Τραπεζίτες – Πολιτικοί(-ή) σημειώσατε 1

Του Χάρη Αλεξάνδρου

Μετά από ένα θρίλερ που κράτησε σε αγωνία όλη την Ευρώπη, για να μην πούμε όλον τον κόσμο, ανακοινώθηκε το όνομα του νέου μας πρωθυπουργού. Ο Λουκάς Παπαδήμος, ο άνθρωπος των τραπεζών, λομπίστας των πολυεθνικών εταιρειών, πρώην υποδιευθυντής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αγαπημένος των Βρυξελών, πήρε στα χέρια του την εντολή να κυβερνήσει την χώρα στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολεμικής περιόδου χάρις στους Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη, τον πρόεδρο του ΣΕΒ και την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ. Ακόμη και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επιστρατεύτηκε να «βάλει ένα χέρι» βοήθειας.

Όλοι αυτοί έσπευσαν να μιλήσουν για τον κ. Παπαδήμο με τα πλέον κολακευτικά λόγια, τον χαρακτήρισαν σεβαστό πρόσωπο, αξιόπιστο, ικανό τεχνοκράτη που ξέρει την δουλειά του, τελευταία ελπίδα της χώρας, έχοντας  επιπλέον διαγράψει από την μνήμη τους ότι ο κ. Παπαδήμος ως κεντρικός τραπεζίτης της χώρας επί Σημίτη, βαρύνεται για την «φούσκα» του χρηματιστηρίου, αλλά και ότι ήταν ο άνθρωπος που συνέβαλε αποφασιστικά στην είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, για την οποία έχουν ακουστεί επανειλημμένως κατηγορίες ότι αυτό έγινε με πλαστά στοιχεία. Ακόμη και αυτοί που σήμερα μας κατηγορούν γι’ αυτό, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί ( αν και γνώριζαν πολύ καλά τότε ποια ήταν η αλήθεια, αλλά για τους δικούς τους λόγους συμφώνησαν στην ένταξή μας στην Ευρωζώνη) δείχνουν πανευτυχείς από την εξέλιξη.

Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να επιτευχθεί αυτή η εξέλιξη, περιλαμβάνουν ίντριγκες, παρασκηνιακά παζάρια, πιέσεις  και μία άνευ προηγουμένου τρομοκράτηση του λαού. Στόχος τα κόμματα διακυβέρνησης να κάνουν δήλωση υποταγής, να μετατραπεί η χώρα σε προτεκτοράτο και να δρομολογηθούν εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό και στην εξουδετέρωση των όποιων λαϊκών αντιδράσεων στην μνημονιακή πολιτική.

Όλα αυτά δεν έγιναν από την μία μέρα στην άλλη.

Έκαναν λάθος όσοι δεν πίστεψαν τον κ. Παπανδρέου που δεν έχανε ευκαιρία να διαμηνύει ότι δεν είναι κολλημένος με την καρέκλα του πρωθυπουργού, ότι δεν τον ενδιέφερε αν θα μπορούσε να διεκδικήσει μια νέα θητεία. Ο άνθρωπος που «θεοί και δαίμονες» είχαν συμβάλει να γίνει πρωθυπουργός της χώρα για να την οδηγήσει στις «αγκάλες» του ΔΝΤ γνώριζε μέχρι που φτάνει η αποστολή που του είχαν αναθέσει και ότι στην συνέχεια θα έπρεπε να παραδώσει την σκυτάλη σε αυτόν που θα του υποδείκνυαν. Και αυτό έκανε, αφού πρώτα δέσμευσε σε αυτή την καταστροφική πολιτική τον κ. Σαμαρά και την ΝΔ, με την βοήθεια μεγάλης μερίδας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, της κ. Μπακογιάννη, του προέδρου του ΣΕΒ, των ΜΜΕ και ιδιαίτερα του κ. Καρατζαφέρη.

Όλα αυτά που διαδραματίσθηκαν τις τελευταίες μέρες όπου δεν φαινόταν να μπορούν τα δύο κόμματα εξουσίας να καταλήξουν στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού, με τις διαρροές ονομάτων να διαδέχονται η μία την άλλη, δεν οφειλόντουσαν σε ανικανότητα συνεννόησης, αλλά σε ένα καλά στημένο παιχνίδι που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην αναγκαστική  ανάδειξη του κ. Παπαδήμου ως νέου πρωθυπουργού.

