Η Ελλάδα που αποχαιρετούμε

Την Κυριακή το βράδυ καθώς τα μαγικά χέρια του Σταύρου Ξαρχάκου θα απλώνονται στον αέρα και θα σκορπίζουν τις νότες από τη μουσική του στην ατμόσφαιρα, ίσως θα πρέπει να σκεφθούμε την Ελλάδα που αργά- αργά αποχαιρετούμε, την πατρίδα που πολλά χρόνια τώρα απαρνιόμασταν, το τόπο που κανείς μας δεν αγάπησε όσο έπρεπε και όσο άξιζε. Και όταν το «Δίχτυ» θα μας βρει στο μεσονύχτι, ακούγοντας τη μουσική του Σταύρου, μονάχοι θα πρέπει να βρούμε την «άκρη της κλωστής» για να ξεκινήσουμε πάλι.

Αυτό το δίχτυ έχει «ονόματα βαριά», έχει χαρές και πίκρες, εθνικούς διχασμούς και λαμπρές εξάρσεις, ήρωες και προδότες, μα πάνω απ’ όλα έχει μια ιστορία την οποία δυστυχώς λησμονούμε ή προσπερνάμε με αποτέλεσμα να κάνουμε τα ίδια λάθη με το παρελθόν. Το χειρότερο δεν διδαχθήκαμε τίποτα από τα λάθη μας, αφήσαμε τις ζωές μας να γίνουν άυλοι τίτλοι και φθάσαμε να τις ρευστοποιούμε έναντι μιας δόσης η οποία θα μας κρατήσει μέχρι να μας εγκρίνουν την επόμενη.

Αν κάτι έχει απομείνει να μας δίνει κουράγιο και να μας κάνει να ελπίζουμε είναι τα τραγούδια. Είναι η ψυχή του Σταύρου που γίνεται ένα με το χρονικό μιας πατρίδας που προσπαθεί να βρει ένα μέρος στη ψυχή μας για να ακουμπήσει. Είναι το συναίσθημα του Μάνου που πλημμυρίζει από Ελλάδα, από το απαλό γαλάζιο που δεν έχει σχέση με τα έντονα χρώματα της «μαγκιάς» και του ανατολίτικου τσαμπουκά. Είναι η αφύπνιση του Μίκη που κάνει τη ρωμιοσύνη να σηκώνεται και να γίνεται άσμα Δοξαστικό.

Αυτή την Ελλάδα αφήσαμε να μας τη θυμίζουν μόνο τα τραγούδια. Και μείναμε με την Ελλάδα της μιζέριας, της κακομοιριάς, του εύκολου πλουτισμού, του ωχαδερφισμού, των κεκτημένων, του κοινωνικού αυτοματισμού και εσχάτως της εθνικής μελαγχολίας. Κι αν κάποιοι από μας θα συνοδεύσουν σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια του Σταύρου, είναι γιατί θέλουμε να ξαναδούμε την πατρίδα μας περήφανη να σέρνει το χορό και να ξαναστέκεται στα πόδια της. Όλοι μαζί, φίλοι και αδέλφια, θα το πετύχουμε αρκεί να ενωθούμε και να μάθουμε-επιτέλους- να συζητούμε ήσυχα και απλά…

http://www.statesmen.gr/