Το πρόβλημα των εκλογών

Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή συνεργασίας; Ποιο το είναι το πρόβλημα των εκλογών και ποιο το αδιέξοδο

Εδώ και δυο χρόνια, όλες οι πολιτικές αναλύσεις ξεκινούν με δύο δεδομένα: Ότι η κυβέρνηση -με όσους ανασχηματισμούς και αν γίνουν- δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες των περιστάσεων, όμως ενδεχόμενες εθνικές εκλογές όχι μόνον δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν, αλλά θα είναι και επιζήμιες.

Φαίνεται ως αντίφαση, αλλά έχει την εξήγησή της. Ότι με τα ισχύοντα στην Ελλάδα της εναλλαγής δυο διδύμων κομμάτων -με ελάχιστες εξαιρέσεις- το ΠΑΣΟΚ πλεονεκτεί σε δύο σημεία: Ελέγχει κατ’ αρχήν τους ισχυρότερους συνδικαλιστικούς φορείς, με τους οποίους ηπιότερα μπορεί να συνδιαλλαχθεί και δεύτερον η Ν.Δ. δεν έχει εμπειρία μαζικών κινητοποιήσεων, ούτε συγκροτημένο κόμμα στα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ (που διατηρεί ακόμη συστατικά της προ του κ. Γιώργου Παπανδρέου εποχής). Άλλωστε, η μόνη φορά που είχε συγκροτημένη νεολαία η Ν.Δ. ήταν την εποχή του Αβέρωφ.

Στην περίπτωση επομένως, που εξέλθει νικήτρια η Ν.Δ. σε ενδεχόμενες εκλογές, θα έχει απέναντί της όλους σχεδόν τους δυναμικούς συνδικαλιστικούς φορείς, αλλά και όλο το ΠΑΣΟΚ. Ποιο μέτρο απαραίτητο μεν, αλλά δυσάρεστο για τα λαϊκά στρώματα μπορεί να πάρει και να έχει θετική κατάληξη;

Κοντά σ’ αυτά, έγινε ήδη αντιληπτό ότι η εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία ή ακόμη και προσώπων του ίδιου κόμματος, δεν προδικάζει αυτόματα και αλλαγή πολιτικής. Στον εσωτερικό τομέα η πολιτική χαράσσεται έξωθεν κατ’ επίσημο τρόπο πλέον, για δε την εξωτερική πολιτική (με παρένθεση την πενταετία Κώστα Καραμανλή) δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθεί κάτι.

Το συμπέρασμα επομένως είναι, ότι μια κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν έχει να προσφέρει τι που θα αλλάξει την εικόνα, με δεδομένο πάντα όπως αναφέρθηκε, ότι είναι πανθομολογούμενη η αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να υπερπηδήσει τα εμπόδια που έχει εμπρός της. Και αυτό ακριβώς είναι το δράμα μας.

Υποστηρίζεται, ότι μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εννοούμενης με τη σύμπραξη όλων των κομμάτων της Βουλής, θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Η ιστορία αφ’ ενός δεν το επιβεβαιώνει, εντελώς αντίθετα μάλιστα ήσαν τα αποτελέσματα του προ 20ετίας εγχειρήματος, αφ’ ετέρου δεν είναι άγνωστο πως το ελληνικό εκλογικό σώμα έλκεται από την προσωπικότητα του αρχηγού μάλλον, παρά από το πρόγραμμα, το οποίο αμφιβάλλω αν υπάρχουν πολλοί που να το έχουν μελετήσει.
Είναι επομένως περισσότερο από βέβαιο, όπως δείχνει η ιστορία των υπαρχόντων πολιτικών αρχηγών κομμάτων, πως σε περίπτωση σύνθεσης πολυκομματικής κυβέρνησης, ο καθένας θα επιδιώκει δι’ εαυτόν την πρόσκτηση του μέγιστου δυνατού πολιτικού οφέλους.

Αυτό είναι και το πρόβλημα. Πιστεύω πως αν δεν υπήρχε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου που επέδειξε άγνοια κινδύνου -είτε κατάλαβε που τον οδήγησαν είτε όχι- διαφορετικό θα ήταν τώρα το πολιτικό σκηνικό. Βλέπουμε σήμερα τι είδους αποφάσεις παίρνονται. Σχεδιάζονται νόμοι που να φαίνονται ότι εκπληρώνουν τους όρους που μας έθεσαν οι δανειστές μας, αλλ’ είτε δεν εφαρμόζονται προς ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας του υπουργού, είτε αφ’ εαυτοίς αναιρούνται, είτε δεν εκδίδονται τα αναγκαία υπουργικά διατάγματα. Δυο χρόνια τώρα, τίποτε το ουσιώδες δεν έγινε.

Θεωρώ, ότι αντί της πολυκομματικής κυβέρνησης, ίσως έφερνε αποτέλεσμα μια κυβέρνηση «συνεργασίας» με πρόσωπα στα παραγωγικά υπουργεία ανθρώπους της αγοράς, που δεν θα έχουν λόγο να ικανοποιήσουν εκλογείς. Το Σύνταγμα το προβλέπει.

Θα θέλουν οι πολιτικοί να βγάλουν το υπουργικό κουστούμι; Ή θα περιμένουμε να φτάσουμε στον πάτο, οπότε εξ ανάγκης πια θα στείλει ο λαός όλους στα σπίτια τους, αναδεικνύοντας νέα πρόσωπα; Και ποιος μας βεβαιώνει ότι αυτά τα νέα πρόσωπα, δεν τα έχουν ετοιμάσει ήδη τα ισχυρά εξωθεσμικά κέντρα, παρουσιάζοντάς τα μας ως αδιάφθορα, ενώ θα είναι κατασκευασμένα;

Αυτό είναι τo αδιέξοδο. Το υποστηριζόμενο ότι «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», ισχύει μόνον όταν οι κατέχοντες την εξουσία θέλουν πράγματι να υπηρετήσουν τη δημοκρατία. Δεν γνωρίζω πότε ήταν τελευταία φορά που συνέβη αυτό στην Ελλάδα.

Ο Μακεδών

http://www.voria.gr