Το Σοφό (κωλο)Παίδι - Ο διαβόητος ΓΑΠοφύλακας Χωμενίδης

Το παραπάνω αποκαλυπτικό (για τον άνθρωπο) μήνυμα στο twitter, αναρτήθηκε αργά χθες το βράδυ από τον συγγραφέα του μπεστ σέλλερ "το Σοφό Παιδί", σε απάντηση επαναλαμβανόμενων αναδημοσιεύσεων (retweet) της Μυρσίνης Λοϊζου κάποιων (χυδαίων είναι η αλήθεια) συνθημάτων διαδηλωτών της ΔΕΘ, που στόχευαν στον Γιώργο Παπανδρέου προσωπικά. Υπενθυμίζω ότι η Μυρσίνη Λοϊζου, έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό, όταν απαγόρεψε στο ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί, σε κομματικές εκδηλώσεις, τραγούδια του πατέρα της. Ο, διαβόητος στο twitter, ΓΑΠοφύλακας Χωμενίδης έχει γίνει επανηλειμένα στόχος κοροϊδίας, για τα αρκούντως αφελή έως και βλακωδώς επιθετικά σχόλιά του απέναντι στην Αριστερά, τους "αγανακτισμένους" αλλά και όλους όσοι καταφέρονται εναντίον του πρωθυπουργού. Κατά βάση επιφανειακός, εμφανώς εμπαθής, μεγαλομανής και αυτάρεσκος, ο Χωμενίδης καταφέρνει να συναγωνίζεται τον Πάσχο, στο θρόνο για την πιο πολυχλευαζόμενη περσόνα του τουιττερικού μικρόκοσμου. Χθες όμως ξεπέρασε κάθε όριο. Χθες ξέπεσε στα όρια του κοινού κακομαθημένου κωλόπαιδου, τίγκα στα φροϋδικά συμπλέγματα.




Ξεκινώ με μία δήλωση νομιμοφροσύνης:

Η γνώμη μου περί πνευματικών δικαιωμάτων, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ότι υφίστανται μόνο όσο ο "κάτοχος" βρίσκεται εν ζωή. Κληρονομικά γράμματα, τέχνη και πολιτισμός, στο δικό μου ιδεατό κόσμο δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως το δημοσιευμένο έργο, ανήκει εκ των πραγμάτων στη δημόσια σφαίρα. Κατά συνέπεια για το κατά πόσο έχει δικαιώματα η (κάθε) Μυρσίνη Λοϊζου στο έργο του πατέρα της, μπορεί προσωπικά να διαφωνώ, αλλά η αστική δημοκρατία και οι νόμοι της με υπερβαίνουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν νομίζω ότι να υπάρχει έστω και ένας σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι το καλλιτεχνικό έργο του Μάνου Λοϊζου θα μπορούσε να έχει την παραμικρή σχέση με την υφιστάμενη ιδεολογικοπολιτική αλλά και πολιτισμική έκφανση του πασοκισμού (σ.σ. κατ' εμέ δεν είχε ποτέ, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα και σίγουρα αρμοδιότερος εμού ήταν όσο ζούσε ο ίδιος ο Μάνος).

Δηλώνω επίσης ότι την Μυρσίνη Λοϊζου, δεν την γνωρίζω ούτε προσωπικά, ούτε και εξ αποστάσεως. Γνώριζα για την ύπαρξή της, αλλά άρχισα να την παρακολουθώ κι εγώ, λίγο μετά την περίφημη απαγόρευση. Δεν έκανα καμία απολύτως έρευνα για το παρελθόν της, ούτε έψαξα για επαναστατικά παράσημα και ιδεολογικές συστατικές επιστολές. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για μία γυναίκα πολύ πρόσφατα κοινωνικά ενεργοποιημένη. Έναν άνθρωπο που ριζοσπαστικοποιήθηκε λόγω των περιστάσεων και παραμένει σε αναζήτηση ενός στιβαρού κοινωνικοϊδεολογικού αλλά και κινηματικού πλαισίου. Επαναλαμβάνω. Αυτή είναι η εντύπωσή μου...

Δοθέντων των παραπάνω, διότι την σήμερον ημέρα οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης έχουν πολύ μεγάλη πέραση, πάμε παρακάτω...

