Καρλ Σμιτ περί εχθρού· τη θεωρεί πλέον εχθρό, ξένη, αλλότρια, και στέλνει αυτό το μήνυμα στον ευρωπαϊκό ερειπιώνα: ότι κατίσχυσε ολοκληρωτικά επί της μικρής Ελλάδος, πρώην εταίρου και νυν ξένου. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/11/2011_1296883