Ευρωζώνη και τραπεζίτες διοχετεύουν κεφάλαια 160 δισ. για να «φυλακίσουν» την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες στη λιτότητα και στην εξυπηρέτηση ενός «ελαφρύτερου» χρέους - Οι μεγάλες προσδοκίες της κυβέρνησης να βγει από την κοινωνική απομόνωση. Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου.
Κάτι μας θύμιζαν όλα αυτά που έγιναν μεταξύ Αθήνας και Βρυξελών τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Λέξεις και φράσεις που τις έχουμε ξανακούσει -πρωτοφανής βοήθεια, εξαιρετική κατάσταση, ύψωση αναχωμάτων, ιστορική απόφαση. Μα, βέβαια! Τα είχαμε ξανακούσει τον Μάιο του 2010, τις μέρες της διαπραγμάτευσης και της ανακοίνωσης της συμφωνίας για τον πρώτο δανεισμό της Ελλάδας από την τρόικα και το πρώτο Μνημόνιο. Κι εκείνη η απόφαση είχε διαφημιστεί ως η τελική λύση, και για εκείνο το πακέτο βοήθειας εκφραζόταν η βεβαιότητα ότι θα ηρεμούσε τις αγορές, ότι θα επέτρεπε στην Ελλάδα να επιστρέψει σ' ένα χρόνο σ' αυτές, με χαμηλότερα επιτόκια και κόστος δανεισμού κι ότι θα απέτρεπε τη μετάδοση της κρίσης σε άλλες χώρες. Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, τρις...
Επομένως, από πού αντλούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τη βεβαιότητα ότι αυτή τη φορά έδωσαν πράγματι την τελική λύση στην ελληνική κρίση, επίσημα αναγνωρισμένη πια ως ευρωπαϊκή κρίση; «Πολιτική και αγορές αρχίζουν να πορεύονται μαζί», είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Μανουέλ Μπαρόζο, αποτιμώντας την απόφαση της συνόδου της ευρωζώνης. Και πράγματι, η απόφαση των 17 συμπυκνώνει έναν (ευτελιστικό για τους πολιτικούς) συμβιβασμό της ευρωπαϊκής ελίτ με το πιο επιθετικό, τυχοδιωκτικό και αδίστακτο τμήμα του διεθνούς κεφαλαίου: τη χρηματοπιστωτική δικτατορία, που αποκτά, μάλιστα, το θεσμικό ρόλο προνομιακού συνομιλητή και υποβολέα των ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Επομένως, από πού αντλούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τη βεβαιότητα ότι αυτή τη φορά έδωσαν πράγματι την τελική λύση στην ελληνική κρίση, επίσημα αναγνωρισμένη πια ως ευρωπαϊκή κρίση; «Πολιτική και αγορές αρχίζουν να πορεύονται μαζί», είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν, Μανουέλ Μπαρόζο, αποτιμώντας την απόφαση της συνόδου της ευρωζώνης. Και πράγματι, η απόφαση των 17 συμπυκνώνει έναν (ευτελιστικό για τους πολιτικούς) συμβιβασμό της ευρωπαϊκής ελίτ με το πιο επιθετικό, τυχοδιωκτικό και αδίστακτο τμήμα του διεθνούς κεφαλαίου: τη χρηματοπιστωτική δικτατορία, που αποκτά, μάλιστα, το θεσμικό ρόλο προνομιακού συνομιλητή και υποβολέα των ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Η ανακύκλωση ομολόγων
Ο συμβολισμός των γεγονότων των τελευταίων 24ώρων είναι άλλωστε εύγλωττος. Οι εκπρόσωποι της τραπεζικής διεθνούς και μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών κλήθηκαν και συμμετείχαν στη σύνοδο (μαζί και δυο Έλληνες τραπεζίτες, κατά βάση ως διακοσμητικές παρουσίες), ενώ την ώρα που η διαπραγμάτευση των 17 πρωθυπουργών της ευρωζώνης υποτίθεται ότι συνεχιζόταν στις Βρυξέλες, στην Ουάσιγκτον το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο, το IIF, η ένωση των 400 μεγαλύτερων τραπεζών του κόσμου, έδινε στη δημοσιότητα το πλαίσιο της εισήγησής του για τον τρόπο που θα γίνει η περίφημη συμμετοχή του τραπεζικού τομέα στη νέα ελληνική «διάσωση».