Το παιχνίδι αυτό κορυφώθηκε το βράδυ της Τετάρτης, όταν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς επισκέφθηκαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για να του ανακοινώσει ο πρώτος την απόφαση του να προτείνει ως πρωθυπουργό τον κ. Πετσάλνικο. Ο κ. Καρατζαφέρης έσπευσε στο προεδρικό, ζήτησε ένα ποτήρι νερό, προφανώς για να καθαρίσει ο λαιμός του, και οκτώ λεπτά αργότερα βγήκε έξω έξαλλος λέγοντας  στους δημοσιογράφους απ’ όλο τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένοι εκεί: «Λυπάμαι εξαιρετικά σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές να παίζονται παιχνίδια τακτικής από τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Σαμαρά που συμπαρασύρουν και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας»

Ο λόγος της εξαλλοσύνης του; ότι ο ίδιος τοποθετήθηκε σε άλλη αίθουσα, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε άλλη, με αποτέλεσμα ο ίδιος να βρίσκεται σε ολιγόλεπτη αναμονή.

Η απάντηση από το Προεδρικό Μέγαρο ήταν : “πίνανε μια πορτοκαλάδα και δεν καταλάβανε ότι είχατε έρθει”..Εκπληκτικό…Με λίγα λόγια, ο κ. Καρατζαφέρης πήγε στο προεδρικό μέγαρο, ήπιε ένα ποτήρι νερό, δεν ζήτησε να ενημερώσουν τον πρόεδρο της δημοκρατίας ότι ήταν εκεί για να μπεί και αυτός στην αίθουσα που γινόταν η συνεδρίαση και βγήκε έξαλλος έξω να καταγγείλει τον μέχρι εκείνη την στιγμή πρωθυπουργό, και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης για παιχνίδια τακτικής, στα οποία συμπαρασύρουν μάλιστα και τον προφανώς, κατά την άποψή του, ανίκανο να τα αντιληφθεί πρόεδρο της δημοκρατίας!!!

Όλα αυτά για να προσθέσει στην συνέχεια «Αν δεν μπει πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος, δεν συναινώ σε τίποτα. Πρέπει να σοβαρευτούν». Και όλα αυτά, ενώ όλα τα τελευταία 24ωρα διαρήγνυε τα ιμάτιά του για το ότι η «υπό συζήτηση» κυβέρνηση θα πρέπει να αποτελείται από πολιτικά πρόσωπα και όχι τεχνοκράτες.

Το ακόμη πιο εκπληκτικό;  Ο πρόεδρος της δημοκρατίας αντί να βάλει τον κ. Καρατζαφέρη στην θέση του τον πήρε τηλέφωνο για να απολογηθεί και οι κκ Παπανδρέου και Σαμαράς ανταποκρινόμενοι στην υπόδειξη Καρατζαφέρη αποφάσισαν να… «σοβαρευτούν» και  ζήτησανε από τον κ. Παπαδήμο να γίνει πρωθυπουργός!!!  Κανονικό θέατρο.

Ο κ. Σαμαράς από την πλευρά του επιμένει ότι η πολιτική του κόμματός του δεν έχει αλλάξει και ότι έγιναν δεκτά όλα όσα είχε θέσει ως προϋποθέσεις για να δώσει την συγκατάθεσή του σε μια κυβέρνηση μόνο και μόνο για να  σωθεί η χώρα, να μην χρεοκοπήσει και να μείνει στην Ευρωζώνη. Τα επιχειρήματα αυτά μόνο αστεία μπορούν να χαρακτηρισθούν.  Ο κ. Σαμαράς, αποδεικνύοντας το επιφανειακό της αντιμνημονιακής πολιτικής του, δέχθηκε να μπει σε μια συζήτηση και να συμφωνήσει για μια κυβέρνηση προκειμένου να γίνει αποδεκτή η νέα δανειακή σύμβαση και να εφαρμοστεί η οικονομική πολιτική που συνδέεται με αυτή.

