H πολιτική σκηνή έχει πρόβλημα προσωπικού

Η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού...

και των πολιτικών επιλογών που αυτό προωθεί αποτελεί μια ενότητα. Αδύναμοι πολιτικοί δεν είναι σε θέση να επιλέξουν εναλλακτικές πολιτικές και εύκολα ωθούνται στην πεπατημένη. Εξίσου εύκολα υποχωρούν στις απαιτήσεις των εχόντων και κατεχόντων. Συχνά, δε, υιοθετούν ως εθνικά αναγκαίες τις εγωιστικές απαιτήσεις τους. Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Για ποιο λόγο οι Έλληνες πολιτικοί είναι κατά μέσο όρο σχετικά χαμηλού επιπέδου; Υπάρχουν, βέβαια, και εξαιρετικοί πολιτικοί, οι οποίοι τιμούν το κόμμα τους και την πατρίδα. Προσωπικά, νομίζω ότι οι λόγοι εντοπίζονται κύρια σε δύο διαδικασίες: Σ’ εκείνη, αφενός, της επιλογής και της ανάδειξης στελεχών στα κόμματα και, αφετέρου, σ’ εκείνη των πιέσεων εξωπολιτικών κύκλων, απ’ τους οποίους εξαρτώνται ορισμένα κόμματα και οι ηγεσίες τους. Πιο ειδικά:Σήμερα, στα κόμματα μπορεί να αναδειχτεί κάποιος που δεν διαθέτει ιδιαίτερα ταλέντα, αρκεί να μάθει καλά το παιχνίδι των εσωκομματικών αντιθέσεων και της εσωκομματικής ίντριγκας. Να ειδικευτεί σε αυτό που ονομάζουμε «πολιτικό κουτσομπολιό» και «μικροπολιτική». Να γνωρίζει πότε θα καθυβρίσει και θα μειώσει τον «απέναντί του» –ιδιαίτερα αν ο τελευταίος διαθέτει περισσότερα προσόντα από εκείνον–, σε ποιον θα τον καθυβρίσει και με ποιον τρόπο. Προκειμένου, δε, να το πετύχει, θα πρέπει να γνωρίζει καλά την τεχνική του αυλοκόλακα, ώστε να είναι ευχάριστος σ’ εκείνον που πρέπει να τον ακούσει, ο οποίος και αποφασίζει. Με τον τρόπο αυτό, στα κόμματα συχνά αναδεικνύονται οι ευχάριστοι και... ασπόνδυλοι αυλικοί, και όχι πολιτικές προσωπικότητες. Το γεγονός αυτό το πληρώνει, εντέλει, συνολικά η χώρα. Οι «ασπόνδυλοι αυλικοί» ή, απλά, υβριστές των ανταγωνιστών τους δεν μετράνε το μπόι τους ως προς τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, αλλά με βάση το πόσο μειωτικά μιλούν και σχολιάζουν τρίτους. Ειδικεύονται στο κουτσομπολιό, στην ύβρη και την κολακεία, όχι, όμως, στην αντιμετώπιση πραγματικών προβλημάτων. Όχι στη συγκρότηση στρατηγικών και εναλλακτικών δυνατοτήτων για τη χώρα. Με αυτά τα αρνητικού τύπου προσόντα μπορούν μεν να κάνουν καριέρα στα κόμματα και σε άλλους θεσμούς, αλλά, όταν «επιτέλους κατακτήσουν» θέσεις δημόσιας ευθύνης, είναι ανίκανοι να επιλύσουν ορθολογικά και δημοκρατικά οποιοδήποτε ουσιαστικό πρόβλημα. Επιπλέον, επειδή οι άνθρωποι τείνουν να φέρνουν τους θεσμούς στα μέτρα τους, οι συνεργάτες που συγκεντρώνουν γύρω τους είναι κατά κανόνα κι εκείνοι αυλοκόλακες, και όχι φορείς κριτικής σκέψης. Αν, μάλιστα, υπάρξει το «ιστορικό ατύχημα» και χρειαστούν για κάποια περίοδο τέτοιους ανθρώπους ή συμπτωματικά βρεθούν κοντά τους, γρήγορα φροντίζουν να αποδεσμευτούν απ’ αυτούς και να επανέλθουν σε παρέες με αυλοκόλακες. Θεμελιακό αρνητικό ρόλο στην επιλογή του πολιτικού προσωπικού παίζει, επίσης, η διαπλοκή, ιδιαίτερα μέσω των ΜΜΕ που ελέγχει. Η δια πλοκή, όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, δεν ενδιαφέρεται τόσο για το ποιο κόμμα κυβερνά, όσο για το ποιοι πολιτικοί είναι υπουργοί και απασχολούνται στους τομείς του άμεσου ενδιαφέροντός της. Εάν μπορούσε, δε, θα ήθελε να έχει μια κυβέρνηση από όλους τους χώρους, όπου διαθέτει «δικούς της». Εκείνο που κάνει είναι να υπερπροβάλλει ως σημαντικούς, απαραίτητους και χρήσιμους στην πολιτική συγκεκριμένους πολιτικούς και να υβρίζει όσους δεν μπορεί να ελέγξει. Αν, μάλιστα, μπορούσε, θα εξαφάνιζε από τη δημοσιότητα εκείνους που την ενοχλούν και δεν «προσαρμόζονται» στις απαιτήσεις της. Κατά συνέπεια, η διαπλοκή, που σκούζει σήμερα μαζί με τα έντυπα που στηρίζουν το Κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας, φέρει βαρύτατη ευθύνη, διότι προσπάθησε –και σε ένα βαθμό το πέτυχε– να επιβάλει στην ελληνική δημόσια πολιτική σκηνή ανθρώπους όχι με βάση την ποιότητα των δυνατοτήτων τους, αλλά με βάση τις σχέσεις που έχουν μαζί της. Τον ενδοτισμό απέναντι στα συμφέροντά της. Κατά συνέπεια, οι αδύναμες κομματικές ηγεσίες και η ισχυρή διαπλοκή φέρουν εξίσου βαριές ευθύνες για το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Νίκος Κοτζιάς Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"