Το ΙΙF πρότεινε και το ευρωπαϊκό κονκλάβιο ασμένως αποδέχτηκε την «ανακύκλωση» ελληνικών ομολόγων ύψους 54 δισ. μέχρι το 2014 και συνολικά 135 δισ. μέχρι το 2020. Η ανακύκλωση περιλαμβάνει επιμήκυνση της λήξης ομολόγων στην ονομαστική τους αξία κατά 15 μέχρι 30 χρόνια, και ανταλλαγή ομολόγων «κουρεμένων» στο 80% της ονομαστικής τους αξίας με νέα ομόλογα διάρκειας 15 έως 30 ετών. Σε όλες τις εναλλακτικές επιλογές, εγγυητής μπαίνει το ευρωπαϊκό προσωρινό ταμείο EFSF με ομόλογα άριστης αξιολόγησης (ΑΑΑ), ενώ οι «αυτοθυσιαζόμενοι» επενδυτές εξασφαλίζουν αποδόσεις από 4% μέχρι 6,8%. Αυτή είναι η περίφημη συμμετοχή ιδιωτών, εθελοντική όπως την ήθελε μέχρι τέλους ο Τρισέ -και σύμφωνα με το πρόγραμμα «εθελοντισμού» των ίδιων των τραπεζιτών- θα περιλάβει τουλάχιστον 30 τράπεζες απ' όλο τον κόσμο, κυρίως ευρωπαϊκές (ανάμεσά τους και 5 ελληνικές).
Ο συμβολισμός των γεγονότων των τελευταίων 24ώρων είναι άλλωστε εύγλωττος. Οι εκπρόσωποι της τραπεζικής διεθνούς και μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών κλήθηκαν και συμμετείχαν στη σύνοδο (μαζί και δυο Έλληνες τραπεζίτες, κατά βάση ως διακοσμητικές παρουσίες), ενώ την ώρα που η διαπραγμάτευση των 17 πρωθυπουργών της ευρωζώνης υποτίθεται ότι συνεχιζόταν στις Βρυξέλες, στην Ουάσιγκτον το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο, το IIF, η ένωση των 400 μεγαλύτερων τραπεζών του κόσμου, έδινε στη δημοσιότητα το πλαίσιο της εισήγησής του για τον τρόπο που θα γίνει η περίφημη συμμετοχή του τραπεζικού τομέα στη νέα ελληνική «διάσωση».
Το ΙΙF πρότεινε και το ευρωπαϊκό κονκλάβιο ασμένως αποδέχτηκε την «ανακύκλωση» ελληνικών ομολόγων ύψους 54 δισ. μέχρι το 2014 και συνολικά 135 δισ. μέχρι το 2020. Η ανακύκλωση περιλαμβάνει επιμήκυνση της λήξης ομολόγων στην ονομαστική τους αξία κατά 15 μέχρι 30 χρόνια, και ανταλλαγή ομολόγων «κουρεμένων» στο 80% της ονομαστικής τους αξίας με νέα ομόλογα διάρκειας 15 έως 30 ετών. Σε όλες τις εναλλακτικές επιλογές, εγγυητής μπαίνει το ευρωπαϊκό προσωρινό ταμείο EFSF με ομόλογα άριστης αξιολόγησης (ΑΑΑ), ενώ οι «αυτοθυσιαζόμενοι» επενδυτές εξασφαλίζουν αποδόσεις από 4% μέχρι 6,8%. Αυτή είναι η περίφημη συμμετοχή ιδιωτών, εθελοντική όπως την ήθελε μέχρι τέλους ο Τρισέ -και σύμφωνα με το πρόγραμμα «εθελοντισμού» των ίδιων των τραπεζιτών- θα περιλάβει τουλάχιστον 30 τράπεζες απ' όλο τον κόσμο, κυρίως ευρωπαϊκές (ανάμεσά τους και 5 ελληνικές).
«Μοναδική περίπτωση»
Οι ηγέτες της Ευρωζώνης τόνισαν σε όλους τους τόνους ότι η συμμετοχή των ιδιωτών, που υποτίθεται ότι αναλαμβάνουν μια αναδιάρθρωση χρέους ύψους 37 δισ. ευρώ, είναι για πρώτη και τελευταία φορά αποδεκτή για κράτος της ΟΝΕ και πως η Ελλάδα «είναι μια μοναδική, εξαιρετική περίπτωση». Οι διαβεβαιώσεις αυτές έχουν βέβαια τον προφανή στόχο να κοπεί η όρεξη σε οποιαδήποτε άλλη υπερχρεωμένη χώρα να μπει στον πειρασμό της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της, αλλά αποκαλύπτουν ότι βασικό κριτήριο του νέου πακέτου είναι η «διάσωση» των τραπεζών, που μακροπρόθεσμα θα βγουν και κερδισμένες από την ανακύκλωση του ελληνικού χρέους σε βάθος 30 ετών.
