Γιατί, άραγε;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Θρηνολογία, ιερεμιάδες, μαθήματα πολιτικού πολιτισμού (ω, υποκριτές και Φαρισαίοι!) , από πολλά επίσημα και ανεπίσημα κέντρα, από τηλεοπτικά κανάλια, κόμματα και διάφορους καλά βολεμένους “πολιτισμένους” (γνώστες του σαβουάρ βιβρ), ακούσαμε και εξακολουθούμε να ακούμε, απ’ αφορμή τις αποδοκιμασίες και τις ματαιώσεις ορισμένων παρελάσεων από μικρότερα ή μεγαλύτερα πλήθη κόσμου.

Αν εξαιρέσουμε τα διατεταγμένα κέντρα και παράκεντρα της εξουσίας, όσους βγάζουν το ψωμάκι τους ως φερέφωνα, οι άλλοι, που δεν ανήκουν στις κατηγορίες αυτές, φαίνεται να απορούν και να εξίστανται και να διερωτώνται με αφελή καλοπροαίρεση για τον τρόπο τα κίνητρα και το στόχο όλου αυτού του “ετερόκλητου όχλου” . Κάποιοι, μάλιστα, ανησύχησαν από ορισμένα ακραία συνθήματα μερίδας διαμαρτυρομένων (δεν είναι, άραγε, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που τα εκτρέφει;), κάποιοι άλλοι, αριστεροί αυτοί, επικαλέστηκαν και λόγους… αισθητικής (γιατί δεν πάνε στο Λούβρο;)!

Η απύθμενη τυφλότητα του πολιτικού συστήματος είναι τόσο αθεράπευτη που τους κάνει να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτό που έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία, σήμερα, δεν είναι, απλώς, μια τρέχουσα οικονομική κρίση, αλλά είναι ένας πρωτοφανής κοινωνικοοικονομικός τυφώνας, ένα αλλόκοτο βιβλικό τσουνάμι που σαρώνει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ένας ασύμμετρος πόλεμος που το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της διαπλοκής έχει οργανώσει και εκτελεί αδυσώπητα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων με καταστροφική δύναμη ατομικής κοινωνικοοικονομικής βόμβας εκατοντάδων μεγατόνων! Δεν αντιλαμβάνονται (ή μήπως κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται;) ότι η οικονομική και κοινωνική καταστροφή των εργαζομένων, των νέων, είναι, πλέον, στάτους “διά βίου” και όχι μια μεταβατική κατάσταση. Ότι η ανεργία, η εξαθλίωση, η ταπείνωση και το αδιέξοδο είναι, στο εξής, το νέο πλαίσιο ζωής που το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έχει βίαια εγκαθιδρύσει για τους απλούς Νεοέλληνες. Ότι, ταυτόχρονα, έχει καταλυθεί κάθε έννοια κράτους δικαίου, έχει τρωθεί κάθε δημοκρατικός θεσμός και κάθε ηθική αρχή ως θεμέλιο της κοινωνίας και της πολιτείας όταν η οικονομική ολιγαρχία με τα λαμόγια της πολιτικής διαπλοκής, οι διεφθαρμένοι ανώτεροι και ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι που πλούτισαν άνομα, κατέκλεψαν τον τόπο, εξακολουθούν να μένουν στο απυρόβλητο από κάθε άποψη, προστατευμένοι, μέσα στον άνομο πλούτο τους, από τους νόμους της διαπλοκής.

Αυτό το αίσθημα της αδικίας, της ταπείνωσης και της ηθικής αποσύνθεσης -πέρα από την οικονομική κατάρρευση- κατατρώγει τα σωθικά του απλού ανθρώπου κάθε πολιτικής ένταξης και απόχρωσης. Αυτό είναι που λέμε ‘αγανάκτηση’, ‘θυμός’, ‘οργή’. ‘Αμαύρωσαν’, λέει, την εθνική γιορτή με τις εκδηλώσεις προπηλακισμού, ανά την Ελλάδα! Και δεν την αμαύρωσαν οι εκπρόσωποι του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που έχουν ρημάξει τον τόπο και ασελγούν πάνω στο πτώμα των απλών ανθρώπων παριστάνοντας τους ‘επίσημους’ πάνω στις εξέδρες (αυτοί, οι μαριονέτες!) απαιτώντας και απόδοση τιμών!

Ας το ξεκαθαρίσουμε. Καταδικάζουμε χωρίς περιστροφές, κατά τρόπο απόλυτο, κάθε περιστατικό αυτοδικίας απέναντι σε οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο, ακόμη και το πιο εγκληματικό στοιχείο. Θεωρούμε, όμως, πως ο ελληνικός λαός έχει απόλυτο πολιτικό και ηθικό δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, να αποδοκιμάσει, να χλευάσει, να γιουχαΐσει αυτούς που του κατέστρεψαν τη ζωή και τη ζωή των παιδιών του.

Είναι, άραγε, πολιτικά, αποτελεσματική μια τέτοια στάση; Από μόνη της, φυσικά όχι. Παραμένει ακέραιο το αίτημα για μετατροπή της οργής σε οργανωμένο πολιτικό αγώνα και διέξοδο (που καμιά πολιτική δύναμη από τις υπάρχουσες, δυστυχώς, δεν έχει δώσει). Εδώ όμως δεν μιλάμε για συντεταγμένη ορθολογική πολιτική, αλλά για τηνκραυγή του απελπισμένου, του πανικόβλητου πολίτη, που το μόνο που του έχουν αφήσει, ακόμη, είναι η δυνατότητά του να ουρλιάξει. Μήπως πρέπει να του κλείσουμε το στόμα -μέχρι να σκάσει- στο όνομα της ορθολογικής πολιτικής ή του πολιτικά ορθού; (Ποιας, πολιτικής, άλλωστε;)

Η σημερινή κυβέρνηση-μαριονέτα το μόνο που έχει να κάνει, αν θέλει, έστω την ύστατη στιγμή, να προσφέρει μια θετική υπηρεσία είναι να φύγει από το προσκήνιο, να προκηρύξει εκλογές, έστω και σαν έσχατη βαλβίδα ασφαλείας για πιθανή συντεταγμένη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, γιατί, διαφορετικά, ωθούν τον τόπο σε ανώμαλες εξελίξεις με απόλυτη δική τους ευθύνη. Ο Παπανδρέου και η παρέα του να υπερβούν για μια φορά την εξουσιολαγνεία τους γιατί με μαθηματική βεβαιότητα οδηγούν τον τόπο στο χάος.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=648580