Ο πρωθυπουργός των διλημμάτων και των εκβιασμών

O φόβος ενός έθνους μήπως...

χρεοκοπήσει, μολονότι έχει στο πλευρό του πανίσχυρους συμμάχους –Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο–, είναι άραγε δικαιολογημένος; Γιατί να χρεοκοπήσει, αφού αυτοί το στηρίζουν με την οικονομική τους δύναμη; Επειδή η σκληρή λιτότητα που επιβάλλεται ως προϋπόθεση γι’ αυτή την οικονομική στήριξη φέρνει αυτό ακριβώς το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. Οι ηγέτες που ανοίγουν τις πόρτες των χωρών τους στα αρπακτικά των Μνημονίων αποσπούν στην αρχή πολλούς επαίνους. Όταν, όμως, αρχίζει η σφαγή, μένουν πάντα απελπιστικά μόνοι απέναντι στη λαϊκή κατακραυγή. Οι λαοί έστειλαν τους πρωθυπουργούς των Μνημονίων στο σπίτι τους. Πρώτα τον Ισλανδό, ύστερα τον Ούγγρο και κατόπιν τον Ιρλανδό. Ήρθε η ώρα και για τον Πορτογάλο. Και έπεται η συνέχεια στα καθ’ ημάς... Διλήμματα καταστροφής Ανειλικρίνεια διαρκής του Γιώργου Παπανδρέου προς το λαό – είτε με απροκάλυπτα ψεύδη είτε με κρίσιμες αποσιωπήσεις και συγκαλύψεις είτε με ωμά διλήμματα και εκβιασμούς. Ο λαός βομβαρδίζεται συνεχώς από τον πρωθυπουργό με διλήμματα καταστροφής: «ΠΑΣΟΚ ή χρεοκοπία», «Μνημόνιο ή χρεοκοπία», «Πέμπτη δόση ή χρεοκοπία», «Συναίνεση ή χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή»... Δραματικότερη ομολογία αποτυχίας κυβέρνησης ήταν αδύνατον να υπάρξει. Η συναίνεση έχει δαιμονοποιηθεί τελευταία από τους οπαδούς του παπανδρεϊκού φανατισμού αλλά και από τους λαϊκίζοντες μνημονιακούς «ήρωες». Κι όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι η συναίνεση είναι μονόδρομος «είναι, προφανώς, τυφλωμένοι είτε από κομματικό εγωισμό είτε από άγνοια κινδύνου», καταγγέλλουν με περισσό θράσος. Η ανοχή προς τον Παπανδρέου θα υφίσταται μόνο επί όσο καιρό χρειάζεται η παρούσα κυβέρνηση ούτως ώστε να εφαρμόσει το Νέο Σύμφωνο για το Ευρώ και τα δραστικά μέτρα του Μνημονίου 2. Είναι σαφές ότι η έκθεση φερεγγυότητας επί του ελληνικού χρέους θα δείξει δυσοίωνες προοπτικές. Αν, λοιπόν, το Μνημόνιο 2 είναι ανεπαρκές, αν η κυβέρνηση δεν έχει ξεπεράσει τους ιδεοληπτικούς ενδοιασμούς της για το κράτος «της», η ελληνική οικονομία θα παραδοθεί πισθάγκωνα δεμένη στους βιαστές του Μνημονίου. Μια μορφή πτώχευσης θα είναι πλέον η απαρέγκλιτη «λύση». Οργή και απελπισία Οργή, κραυγές απελπισίας... Άνθρωποι να παρακαλούν για μια θέση εργασίας, οικογένειες μπροστά σε ανυπέρβλητες συμφορές, πολιτικοί και εν γένει ιθύνοντες σε πανικό, μια χώρα πάνω σε κινούμενη άμμο... Η έλλειψη προοπτικής, τα προφανή πολιτικά ψεύδη, οι μάταιες θυσίες, η υποψία ότι δεν σωζόμαστε με επιμήκυνση του χρέους ή με ελάφρυνση των υποχρεώσεων, ότι το βάρος των χρεών θα παραμείνει συντριπτικό και με το νέο πακέτο μέτρων και η επιπλέον λιτότητα φέρνουν τους Έλληνες στο χείλος της αντοχής. Οι φημολογίες για έξοδο από το ευρώ ή για «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης δεν έχουν