Άφες τους νεκρούς θάπτειν τους εαυτών νεκρούς» (Β΄ Κορ. Γ΄ 6)

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Άρκεσε η οργισμένη κραυγή των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών στο Σύνταγμα, των εκατομμυρίων σ' όλη τη χώρα, για να καταρρεύσει μια κυβερνητική εξουσία που παραπαίει εδώ και μήνες, αγοράζοντας «πολιτικό χρόνο» με την εκχώρηση της εθνικής και δημόσιας περιουσίας. Ο εξευτελισμός στην κορύφωσή του: Ο πρωθυπουργός που ηγείται της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας υποβάλλει την παραίτησή του, τηλεφωνικώς, στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης... ζητώντας συναίνεση και συμμετοχή στην υπογραφή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος... Και έπειτα από λίγες ώρες αυτοανακηρύσσεται και πάλι σε πρωθυπουργό, αναγγέλλοντας ριζικό ανασχηματισμό της κυβέρνησής του... Το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του ακολούθησαν νομοτελειακά την τύχη των κομμάτων, των κυβερνητικών σχημάτων, που αποπειράθηκαν να κυβερνήσουν με βάση το νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Οι εγχώριοι εντολοδόχοι του ΔΝΤ και των μνημονιακών συμφερόντων, αφού διέλυσαν την παραγωγική δομή και οδήγησαν την κοινωνία και τους πολίτες στην απόγνωση, αισθάνονται σήμερα ότι γίνονται και οι ίδιοι «καύσιμη ύλη», «καταναλώσιμο προϊόν», των συμφερόντων που δέχθηκαν να υπηρετήσουν. Στην νεώτερη περίοδο της ιστορίας μας συναντήσαμε δύο κορυφαίες κρίσεις του πολιτικού μας συστήματος. Η μια αφορά την περίοδο του 1965 με την αποστασία και τη δημιουργία δοτών κυβερνήσεων που οδήγησαν στη δικτατορία του 1967. Η δεύτερη αφορά τη μεταπολίτευση του 1974, όπου η πτώση της Χούντας διαμόρφωσε ένα πολιτικό κενό μέχρι να συγκροτηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα. Η σημερινή κρίση ίσως είναι χειρότερη και από τις δύο προηγούμενες. Πρώτον διότι η χώρα έχει περιέλθει σε κατάσταση οικονομικής και πολιτικής «εθελοδουλείας» από την οποία χρειάζεται συντονισμένος αγώνας για να εξέλθει. Το χειρότερο: τα κόμματα της διακυβέρνησης έχουν σε τέτοιο βαθμό αποδυναμωθεί (από στελέχη, προγραμματικές και ιδεολογικές θέσεις και αρχές) ώστε δεν μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες και τις προσδοκίες των πολιτών. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ικανό να αντιμετωπίσει την πολύπλευρη κρίση. Το μόνο παρήγορο γεγονός είναι η κοινωνική αντίδραση και δραστηριοποίηση. Το «κοινωνικό υποκείμενο» όσο κι αν περιέχει αντιφάσεις, όσο κι αν δεν μπορεί να αρθρωθεί συντεταγμένα εν τούτοις εκφράζει τη βούληση των πολιτών να αντισταθούν στην εξαθλίωση, στην ατομική και συλλογική τους απαξίωση, στο ξεπούλημα της πατρίδας τους. Το ΠΑΣΟΚ ολοκληρώνει τώρα την πορεία μετάλλαξης και διάλυσής του. Πρωτεργάτης αυτής της ιστορικής διαδικασίας υπήρξε ο Κ. Σημίτης που επεδίωξε την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, την ένταξή του στους μηχανισμούς προώθησης του νεοφιλελεύθερου προτύπου, την κοινωνική του «μετατόπιση» στον κεντροδεξιό χώρο... Εάν ο Κ. Σημίτης έπληξε καίρια το ΠΑΣΟΚ και δρομολόγησε τον «πολιτικό του θάνατο», ο Γ. Παπανδρέου αποτελεί τον «πολιτικό νεκροθάφτη» του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας το σε πλήρη απαξία και σε ιστορική κρίση. Ούτε οι χειρότεροι εχθροί του ΠΑΣΟΚ δεν θα κατάφερναν να ευτελίσουν, να καταρρακώσουν, να αποϊδεολογικοποιήσουν έναν ιστορικό κομματικό σχηματισμό που άσκησε πρωταγωνιστικό ρόλο για ολόκληρες δεκαετίες, όπως το «κατέφεραν» οι ηγεσίες αυτές. Την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό, η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ συνεδριάζει για να πάρει «κρίσιμες αποφάσεις». Όμως το πολιτικό «παιγνίδι» του Γ. Παπανδρέου και της ομάδας του έχει φθάσει στο τέλος του... Το φάντασμα της ήττας και της συντριβής «πλανάται πάνω από το Μαξίμου», αφού σε περίπτωση προκήρυξης εκλογών το εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ θα γνωρίσει δραματική μείωση, ενώ από τους ήδη βουλευτές μόνο το 1/3 θα επανέλθει στα βουλευτικά έδρανα... Όσο για τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου, έχει αναλάβει μια βαριά «υποχρέωση». Να φέρει στη Βουλή και να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Εάν αυτό επιτευχθεί, τότε ο ρόλος και η τύχη του Γ. Παπανδρέου δεν ενδιαφέρει τους δανειστές μας. Ίσως μάλιστα κατ' αυτούς η προκήρυξη εκλογών και η ανανέωση του κυβερνητικού σχήματος να παράσχει μια νέα -έστω και βραχεία- περίοδο νομιμοποίησης και «προσδοκίας» σε ένα, οριακά τροποποιημένο, νέο Μνημόνιο... Το πρόβλημα είναι όμως ότι ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη ριζικώς αποδομηθεί και αυτοκαταργηθεί. Δεν διαθέτει την εμπιστοσύνη ούτε του κόμματός του ούτε μιας μεγάλης μερίδας της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Η κίνηση του «ανασχηματισμού» αποτελεί, με τις σημερινές συνθήκες, μια λύση απελπισίας. Μια κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί από «υλικά ανακύκλωσης» από πρόσωπα που αποδοκιμάζονται σήμερα από τον λαό, και η οποία θα κληθεί να νομιμοποιήσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, αποτελεί στην πράξη την έσχατη απόπειρα των «μνημονιακών συμφερόντων» και μηχανισμών να πετύχουν τον βασικό τους στόχο. Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς ούτε τη στιγμή της πτώσης του. Δεν έχει καν τη γενναιότητα να προκηρύξει ο ίδιος εκλογές και να «πιστωθεί» με μια λυτρωτική πράξη... Ανέλαβε όμως «βαριές υποχρεώσεις» για να γίνει πρωθυπουργός... και αισθάνεται ότι πρέπει να τις εκπληρώσει... Η τύχη της χώρας και του λαού της αποτελεί, άλλωστε, ένα δευτερεύον κριτήριο.

http://www.paron.gr/