Το Μνημόνιο και το μνημόσυνο…

Ωραία τα έλεγε ο νέος υπουργός Οικονομίας στη Βουλή την Τρίτη, την τελευταία ημέρα συζήτησης για ψήφο εμπιστοσύνης στο νέο κυβερνητικό σχήμα, και μάλιστα καταχειροκροτήθηκε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Σκέφτηκαν -ίσως- πως, έτσι που τα λέει ο κ. καθηγητής της Νομικής, ο κόσμος δεν θα πολυκαταλάβει τις συνέπειες. Υπερβολικό πιθανόν, αλλά όταν είσαι τόσο απελπισμένος βουλευτής, από τα μαλλιά σου πιάνεσαι. Βεβαίως, επειδή ο κ. Βενιζέλος δεν είναι κουτός, αναρωτήθηκε μετά την παρουσίαση των γενικών του θέσεων και προθέσεων αν το πρόγραμμα που θα ετοιμαστεί σε συνεργασία με την τρόικα βγαίνει. Και επειδή είναι έξυπνος, άφησε το ερώτημα αναπάντητο.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως, το ερώτημα δεν είναι αναπάντητο. Απαντήθηκε την Πέμπτη όταν ο νέος υπουργός, στο ημίχρονο της συνεργασίας με τους τροϊκανούς, κάλεσε τους δημοσιογράφους για να τους ενημερώσει για τα νέα μέτρα. Και τα νέα μέτρα, που είναι ακόμα πιο σκληρά από αυτά που σχεδίαζε ο κ. Παπακωνσταντίνου, δεν βγαίνουν. Το τι θα κάνουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που δήλωναν οργισμένοι από τη συνταγή του πρώην, με αυτά που προτείνονται τώρα, είναι ακόμα άγνωστο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσποιηθούν πως είναι καλύτερα, γιατί εδώ μιλάμε για λογαριασμούς που θα πληρώσουν τα γνωστά και μόνιμα θύματα του νέου ελληνικού κράτους, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, υπόδουλη -με δική της ευθύνη- στους δανειστές, αποφάσισε να κυβερνήσει μια χώρα επιβάλλοντας καθεστώς διάλυσης. Αγόρασε χρόνο εξουσίας αδιαφορώντας για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Αν από κάθε ξεζουμισμένο φορολογούμενο ξύσεις ακόμα και τον πάτο του κουμπαρά του, δηλαδή μηδενίσεις κυριολεκτικά το διαθέσιμο εισόδημά του, θα σκοτώσεις την αγορά και θα διαλύσεις τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε όλα τα είδη κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών. Μόλις την Τετάρτη ανακοινώθηκαν τα στοιχεία, όπου το 70% των επιχειρήσεων αδυνατεί στις σημερινές συνθήκες να καταβάλει τα δάνεια που έχει λάβει μέσω του ΤΕΜΠΕ! Δεν θα είναι καθόλου υπερβολή αν ισχυριστούμε πως σύντομα δεν θα μετράμε τα κλειστά μαγαζιά, διότι θα είναι ευκολότερο να μετράμε τα ανοιχτά. Τι θα σημάνει αυτό από άποψη φορολογητέας ύλης των επιχειρήσεων και, ακόμα περισσότερο, πού θα εκτοξευτεί η ανεργία, το κοινωνικό και οικονομικό για το δημόσιο κόστος, οι επιτελείς του υπουργείου Οικονομικών δεν θα θέλουν ούτε να το σκέφτονται.

ΟΣΟΙ είχαν λιγοστές -έστω- ελπίδες πως το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα μπορεί να κάνουν τον κύκλο τους, να σταθεροποιήσουν κάπου την κατάσταση και μετά να αρχίσει η ανάκαμψη, δεν έχουν πλέον καμία αμφιβολία. Το παιχνίδι αυτό χάθηκε. Είχε χαθεί από την πρώτη στιγμή. Η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια, όπως η Χιλή ή άλλες χώρες που εφαρμόστηκαν αυτά τα άγρια νεοφιλελεύθερα πειράματα. Άλλωστε, παρ’ ότι εφαρμόστηκαν υπό καθεστώς μηδενικής κοινωνικής αντίδρασης λόγω των δικτατορικών καθεστώτων, για να ισορροπήσει κάπως η κατάσταση χρειάστηκαν τουλάχιστον 10 χρόνια! Μπορεί να αντέξει μια ευρωπαϊκή χώρα και μάλιστα στο καθεστώς του ευρώ, ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα; Ούτε λόγος.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ είναι πλέον καθαρά. Η Ελλάδα είναι ήδη χρεωκοπημένη, αφού το δανειακό βάρος δεν είναι αντιμετωπίσιμο και αυτό που απομένει είναι να επιλέξουν οι δανειστές πώς θα διαχειριστούν την ιδιοκτησία τους. Σοβαρή πολιτική διαχείριση αυτής της κρίσης με επίκεντρο το ελληνικό ζήτημα δεν έχει ξεδιπλωθεί ακόμα. Αν δεν γίνουν θεαματικές, ριζοσπαστικές μεταβολές στην πολιτική της Ε.Ε, αν δεν υπάρξει βούληση για απαντήσεις επί των πραγματικών ζητημάτων και το πως επανέρχεται μια ουσιαστικά χρεωκοπημένη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ αισιόδοξος, όχι μόνον ή κυρίως από τον τρόπο που η Ε.Ε. αντιμετωπίζει την Ελλάδα. Το χειρότερο είναι πως ούτε οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου έχουν ιδέες, συναίσθηση και βούληση να διαχειριστούν με πατριωτικούς όρους αυτήν την κρίση και, κυρίως, βλέπω πως δεν υπάρχει ιδιωτική επιχειρηματική δυναμική να σηκώσει το αναπτυξιακό βάρος. Όπως είναι σήμερα η κατάσταση, χωρίς δυνατό (σε ποιότητα, όχι σε μέγεθος) δημόσιο τομέα, ως αρωγό ανάπτυξης ιδιωτικών πρωτοβουλιών σε πραγματικά δημοκρατικό επιχειρηματικό περιβάλλον και όχι υπό τον ασφυκτικό κλοιό των καρτέλ, περιθώρια εξόδου από την κρίση δεν υφίστανται.

Η ΕΛΛΑΔΑ θα έπρεπε να είναι μία από τις πλουσιότερες πολιτείες της Ευρώπης αξιοποιώντας τα μεγάλα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματά της. Για να γίνει όμως αυτό, χρειαζόταν όραμα, ικανότητες και βούληση. Δυστυχώς, πλην του βετεράνου τέως καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ, που ζήτησε “σεβασμό για την Ελλάδα ως κοιτίδα της δημοκρατίας, της αναγέννησης και του Διαφωτισμού”, ελάχιστοι από τους δανειστές, μηδέ της ελληνικής κυβέρνησης εξαιρουμένης, αντιλαμβάνονται τις διαφορές.

Απ'την ΑΥΓΗ via http://www.inprecor.gr/