Πρώτα, χρηματιστηριακά, όπως δείχνει η ενθουσιώδης αντίδραση των αγορών στην ευρωπαϊκή απόφαση, κι έπειτα λογιστικά, αφού δικαιούνται από τώρα να εγγράψουν στο ενεργητικό τους τις αξιώσεις από τις αυξημένες αποδόσεις των επιμηκυνόμενων ελληνικών ομολόγων μέχρι το 2040. Ίσως αυτό να εννοούσε κυρίως η Μέρκελ δηλώνοντας ότι αυτά που θα δώσει τώρα ο Γερμανός φορολογούμενος θα τα πάρει πίσω τετραπλάσια.
Βεβαίως, η διάσωση των τραπεζών έχει και τις παρενέργειές της και ο ευρωπαϊκός άθλος το στίγμα του. Ο οίκος Fitch προανήγγειλε ήδη χθες την υποβάθμιση της Ελλάδας στην κατηγορία της περιορισμένης (ή επιλεκτικής) χρεοκοπίας, αλλά αυτό ήταν κάτι που προεξοφλούσε η απόφαση των 17, έστω κι αν αποφεύχθηκε επιμελώς κάθε αναφορά. Κι ήταν προεξοφλημένο- και ουσιαστικά προσυνεννοημένο- και από τις ίδιες τις τράπεζες και την ΕΚΤ. Η προσυνεννόηση έγινε προφανής και από τη σπουδή του ISDA, ένα ακόμη καρτέλ των τραπεζών και των κερδοσκοπικών ταμείων που αποφαίνεται για το πότε επέρχονται τα «πιστωτικά γεγονότα», να ανακοινώσει ότι η ευρωπαϊκή συμφωνία δεν ενεργοποιεί τα CDS.
Οι ηγέτες της Ευρωζώνης τόνισαν σε όλους τους τόνους ότι η συμμετοχή των ιδιωτών, που υποτίθεται ότι αναλαμβάνουν μια αναδιάρθρωση χρέους ύψους 37 δισ. ευρώ, είναι για πρώτη και τελευταία φορά αποδεκτή για κράτος της ΟΝΕ και πως η Ελλάδα «είναι μια μοναδική, εξαιρετική περίπτωση». Οι διαβεβαιώσεις αυτές έχουν βέβαια τον προφανή στόχο να κοπεί η όρεξη σε οποιαδήποτε άλλη υπερχρεωμένη χώρα να μπει στον πειρασμό της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της, αλλά αποκαλύπτουν ότι βασικό κριτήριο του νέου πακέτου είναι η «διάσωση» των τραπεζών, που μακροπρόθεσμα θα βγουν και κερδισμένες από την ανακύκλωση του ελληνικού χρέους σε βάθος 30 ετών.
Πρώτα, χρηματιστηριακά, όπως δείχνει η ενθουσιώδης αντίδραση των αγορών στην ευρωπαϊκή απόφαση, κι έπειτα λογιστικά, αφού δικαιούνται από τώρα να εγγράψουν στο ενεργητικό τους τις αξιώσεις από τις αυξημένες αποδόσεις των επιμηκυνόμενων ελληνικών ομολόγων μέχρι το 2040. Ίσως αυτό να εννοούσε κυρίως η Μέρκελ δηλώνοντας ότι αυτά που θα δώσει τώρα ο Γερμανός φορολογούμενος θα τα πάρει πίσω τετραπλάσια.
Βεβαίως, η διάσωση των τραπεζών έχει και τις παρενέργειές της και ο ευρωπαϊκός άθλος το στίγμα του. Ο οίκος Fitch προανήγγειλε ήδη χθες την υποβάθμιση της Ελλάδας στην κατηγορία της περιορισμένης (ή επιλεκτικής) χρεοκοπίας, αλλά αυτό ήταν κάτι που προεξοφλούσε η απόφαση των 17, έστω κι αν αποφεύχθηκε επιμελώς κάθε αναφορά. Κι ήταν προεξοφλημένο- και ουσιαστικά προσυνεννοημένο- και από τις ίδιες τις τράπεζες και την ΕΚΤ. Η προσυνεννόηση έγινε προφανής και από τη σπουδή του ISDA, ένα ακόμη καρτέλ των τραπεζών και των κερδοσκοπικών ταμείων που αποφαίνεται για το πότε επέρχονται τα «πιστωτικά γεγονότα», να ανακοινώσει ότι η ευρωπαϊκή συμφωνία δεν ενεργοποιεί τα CDS.