τέλος... Η λέξη «αναδιάρθρωση» επαναλαμβάνεται από τους πάντες είτε ως μη πιθανή λύση των προβλημάτων μας, ως προοπτική που δεν εξετάζεται, που δεν αποτελεί επιλογή αφού θα είναι καταστροφική για τις εγχώριες τράπεζες και την οικονομία, είτε, πάλι, ως κάτι πολύ πιθανό να συμβεί... Οι τοποτηρητές του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σχημάτισαν την πεποίθηση ότι η μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης ανεκόπη. Ότι η κυβέρνηση, αφού συμμάζεψε κάπως τα πράγματα –με οριζόντιες περικοπές μισθών και με μια ιδιότυπη στάση πληρωμών εις βάρος των πιο αδύναμων εγχώριων πιστωτών του κράτους–, «σκοντάφτει» και δείχνει αδύναμη να διευρύνει τη φορολογική βάση, να εξυγιάνει το δημόσιο τομέα και να προωθήσει αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας – αλλαγές που θα προσέφεραν μια υπόσχεση διατηρήσιμης ανάπτυξης μετά την κρίση, αλλάζοντας το προηγούμενο χρεοκοπημένο μοντέλο μιας οικονομίας όπου το 70% του ΑΕΠ ήταν κατανάλωση, την οποία συντηρούσαν τα δανεικά και η διαρκώς διευρυνόμενη δημόσια δαπάνη. Ανέχεια και φτώχεια Το Μνημόνιο και οι όροι των δανειστών εξοντώνουν τα πολύ χαμηλά και τα μικρομεσαία στρώματα, οδηγώντας εκατομμύρια Έλληνες στην ανέχεια, τη φτώχεια και την ανεργία. Την ίδια ώρα, συνταράσσεται συθέμελα η μεσαία τάξη των «νοικοκύρηδων», που παραδοσιακά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας της πατρίδας μας, απασχολώντας τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων. Δημοσιολογούντες ελαφρών ηθών και καθηγητές... εργαστηρίου ξεκίνησαν, παράλληλα με το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους, εκστρατεία εναντίον της εργασίας: Οι εργαζόμενοι κάθε είδους –ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι και υπάλληλοι των ΔΕΚΟ αλλά και αυτοί του ιδιωτικού τομέα– έριξαν το καράβι στην ξέρα. Αυτοί ευθύνονται για τη χρεοκοπία· αυτοί και το μεγάλο κόστος τους. Πατώντας σε υπαρκτές στρεβλώσεις –τις οποίες, πάντως, δημιούργησε η πολιτική εξουσία–, έχουν εδώ και μήνες ξεκινήσει μια προπαγάνδα που υποδαυλίζει έναν ακήρυχτο για την ώρα πόλεμο ανάμεσα στην εργασία και στις επιχειρήσεις, στην κοινωνία και στις ελίτ που την κυβερνούν. Οι θιασώτες και οι προπαγανδιστές αυτής της χοντροκομμένης και μεροληπτικής ανάλυσης αποσιωπούν άλλες πικρές αλήθειες του κλεπτοκρατικού, κρατικοδίαιτου τρόπου ανάπτυξης που μας χρεοκόπησε. Προσφέρουν, εντέλει, τις αντίθετες υπηρεσίες από αυτές που ελπίζουν. Τα φαινόμενα οχλοκρατίας που πυροδοτούν η τυφλή οργή και το μίσος έκαναν ήδη την εμφάνισή τους στους δρόμους... Οι αερολογίες των κυβερνητικών βουλευτών εξοργίζουν περισσότερο. Αν υπάρχουν σώφρονες ανάμεσα σε όσους εξουσιάζουν, αντί να ενοχοποιούν τους πολίτες, οφείλουν τάχιστα να προσθέσουν εμπράκτως στη συνταγή σωτηρίας της χώρας δικαιοσύνη και ελπίδα. Αλλιώς, ας φύγουν από τώρα από τη χώρα. Ζέζα Ζήκου Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"