Με λίγα λόγια, συμφώνησε στην υλοποίηση μια σειρά μέτρων που απορρέουν από το μεσοπρόθεσμο και πρόκειται να εφαρμοστούν άμεσα, όπως τουλάχιστον 30.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων  μέσω εφεδρείας, συνέχιση των χαρατσιών που ήδη πληρώνουν οι Έλληνες, και ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων, αλλά και ότι άλλο θα περιλαμβάνει το πακέτο που θα συνοδεύει την δανειακή σύμβαση, και το οποίο δεν είναι ακόμη γνωστό. Επιπλέον, με όσα είναι γνωστά, με την αποδοχή της δανειακής σύμβασης συμφωνεί στην περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και στην υπαγωγή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, καθιστώντας το μη αναδιαπραγματεύσιμο.

Όσο για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αξίζει να πούμε ότι όλα αυτά διαδραματίζονται την ώρα Βερολίνο και Παρίσι συζητούν αλλαγή των συνθηκών ώστε να μπορούν να εξαναγκάσουν τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη κάτι που εως σήμερα δεν επιτρέπουν οι ιδρυτικές συνθήκες της, ενώ οι πιθανότητες χρεοκοπίας της χώρας μας μάλλον αυξάνονται με την συνέχιση της πολιτικής που ήδη μας οδήγησε ως εδώ. Και ο κ. Σαμαράς  θέλει να μας πείσει ότι όλα αυτά τα έκανε προκειμένου να σωθεί η χώρα.

Το μόνο διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας για να δοθεί λύση στο αδιέξοδο που την έχουν φέρει οι ελληνικές κυβερνήσεις ήταν η προσφυγή στον λαό, φαίνεται όμως ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, μηδέ εξαιρουμένου της Αριστεράς  και ιδιαίτερα του ΚΚΕ  δεν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο απορρίπτοντας την πρόταση, που για τους δικούς του λόγους έκανε, έστω και καθυστερημένα και που μάλλον επρόκειτο για μπλόφα, ο κ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα. Και καλά η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και η κ. Μπακογιάννη (μαζί και η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί) ήταν φυσικό να μην θέλουν ένα δημοψήφισμα φοβούμενοι ένα ηχηρό όχι του ελληνικού λαού, αλλά η Αριστερά τι φοβόταν;

Αντί του δημοψηφίσματος  η Αριστερά μαζί με  όλα τα υπόλοιπα κόμματα ζητούσε εκλογές, αλλά με δεδομένο το εκλογικό σύστημα και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η Αριστερά δεν έχει καταφέρει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων,  τι προσδοκούσε;

Και όσο διαρκούσε η διαδικασία σχηματισμού νέας κυβέρνησης (με ελάχιστες εξαιρέσεις  που τόνιζαν ότι η διαδικασία αυτή αγγίζει τα όρια της νομιμότητας) ποιες αντιστάσεις πρόβαλλε; Όταν ακούσθηκε το όνομα του κ. Παπαδήμου γιατί δεν φώναξε, δεν κινητοποιήθηκε ώστε να μην περάσει η τύχη της χώρας σε έναν εκπρόσωπο των τραπεζιτών, των πολυεθνικών, με λίγα λόγια της πλουτοκρατίας;

Κάπως έτσι όλοι βοήθησαν να μην εκφραστεί ο λαός, να αναδειχθεί ως αναποτελεσματικό το σημερινό μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα και να έχουμε σήμερα έναν μη εκλεγμένο πρωθυπουργό, από την συναίνεση δύο κομμάτων των οποίων τα ποσοστά βρίσκονται υπό κατάρρευση, για να διαχειριστεί ζητήματα που θα καθορίσουν την μοίρα του ελληνικού λαού για πολλά χρόνια.

Είναι φανερό ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή όπου τα σημερινά κόμματα τείνουν να συρρικνωθούν ή και να εξαφανιστούν από την πολιτική σκηνή, προφανώς κάποια άλλα θα πάρουν την θέση τους, σε μια  κατ’ επίφαση κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία θα στερείται δυνατότητας άσκησης ουσιαστικής πολιτικής, καθώς θα έχει δεσμευτεί εγγράφως ως προς την οικονομική της πολιτική.

