Η μάχη «επιβίωσης» κυβέρνησης - ΠΑΣΟΚ και ο θάνατος της χώρας

Γεώργιος Π. Μαλούχος 

Πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει: ενώ η ελληνική κρίση είναι ασύγκριτα βαρύτερη και με απίστευτα περισσότερες επιπλοκές απ’ ό,τι στις άλλες χώρες που εντάχθηκαν στον μηχανισμό παράλληλα με την Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση ήταν τελικά εκείνη που κατάφερε να παραμείνει ακλόνητη δια μακρόν στη θέση της. Το υποεκτιμημένο αυτό γεγονός και η πολιτική που το εξασφάλισε υπήρξαν καίριας σημασίας στην αποτυχία της χώρας. Γιατί; Επειδή αυτός υπήρξε ο κεντρικός αφανής πολιτικός άξονας εδώ και δύο χρόνια. Για να διατηρήσει την εξουσία της, η κυβέρνηση είπε πολλές φορές ψέματα και στους δανειστές και στους πολίτες. Κι έτσι φτάσαμε ως εδώ, μεταξύ ζωής και θανάτου.

Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου όπου σταθεί κι όπου βρεθεί να επαναλαμβάνει μονότονα ότι αδιαφορεί πλήρως για το πολιτικό κόστος, όμως, στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Όπως το ίδιο το Μαξίμου διαρρέει, με τις γνωστές δικαιολογίες, ο κ. Παπανδρέου ούτε καν διανοείται το ενδεχόμενο να αφήσει την εξουσία.

Τώρα όμως, πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι στο κυβερνών κόμμα, στην κοινοβουλευτική ομάδα και στο υπουργικό συμβούλιο, όλοι πλην του Μαξίμου, βλέπουν πια ότι το ΠΑΣΟΚ οδηγείται μετωπικά είτε στην εσωτερική, είτε στην εκλογική σφαγή, είτε και σε συνδυασμό τους.

Είναι το τίμημα που θα πληρώσουν όχι επειδή «έσωσαν», ή προσπάθησαν να σώσουν τη χώρα, αλλά επειδή τη διέλυσαν. Γιατί στην πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της, πάτησαν πονηρά σε δύο βάρκες: με το ένα πόδι στη λεγόμενη διάσωση της Ελλάδας αλλά με το άλλο, το βαρύτερο, το τελικά καθοριστικό, στη διάσωση του κόμματος και της κυβέρνησης αρχικά, μόνον της κυβέρνησης σήμερα.

Σήμερα, ο οριστικός διαχωρισμός της τύχης του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση, με τον τρόπο που χειρίζεται πλέον την κατάσταση ο πρωθυπουργός, είναι το στοιχείο που πυροδοτεί την εσωτερική κομματική του κρίση περισσότερο ακόμα και από τις επιπτώσεις της ίδιας, της πραγματικής κρίσης.

Δύο χρόνια τώρα, η κυβέρνηση, εκεί που μπορούσε, όπου «την έπαιρνε», φανέρωσε το πιο αυταρχικό δυνατό πρόσωπο για τα δεδομένα μιας κυβέρνησης εκλεγμένης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη διάλυση του ιδιωτικού τομέα καθώς και την ευρύτερη φορολογική λαίλαπα εναντίον εκείνων που κατά τεκμήριο πληρώνουν.

Όμως, τι έκανε με τις συντεχνίες; Τι έκανε με τις αποκρατικοποιήσεις; Τι έκανε με τη φοροδιαφυγή; Τι έκανε με το μέγεθος του κράτους; Απολύτως τίποτα. Γι' αυτό και τα βάρη έπεσαν απολύτως δυσανάλογα, η κοινωνία χωρίστηκε σε εκείνους που την πλήρωσαν και στους υπόλοιπους που έχουν, έστω συγκριτικά ξεφύγει και που, αυτή τη στιγμή, δύο χρόνια μετά, τώρα που το μαχαίρι είναι βαθιά στο κόκαλο, μπαίνουν κι εκείνοι στο στόχαστρο.

Ε, ακριβώς λοιπόν αυτή είναι η στιγμή που το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά σε πραγματικό βάθος το ενδεχόμενο της δικής τους διάλυσης. Γιατί αυτό που τόσο καιρό καθυστερούν, τώρα που έρχεται, δεν το αντέχουν.

Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει γατζωθεί με νύχια και με δόντια, με μια καινοφανή μανία στην εξουσία, την οποία, σε κάθε κατεύθυνση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει. Οπότε, αντί γι αυτήν, εγκαταλείπει τις τελευταίες γραμμές άμυνας που επί δύο χρόνια προστάτευε.

Η είσοδος του κορυφαίου δελφίνου Ευάγγελου Βενιζέλου το καλοκαίρι στην κυβέρνηση, το μόνο που πέτυχε ήταν να δώσει μια παράταση ζωής στο κυβερνητικό κόμμα. Παράταση, της οποίας οι μέρες δείχνουν να τελειώνουν με τον πιο άτακτο τρόπο και που σίγουρα η χώρα την πληρώνει πάρα πολύ ακριβά.

Η ανάδειξη του Βενιζέλου σε πρωταγωνιστή της κυβέρνησης Παπανδρέου στέρησε από το ΠΑΣΟΚ την τελευταία του εφεδρεία, χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίσει  πλεονέκτημα για τη διάσωση της Ελλάδας. Γιατί; Επειδή η βασική συνταγή δεν άλλαξε. Η ρητορική μεταβλήθηκε, αλλά η ουσία όχι.