Πασοκοδιανοουμενίστικη μπόχα
Έχω γράψει ουκ ολίγες φορές, ότι τα social media είναι ένας πολύ νέος και διάφανος κόσμος, στον οποίον, όποιος δεν κατέχει τις κακοτοπιές, κινδυνεύει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Περισσότεροι κώλοι μαϊμούδων δεν βρέθηκαν ουδέποτε τόσο εκτεθημένοι σε έναν και μόνο χώρο. Επίσης, επιμένω ότι σε περιόδους κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, δίνονται οι περισσότερες ευκαιρίες για να αποκαλυφθούν οι πραγματικές προθέσεις και εν τέλει οι ψυχές του καθενός από εμάς. Ειδικά εκείνων που τίθενται σε "καιρό ειρήνης" επικεφαλής διαφόρων πρωτοποριών. Ιδεολογικών, καλλιτεχνικών, πνευματικών κ.λπ.

Για τη lifestyle γενιά του Κλικ που διαπότισε όλον τον καλλιτεχνικό και πνευματικό χώρο, την εποχή των παχέων αγελάδων στα 90s, έχουν γραφτεί χιλιάδες αράδες. Για την αλληλεξάρτησή του με το πλέον καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών, εκείνου της παντοκρατορίας των κυβερνήσεων Σημίτη, επίσης. Μοιραία, δίπλα στη Σώτη των αφεντικών, το Νιόνιο των ξερονησιών και τον Δοξιάδη των τολμητιών, στέκεται και ο Χωμενίδης των λεξιλαγνικών ηδυπαθειών (για όποιον έχει ρίξει μία ματιά ειδικά στο "Σοφό Παιδί"). Χωρίς άλλες μακρηγορίες και ιστορίες για αγρίους σχετικές με την εκδοτικομιντιακή -σχεδόν μαφιόζικη- οικογένεια των 90s.

Έως πριν μερικές εβδομάδες, κι ενώ το καθεστώς μπορούσε ακόμη να ισορροπεί στα προσχήματα που του παρείχαν αφειδώς τα ΜΜΕ, όλοι αυτοί περιφέρονταν από μονόστηλο σε τηλεοπτικό παράθυρο και από ιστοσελίδα σε social media, αραδιάζοντας φιλοκαθεστωτικές μπαρούφες και βαρύγδουπες δηλώσεις νομιμοφροσύνης, δίπλα σε πολιτικοκοινωνικές νουθεσίες σε "ταραχοποιούς αριστερούς", υπέρ πίστεως και πατρίδας. Ανέξοδα...

Τώρα όμως ζορίζουν τα πράγματα. Στη χώρα που εξουσιάζει ο Πέτρος (με το λύκο), ολοένα και περισσότεροι δεν τρομοκρατούνται από τον μπαμπούλα της πτώχευσης. Γενικά, τρομοκρατούνται λιγότερο. Ολοένα και περισσότερων το μάτι αγριεύει, παρόλο που πολιτικά παραμένει αλλοίθωρο. Ολοένα και περισσότεροι καθεστωτικοί ταγοί, αρχίζουν να ρίχνουν κλεφτές ματιές προς τον κώλο τους, μήπως και χρειαστεί συντόμως να τον σώσουν. Γενικά, ολοένα και περισσότεροι, είτε απολύτως συνειδητά, είτε σχεδόν αυτοματοποιημένα και ονειρικά, εντάσσονται σε κάποιο στρατόπεδο, για έναν πόλεμο του οποίου το άρωμα αρχίζουν να οσφραίνονται.

Δεν είμαι εγώ μάντης κακών. Απλός παρατηρητής είμαι. Και η απλή αυτή παρατήρηση δείχνει ότι η ψυχραιμία χάνεται. Οι κουβέντες εκτοξεύονται ευκολότερα, σε πιο προσωπικό επίπεδο, πιο απροκάλυπτα, πιο χυδαία, πιο επιθετικά και με ολοένα αυξανόμενη οργή.

Παρατηρήστε τους κι εσείς. Παρατηρήστε τους καλά, γιατί αργά ή γρήγορα θα τους βρείτε μπροστά σας...

Zaphod 

Υ.Γ. Η χυδαιότητα του Χωμενίδη δε με σόκαρε τόσο γιατί αναφέρεται στη Μυρσίνη Λοϊζου και στον πεθαμένο πατέρα της, όσο γιατί αφορά το ιδιο του το παιδί. Φαντάζεται ότι θα μπορούσε να υπάρξει στιγμή που θα το καταριόταν από τον τάφο του (πόσο μίσος!) να μην ξαναβιώσει τη χαρά του έρωτα (πόσο πολύ μίσος!). Και βέβαια, με τον πλέον αγοραίο τρόπο. “Να μην ξαναχύσει η κόρη μου” (μα πόσο μίσος και ψυχασθένεια μαζί).