Εγγυητής των τραπεζών
Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Η απόφαση για το νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδας, όχι μόνο δεν αγγίζει τρίχα από τις τράπεζες, αλλά ουσιαστικά καθιστά τους θεσμούς της ευρωζώνης και ιδιαίτερα το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το EFSF, απόλυτο εγγυητή και της όποιας έκθεσης των τραπεζών σε κρατικά χρέη υψηλού ρίσκου, αλλά και γενναιόδωρο χρηματοδότη οποιασδήποτε ανάγκης για ανακεφαλαιοποίηση. Τα εντελώς τραπεζοκεντρικά κριτήρια του πακέτου είναι ευδιάκριτα στα κρισιμότερα σημεία της απόφασης των 17:
Η Ελλάδα θα δανειοδοτηθεί με 109 δισ. ευρώ (από τα οποία 45 προέρχονται από το δάνειο του πρώτου Μνημονίου) μέχρι το 2014. Σ' αυτά υποτίθεται ότι θα προστεθούν τα 37 δισ. της συμμετοχής των ιδιωτικών τραπεζών, εγγυημένα όμως από το ταμείο EFSF, κι άλλα 12-13 δισ. που θα διατεθούν από το ίδιο ταμείο ως δάνεια για επαναγορά ομολόγων. Ο μηχανισμός αποκτά μόνιμη πλέον δυνατότητα να παρεμβαίνει τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή αγορά ομολόγων σε ανάλογες με την ελληνική κρίση, υπό την καθοδήγηση της κατ' εξοχήν εκπροσώπου των τραπεζών, της ΕΚΤ.
Η ΕΚΤ θα εξακολουθήσει να δέχεται ελληνικά ομόλογα και υπό καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, καλυμμένη όμως πλήρως από ένα απόθεμα εγγυήσεων ύψους τουλάχιστον 35 δισ. ευρώ που θα διαθέσει πάλι το ταμείο EFSF. Με τα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων, πάντα.
Το ταμείο EFSF, και το EMS που θα το διαδεχθεί από το 2013, θα παρέχει και πόρους για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ελληνικές και άλλες τράπεζες με δάνεια που θα παρέχει στις κυβερνήσεις.
Τελικά, η ευρωζώνη αποκτά πράγματι το Νομισματικό της Ταμείο, αλλά με σαφή, αν όχι μοναδικό προορισμό τη βιωσιμότητα και την κερδοφορία της τραπεζοκρατίας.
Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Η απόφαση για το νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδας, όχι μόνο δεν αγγίζει τρίχα από τις τράπεζες, αλλά ουσιαστικά καθιστά τους θεσμούς της ευρωζώνης και ιδιαίτερα το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το EFSF, απόλυτο εγγυητή και της όποιας έκθεσης των τραπεζών σε κρατικά χρέη υψηλού ρίσκου, αλλά και γενναιόδωρο χρηματοδότη οποιασδήποτε ανάγκης για ανακεφαλαιοποίηση. Τα εντελώς τραπεζοκεντρικά κριτήρια του πακέτου είναι ευδιάκριτα στα κρισιμότερα σημεία της απόφασης των 17:
Η Ελλάδα θα δανειοδοτηθεί με 109 δισ. ευρώ (από τα οποία 45 προέρχονται από το δάνειο του πρώτου Μνημονίου) μέχρι το 2014. Σ' αυτά υποτίθεται ότι θα προστεθούν τα 37 δισ. της συμμετοχής των ιδιωτικών τραπεζών, εγγυημένα όμως από το ταμείο EFSF, κι άλλα 12-13 δισ. που θα διατεθούν από το ίδιο ταμείο ως δάνεια για επαναγορά ομολόγων. Ο μηχανισμός αποκτά μόνιμη πλέον δυνατότητα να παρεμβαίνει τόσο στην πρωτογενή όσο και στη δευτερογενή αγορά ομολόγων σε ανάλογες με την ελληνική κρίση, υπό την καθοδήγηση της κατ' εξοχήν εκπροσώπου των τραπεζών, της ΕΚΤ.