Τα παραδείγματα είναι πλέον απειράριθμα – ακόμα και οι χθεσινές εξελίξεις με την απεργία στα καύσιμα έδειξαν αυτό. Τα αποτελέσματα της πολιτικής; Τραγικά και ως προς την ευθυγράμμιση με τις απαιτήσεις της «διάσωσης» και ως προς τη δυνατότητα επιβίωσης του ελληνικού λαού.

Η πολιτική με τις «δύο βάρκες» όχι απλώς απέτυχε, αλλά κατέστη μοιραία.

Η ρητορική μάλιστα έφτασε χθες σε πρωτοφανή επίπεδα αυτοαναίρεσης: ο υπουργός Οικονομικών, που όσο κι αν δεν του αρέσει είναι πλέον οργανικό τμήμα του Μαξίμου, κάλεσε τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ρίξουν την κυβέρνηση αν τη θεωρούν αναποτελεσματική, την ώρα που ο ίδιος έχει επισημάνει πάμπολλες φορές το πρόβλημα της αναποτελεσματικότητας σε πολλά επίπεδα. Τι είπε δηλαδή; Ότι δεν θα ψηφίσει τον εαυτό του;…

Αυτή η χθεσινή εκβιαστική «προτροπή», ήταν το εσωκομματικό αντίστοιχο με τον συνήθη εκβιασμό συναίνεσης προς την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία, παρά τις απίστευτες εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις δεν απέδωσε. Εκβιασμός, που έχει δώσει τη θέση του στην καταγγελτικότητα με κύριο πεδίο τις κατηγορίες για λαϊκισμό.

Όμως, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς προχώρησε στην καινοφανή για τα σύγχρονα πολιτικά χρονικά δήλωσή του, ξεκάθαρα επιθετική προς τις συντεχνιακές ομάδες καλώντας τες να μην τον ψηφίσουν αν περιμένουν να αποδεχθεί αυτές τις μεθόδους, η κυβέρνηση δεν βρήκε κάτι να πει. Κάτι τέτοιο ξεπερνά και την ίδια και τις μεθόδους της. Ηταν μια δήλωση με μεγάλο πολιτικό ρίσκο και, φυσικά, ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από τις προεκλογικές κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος για να αλιεύσει ψήφους έθετε προσωπικά σε κίνδυνο τη μεγαλύτερη και πιο πολλά υποσχόμενη, στρατηγικά και οικονομικά, επένδυση στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, εκείνη της Cosco στον Πειραιά.

Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων, τις οποίες το ΠΑΣΟΚ πάγωσε για δύο κρίσιμα χρόνια, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση του έδωσε το πράσινο φως να προχωρήσει. Αλλά δεν προχώρησε…

Ζητούσε πάλι τη συναίνεση, αλλά έκανε ότι δεν την άκουγε όταν αυτή του δινόταν, ακριβώς επειδή αυτό που ζητούσε δεν ήταν συναίνεση: ήταν η προσπάθεια του πρωθυπουργού και της ομάδας του να πάρει κι άλλους στο λαιμό της χωρίς να κάνει όσα έπρεπε να κάνει.

Δεν το κατάφερε με τον Σαμαρά, το πέτυχε στο εσωτερικό της πεδίο, με άλλο τρόπο, με τον Βενιζέλο.

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Βενιζέλου – Παπανδρέου δεν ήταν το αποτέλεσμα της απίθανης πολιτικής περιπέτειας στην οποία μπήκε για λίγες ώρες η χώρα με το παιγνίδι αποχώρησης του πρωθυπουργού, για το οποίο τον κατήγγειλαν ανοικτά, δημόσια για το κενό εξουσίας που δημιούργησε οι ίδιοι του οι υπουργοί;

Γιατί τον κατήγγειλαν; Επειδή έβλεπαν ξεκάθαρα ότι χάνουν όχι μόνον την εξουσία, αλλά και το ίδιο τους το κόμμα. Η χώρα, την οποία με τόσο κλαθμό επικαλούνται διαρκώς, δεν ήταν εκείνη τη στιγμή στην πρώτη γραμμή της ατζέντας τους, όπως, τελικά, για τους περισσότερους εξ αυτών, δεν υπήρξε και όλο αυτό το διάστημα που αντί να κάνουν το καθήκον τους, από τη μια ισοπεδώνουν εύκολους στόχους και από την άλλη χαιδεύουν αυτιά εκεί που φοβούνται, οδηγώντας τελικά στο χάος.

Όμως, όλα αυτά, σήμερα τελειώνουν.

Κι έτσι, για το ΠΑΣΟΚ δεν τίθεται πλέον απλώς ζήτημα παραμονής στην εξουσία. Τίθεται πλέον άμεσο και οξύτατο ζήτημα επιβίωσης.

Ο πολιτικός οργανισμός που φέρει διαχρονικά όχι την αποκλειστική αλλά ασφαλώς τη μέγιστη ευθύνη για την κατάντια αυτού του τόπου δίνει την τελευταία του μάχη.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, γιατί ως τέτοια λειτούργησε συνειδητά και έφερε ακόμα πιο χαλεπούς καιρούς, εγκλωβισμένη πια, θεωρεί ότι η παραμονή στην εξουσία είναι κάτι που με κανένα τρόπο δεν πρέπει να χάσει.

Και, δυστυχώς, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, τη μάχη αυτή τη δίνει πλέον ενάντια όχι τόσο στις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά περισσότερο πια ενάντια στο κόμμα της.

Ασφαλώς, όλο αυτό, δεν θα είχε καμιά σημασία, αν το μέγα θύμα της υπόθεσης στην τελική φάση της εσωτερικής διαμάχης επιβίωσης κυβέρνησης και «θεσμικού κόμματος», δεν ήταν η ίδια η χώρα.