Το πιο σκληρό της πρόσωπο, κάθε κρίση το δείχνει στους πιο στερημένους

Του Ρούσσου Βρανά 

Το πιο σκληρό της πρόσωπο κάθε κρίση το δείχνει στους πιο στερημένους. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια. Μα η Ευρώπη δεν μπορεί πια να σηκώνει στους ώμους της όλη τη μιζέρια της ηπείρου. Τρέχει σε τηλεδιασκέψεις για να γλιτώσει το ευρώ της και τους τραπεζίτες της, επιβεβαιώνοντας κάθε φορά την πολιτική βούληση των ηγετών της να μην αλλάξουν τίποτα. Και δεν δίνει δεκάρα για τα ανθρώπινα σκουπίδια που πετούν στον δρόμο οι πολιτικές της. Δεν είναι καν σε θέση να ταΐσει τους πεινασμένους της.


Στην αρχή όταν η ευρωπαϊκή ιδέα βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, οι ένθερμοι θιασώτες της κολακεύονταν να επιδεικνύουν στον κόσμο το κοινωνικό της πρόσωπο. Πρώτα στην Ευρώπη, ο καπιταλισμός θα αποκτούσε επιτέλους ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Το 1987, σαν να ήξερε τι θα επακολουθούσε τις επόμενες δεκαετίες, ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ είχε την πρόνοια να ιδρύσει ένα ταμείο που κάλυπτε τις ανάγκες διατροφής των πιο φτωχών Ευρωπαίων.

Ήταν μια ελεημοσύνη που, με τα πλεονάσματα της κοινής αγροτικής πολιτικής, χρηματοδοτούσε τα συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων. Πέρυσι διανεμήθηκαν 13 εκατομμύρια γεύματα στους πιο ενδεείς, σε εκείνους δηλαδή τους Ευρωπαίους που δεν είχαν την πολυτέλεια να βάζουν στο τραπέζι τους ούτε ένα πιάτο φαΐ την ημέρα.

Αυτό πέρυσι. Σήμερα το πράγμα αλλάζει, παρατηρεί ο αρθρογράφος Ζαν-Κλοντ Σουλερί στην εφημερίδα «Λα Ντεπές». Επειδή το πρώτο πράγμα που φαίνεται να αποσαθρώνει σαν σαράκι η οικονομική κρίση είναι εκείνη η παλιά ευρωπαϊκή ιδέα της αλληλεγγύης.

Και μάλιστα στις πλουσιότερες χώρες της, όπως η Βρετανία, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία και η Σουηδία, που, αρνούμενες να συνεχίσουν να ταΐζουν τους πιο στερημένους της Ευρώπης, προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και δικαιώθηκαν. Το μισό δισ. ευρώ που προοριζόταν για τους πεινασμένους θα ακρωτηριαστεί κατά τα τρία τέταρτα. Το επιχείρημά τους ήταν αυτό: κάθε χώρα ας φροντίσει «τους δικούς της» φτωχούς.

Χωρίς στέγη. Χωρίς σόμπα. Και χωρίς ένα πιάτο φαΐ. Έτσι καλούνται να τα βγάλουν πέρα τον χειμώνα τουλάχιστον 18 εκατομμύρια Ευρωπαίοι. Αυτά που θα κερδίσουν οι πλούσιες χώρες από την τσιγγουνιά τους είναι μηδαμινά. Όμως, η οικονομική κρίση επιβαρύνει ακόμη περισσότερο 80 εκατομμύρια Ευρωπαίους που ήδη ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και χιλιάδες άλλοι αναγκάζονται κάθε μέρα που περνά να μοιραστούν την ίδια μιζέρια με αυτούς, εξαιτίας των ανελέητων μέτρων λιτότητας που επιβάλλουν στην υπόλοιπη Ευρώπη οι πλουσιότερες χώρες της.

Οι ίδιες χώρες που με τις πολιτικές τους πλημμύρισαν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με αστέγους, φτωχούς και πεινασμένους, αρνούνται σήμερα να περιμαζέψουν τα ανθρώπινα σκουπίδια τους.

Και ζητούν την κατανόησή μας, επειδή έχουν και αυτές προβλήματα. Κάτι που μας θυμίζει εκείνο τον διάλογο από τα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης. «Από πού έρχεστε, δεσποσύνες μου;». «Μόλις επιστρέψαμε από τη λαιμητόμο. Θεούλη μου, πόσο ήταν θλιμμένος ο δύστυχος ο δήμιος!». 




http://www.tanea.gr/