Η ΕΚΤ θα εξακολουθήσει να δέχεται ελληνικά ομόλογα και υπό καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, καλυμμένη όμως πλήρως από ένα απόθεμα εγγυήσεων ύψους τουλάχιστον 35 δισ. ευρώ που θα διαθέσει πάλι το ταμείο EFSF. Με τα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων, πάντα.
Το ταμείο EFSF, και το EMS που θα το διαδεχθεί από το 2013, θα παρέχει και πόρους για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ελληνικές και άλλες τράπεζες με δάνεια που θα παρέχει στις κυβερνήσεις.
Τελικά, η ευρωζώνη αποκτά πράγματι το Νομισματικό της Ταμείο, αλλά με σαφή, αν όχι μοναδικό προορισμό τη βιωσιμότητα και την κερδοφορία της τραπεζοκρατίας.
Κυβερνητική επιχείρηση «ανακωχής» με την κοινωνία
Η αποκρυπτογράφηση του νέου πακέτου και οι «τεχνικές» λεπτομέρειές του που ίσως επιφυλάσσουν εκπλήξεις όταν αποτυπωθούν στο νέο Μνημόνιο, ίσως ροκανίσουν τις εβδομάδες της θερινής ραστώνης. Η κυβέρνηση είναι προφανές ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις «ανακουφιστικές» εντυπώσεις από τη συμφωνία και να πιστωθεί ως επιτυχία τον νέο δανεισμό. Θα μιλήσει για δικαίωση των επώδυνων επιλογών της, θα φέρει σε κάποια αμηχανία τη Ν.Δ. (που ήδη «μίλησε για θετικό αλλά ανεπαρκές βήμα»), θα επιχειρήσει να αντιστρέψει το εις βάρος της πολιτικό ισοζύγιο και να επιτύχει κάποιας μορφής «ανακωχή» με την κοινωνία.
Αλλά αυτή η επικοινωνιακή διαχείριση τελεί υπό μια διαρκή αντίφαση. Ο πακτωλός χρημάτων που υποτίθεται ότι θα ρέει πλέον από τα ευρωπαϊκά ταμεία δεν έχει άλλον αποδέκτη πέρα από τις τράπεζες και τους κατόχους ομολόγων. Και επί πλέον, η ακατάπαυστη ροή του προϋποθέτει την εφαρμογή μέτρων που τη φέρνουν σε διαρκή σύγκρουση με τα περισσότερα «μνημονιόπληκτα» στρώματα της κοινωνίας. Σήμερα με τους ταξιτζήδες, αύριο με τους δημοσίους υπαλλήλους για τα επιδόματά τους, το φθινόπωρο με τα εκατομμύρια αποδέκτες των ειδοποιητηρίων για τη βροχή έκτακτων εισφορών.
Γι' αυτό και δεν τόλμησε ν' αφήσει και την πιο αμυδρή ελπίδα ότι σε κάποιο ορατό χρόνο θα επιστραφεί στην κοινωνία έστω κι ένα συμβολικό μέρος απ' όσα της αποσπάστηκαν βίαια εδώ κι ενάμιση χρόνο.
Εκτός αν το φυλάει για μελλοντική, εκλογική χρήση... Αν της το επιτρέψει η τρόικα.
Αλλά αυτή η επικοινωνιακή διαχείριση τελεί υπό μια διαρκή αντίφαση. Ο πακτωλός χρημάτων που υποτίθεται ότι θα ρέει πλέον από τα ευρωπαϊκά ταμεία δεν έχει άλλον αποδέκτη πέρα από τις τράπεζες και τους κατόχους ομολόγων. Και επί πλέον, η ακατάπαυστη ροή του προϋποθέτει την εφαρμογή μέτρων που τη φέρνουν σε διαρκή σύγκρουση με τα περισσότερα «μνημονιόπληκτα» στρώματα της κοινωνίας. Σήμερα με τους ταξιτζήδες, αύριο με τους δημοσίους υπαλλήλους για τα επιδόματά τους, το φθινόπωρο με τα εκατομμύρια αποδέκτες των ειδοποιητηρίων για τη βροχή έκτακτων εισφορών.
Γι' αυτό και δεν τόλμησε ν' αφήσει και την πιο αμυδρή ελπίδα ότι σε κάποιο ορατό χρόνο θα επιστραφεί στην κοινωνία έστω κι ένα συμβολικό μέρος απ' όσα της αποσπάστηκαν βίαια εδώ κι ενάμιση χρόνο.
Εκτός αν το φυλάει για μελλοντική, εκλογική χρήση... Αν της το επιτρέψει η τρόικα.
Γ.Κ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.