Μήπως και στη Δημοκρατία υπάρχουν κάποτε αδιέξοδα;

Παικος Β.


Δεν μπορεί παρά να αντελήφθη ο πρωθυπουργός σε ποιο ακριβώς περιβάλλον εξασφάλισε την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου. Δεν μπορεί παρά να πήρε χαμπάρι πως οι βουλευτές έφταναν με αστυνομική συνοδεία στη Βουλή. Πως το κέντρο της Αθήνας θύμιζε πεδίο άγριας μάχης.

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το ερώτημα - δίλημμα του «συστήματος» είναι αν η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. θα προκύψει πριν ή μετά από εκλογές. Tα δυναμικά του στηρίγματα, προπάντων τα διεθνή, προτιμούν και πιέζουν για συγκυβέρνηση εδώ και τώρα.

Τα χημικά δεν μπορεί παρά να έφτασαν και στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής. Ίσως μόνο δεν έμαθε ποτέ πως ήταν με οργανωμένο αστυνομικό σχέδιο που προκλήθηκε όλη αυτή η φαντασμαγορία. Πως το παρακράτος ζει και βασιλεύει και επελαύνει ακάθεκτο και επιθετικό επί των ημερών του. Εκτός κι αν διαβάζει και πιστεύει ελληνικές εφημερίδες, ακούει ραδιόφωνο, βλέπει τηλεόραση, πράγμα όχι απολύτως βέβαιο.
Αισθάνεται άραγε υπερήφανος ο πρωθυπουργός που έβαλε στην τσέπη τούς 155 μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα; Πού ξέρεις, μπορεί…
Εκείνες τις μέρες, την Τετάρτη και την Πέμπτη, το πολιτικό προσωπικό της χώρας βουλευόταν στο Κοινοβούλιο, σε πλήρη απόσταση από την κοινωνία, σε πλήρη απόσταση από τον έξω κόσμο, σε πλήρη απόσταση από την αληθινή ζωή.
Την τελευταία φορά που το πολιτικό σύστημα της χώρας μετρούσε με κομμένη την ανάσα μία- μία τις ψήφους των βουλευτών ήταν στα Ιουλιανά του 1965. Τότε που το ερώτημα ήταν αν θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης για να σταθεί η κυβέρνηση Νόβα και μετά η κυβέρνησηΤσιριμώκου και μετά η κυβέρνηση Στεφανόπουλου. Σαράντα έξι χρόνια μετά το σκηνικό ξαναστήνεται με το Μεσοπρόθεσμο. Με την ίδια πάνω - κάτω επιτυχία και μέσα στο ίδιο πάνω - κάτω κλίμα. Αφού και τότε η Βουλή ψήφιζε ενώ η Αθήνα καιγόταν. Ε, δύο χρόνια μετά ήρθαν οι συνταγματάρχες να συμπληρώσουν το κενό.
Σήμερα «συνταγματάρχες» δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως ολοζώντανη η απειλή της απόλυτης αποσάθρωσης του πολιτικού συστήματος της χώρας. Όχι της απλής μετάλλαξής του, αλλά της πλήρους διάλυσής του. Από 'κεί και πέρα δεν έχει ο πολίτης παρά να ελπίζει πως το νέο που θάρθει στη θέση του φθαρμένου παλιού δεν θα είναι χειρότερο.
Είναι κωμικό και σχεδόν κακόγουστο ν’ ασχολείται στα σοβαρά η ειδησεογραφία με το ότι έχασαν από έναν βουλευτή το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. και η ΔΗ.ΣΥ. Με το τι έκαναν και τι θα κάνουν στη συνέχεια ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, η Έλσα Παπαδημητρίου και ο Κώστας Κιλτίδης. Ποιον αφορούν; Εδώ σχίζεται το καταπέτασμα του ναού κυριολεκτικά. Κι αυτοί χτενίζονται…


Το σύστημα σε αφασία

Οι δημοσκοπήσεις, πρόσφατες και παλιότερες, τα έχουν πει τα μαντάτα. Σε θαυμαστή αλληλοεπιβεβαίωση μάλιστα. Η κοινωνία γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Με στόχο κατά κύριο λόγο τον δικομματισμό. Αφού το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. από κοινού εγγίζουν το αστρονομικό 40% στη δημοσκοπική πρόθεση ψήφου. Και το επίσης αστρονομικό 50% στη δημοσκοπική εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος.
Μοιάζει αστείο δε που η Ν.Δ. θριαμβολογεί ότι προηγείται πλέον του ΠΑΣΟΚ. Όταν δεν καταφέρνει να συσπειρώσει παρά μικρό μέρος του ποσοστού ήττας του 2009. Όσο για το κυβερνών κόμμα, χαιρετίσματα. Καταρρέει ολοκληρωτικά στη συνείδηση των πολιτών. Με τον δημοσκοπικό βαθμό συσπείρωσής του στο πρωτοφανές 40%-45%. Που πάει να πει πως φεύγουν κάτι παραπάνω από ένας στους δύο «δεδομένους» ψηφοφόρους του.
Από την άλλη μεριά, με πολλούς δισταγμούς και περισσότερες επιφυλάξεις, οι πολίτες δείχνουν να δίνουν -δημοσκοπικά πάντα- περισσότερες ευκαιρίες στην αριστερά. Ενώ γενικότερα φαίνεται πως ενθαρρύνεται από τους πολίτες η αποδόμηση του δεδομένου μεταπολιτευτικού πλαισίου, με τη διατήρηση στη ζωή αρκετών μικρότερων κομμάτων κάθε χρώματος. Και ορατή την προοπτική συγκρότησης έως και οκτακομματικής Βουλής μετά τις επόμενες εκλογές.
Όλες οι δημοσκοπήσεις συμφωνούν πως το ισχύον πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη αφασία. Από 'κεί και πέρα, αν πιστέψουμε την - ήδη βασίμως αμφισβητούμενη- εμβληματική ρήση ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», το πολιτικό σύστημα θα αναζητήσει τις νέες ισορροπίες του. Κι αυτή η αναζήτηση επείγει. Καθώς δεν είναι πολλοί πλέον όσοι βλέπουν εκλογές αργότερα από το προσεχές φθινόπωρο.
Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το ερώτημα - δίλημμα του «συστήματος» είναι αν η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. θα προκύψει πριν ή μετά από εκλογές. Tα δυναμικά του στηρίγματα, προπάντων τα διεθνή, προτιμούν και πιέζουν για συγκυβέρνηση εδώ και τώρα. Ο Αντώνης Σαμαράς αντιστέκεται κρατώντας καθυστέρηση. Με την ελπίδα πως μετά τις εκλογές θα έχει εκείνος το πάνω χέρι…

http://www.avgi.gr/