Αμεση υποκρισία

Tου Παντελη Μπουκαλα


Ολα κι όλα. Μπορεί στα υπουργικά συμβούλια να μην αφήνεις τους υφισταμένους σου, πρωθυπουργός εσύ, να μακρύνουν την ομιλία τους πέρα από το «Καλημέρα σας, κύριε πρόεδρε, θαυμάσια τα είπατε και χθες». Μπορεί, όταν συγκαλείς την κοινοβουλευτική σου ομάδα, να κανονίζεις έτσι τα πράματα ώστε να μην περισσεύει χρόνος για τους βουλευτές να πουν έστω το ονοματεπώνυμό τους, για να θυμηθείς την ταπεινή ύπαρξή τους, και μόνο στον αντιπρόεδρο να δίνεις το δικαίωμα να μεταφράσει σε ανώτερα, βενιζελικά ελληνικά τα σπασμωδικά δικά σου. Μπορεί να μην έμπαινες στον κόπο παρά άπαξ το εξάμηνο να δίνεις το «παρών» στην (αναιτίως, όπως αποδεικνύει η καραμανλική και παπανδρεϊκή πείρα) θεσμοθετημένη «Ωρα του πρωθυπουργού». Μπορεί να μην έδινες δυάρα για τις αντιδράσεις στο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Μολαταύτα, με την «άμεση βούληση του λαού» έχεις ένα πάθος, μια αρρώστια, μια λατρεία.
Κι έτσι αποφασίζεις να προσφύγεις στο δημοψήφισμα, στην άμεση δημοκρατία, που τόσο πολύ την αγάπησες αφότου σε ύψωσαν στα ουράνια της ηγεμονίας τα μέλη του ΠΑΣΟΚ - εκείνο το 1.000.000 που μάλλον δεν ήταν ούτε καν το μισό, αλλά ανέλαβε η δημιουργική λογιστική για το υπόλοιπο. Και αιφνιδιάζεις τους υπουργούς σου (ούτε καν ο συνταγματολόγος αντιπρόεδρος δεν ήξερε τίποτα, ώστε να σκαρφιστεί προσχήματα για να αμπαλάρει τα απροσχημάτιστα), τους βουλευτές σου, τους συμβούλους σου (αν μπορεί να έχει συμβούλους ένας ηγεμόνας, ένας αυθέντης), τους εταίρους σου. Διότι, λέει, έχει εκδηλωθεί κάποια δυσαρμονία ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική και τη λαϊκή θέληση. Μέχρι και τις δημοσκοπήσεις θυμήθηκες να επικαλεστείς κι εσύ και τα τραυλίζοντα από αμηχανία στελέχη σου, για να πείσετε ότι δεν αδιαφορείτε παγερά για τις κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά ακούτε τη φωνή λαού και τη σέβεστε σαν φωνή Θεού...
Στα εκβιαστικά διλήμματα, στις παγίδες, στις ίντριγκες, στη νόθευση της λαϊκής βούλησης με μύρια τεχνάσματα έχει παρελθόν το ΠΑΣΟΚ, από τον καιρό τού «ή εμείς ή η Δεξιά». Από τη δοξαζόμενη χαρισματικότητα του πατέρα του, ο Γ. Α. Παπανδρέου μπορεί να μην κληρονόμησε τίποτε άλλο, την έφεση πάντως στην πολιτική βία, στους πολιτικούς εκβιασμούς, την παρέλαβε στο ακέραιο. Επί ενάμιση χρόνο οι βουλευτές του κόμματός του ψηφίζουν συρόμενοι και πειθαναγκαζόμενοι. Επί ενάμιση χρόνο εκβιάζεται η αντιπολίτευση να συναινέσει, με την απειλή ότι αν δεν συμφωνήσει, θα κριθεί υπαίτια της χρεοκοπίας της χώρας. Επί ενάμιση χρόνο οι πολίτες εκβιάζονται με πολωτικά διλήμματα για να υποκύψουν, γιατί αλλιώς θα κηρυχθούν άτομα μειωμένου πατριωτισμού. Ε, τώρα επιχειρείται ο απόλυτος εκβιασμός. Τώρα η ανεύθυνη ηγεσία, σε ρεσιτάλ υποκρισίας, καλεί τον λαό να επιλέξει μέθοδο αυτοχειριασμού. Αμεση δημοκρατία αλά ΠΑΣΟΚ. Σαν τον σοσιαλισμό αλά ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο γνήσια.


http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_02/11/2011_1296683