Όσο για την Λαϊκή βούληση, ο κ. Παπαδήμος, ως μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission 1)πιστεύει ότι “χρειάζεται ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας” και ακόμα ότι “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων”.

Αν δεν υπάρξει πραγματική αντίσταση από την Αριστερά αυτή την στιγμή,  παρά τις όποιες μέχρι σήμερα αδυναμίες της και τα λάθη της, αν η Αριστερά δεν πάψει  να ομφαλοσκοπεί, αν δεν πρωτοστατήσει ενωμένη σε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο μέσα στην χώρα, αλλά και συντονίζοντας τον αγώνα της με όλα τα κόμματα και τα κινήματα σε όλη την Ευρώπη ενάντια στην πολιτική των Βρυξελών και του ΔΝΤ, θα φέρει βαρύτατη ευθύνη. Οι εξελίξεις θα την σπρώξουν στο περιθώριο της ιστορίας και κάποιοι άλλοι, αυτοδικαίως, κάποια στιγμή θα αναλάβουν να δώσουν  λύση που μπορεί να είναι καλή και να εκφράζει εως έναν βαθμό τα λαϊκά αιτήματα ή μπορεί να είναι και καταστροφική.

1. Ιδού τι λέγεται για το λόμπι αυτό από την Αυστραλή ακαδημαϊκό Sharon Beder στο βιβλίο της  ”Suiting themselves: how corporations drive the global agenda”, εδώ σελίδα 6:

”H Trialteral Commission είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο δίκτυα εταιρειών μπορούν να συμπεριλάβουν υψηλά ιστάμενους σε κυβερνήσεις και δημόσιες διοικήσεις μέσα στις συμμαχίες τους σα συμμάχους εναντίον της δημοκρατίας. Η TC δημιουργήθηκε για να ‘διαμορφώσει τη δημόσια πολιτική’ σε μια εποχή που η δημοκρατία έθετε εξοργιστικά εμπόδια στις πολυεθνικές. Το 1975, η TC εξέδοσε έκθεση με τίτλο ‘Η Κρίση της Δημοκρατίας’, βασικός συγγραφέας της οποίας ήταν ο Samuel Huntington [θυμ. ‘σύγκρουση των πολιτισμών’ και άλλα αντιδραστικά] και δήλωνε ότι ‘κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία’. Η έκθεση είπε επίσης ότι ‘χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός μετριάσματος της δημοκρατίας’ και ακόμα ότι ‘η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων’.”

”Ο ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος David Rockfeller εξήγησε το σκοπό ύπαρξης της TC λέγοντας ότι ‘πρέπει να μειωθεί ο ρόλος της κυβέρνησης. Κάποιος πρέπει να αναλάβει αυτά που έκανε η κυβέρνηση και οι εταιρείες φαίνονται να είναι οι οντότητες που είναι πιο λογικό να το κάνουν αυτό’.”

Περισσότερες πληροφορίες για την Trilateral Commission μπορεί κανείς να βρεί και σ’αυτό το βιβλίο –Trilateralism: the Trilateral Commission and elite planning for world management

(http://mygranma.wordpress.com/)

Nα σημειωθεί ότι ότι στο Ευρωπαϊκό Τμήμα της Τριμερούς Επιτροπής προεδρεύει στην παρούσα φάση ο Mario Monti, που προαλείφεται για διάδοχος του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Ενδιάφερουσες είναι και οι συμμετοχές από ελληνικές πλευράς: ο (δεν χρειάζεται σχόλια) Αλέξης Παπαχελάς, ο Οδυσσέας Κυριακόπουλος (του ΣΕΒ), ο Παναγής Βουρλούμης (πρώην διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ, που απαλλάχθηκε από την κατηγορία της απιστίας σε βαθμό κακουργήματος μόλις πριν λίγες εβδομάδες για το ξεπούλημα του ΟΤΕ επί ημερών του)

http://www.inprecor.gr/