Βία και αράξαμε

ΑΝ ο Στρος-Καν πράγματι κλείδωσε την καμαριέρα στο δωμάτιο και προσπάθησε να την πηδήξει με το στανιό, αυτό είναι βία.

ΑΝ οι υπηρεσίες της Γαλλίας ή των ΗΠΑ πλήρωσαν την καμαριέρα να παγιδεύσει τον Στρος-Καν και να παραστήσει μετά το θύμα, αυτό είναι βία.

Η ΠΡΩΤΗ μοιάζει να είναι ατομική, αλλά είναι πολιτική, όπως και η δεύτερη. Γιατί, και στην πρώτη περίπτωση, ο Στρος-Καν αντλεί τη δύναμη να βιαιοπραγήσει από την ισχύ που του δίνει η θέση του ως διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

ΟΠΩΣ στη δεύτερη περίπτωση, την ισχύ για να τον τυλίξουν τη δίνει η ισχυρή υποψηφιότητά του στις γαλλικές προεδρικές εκλογές.

ΕΙΤΕ έτσι είτε αλλιώς, το συμπέρασμα είναι πως είναι πολλά τα λεφτά.

ΣΤΗ δική μας περίπτωση τα λεφτά είναι λίγα. Αυτοί που μαχαίρωσαν τον 44χρονο στη γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου σκότωσαν για μια κάμερα.

ΟΙ αστυνομικοί των ΜΑΤ, που έστειλαν στο νοσοκομείο τον νεαρό με σπασμένο το κεφάλι, εγκλημάτησαν για 3.500 ευρώ μεικτά με τα επιδόματα, τα έξτρα, τα νυχτερινά.

ΚΑΙ τα καλόπαιδα που φιλοδώρησαν με βροχή από μολότοφ το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων, αλλά και τη μοτοσικλέτα μπροστά στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου, με αποτέλεσμα να καούν τέσσερις άνθρωποι σοβαρά, εγκλημάτησαν για μια ιδεοληψία ή, στη χειρότερη περίπτωση, για μια μικρή αμοιβή.

ΑΥΤΟ που κάνει τη βία στην Ελλάδα να ξεχωρίζει είναι ότι δεν έχει χαρακτήρα κοινωνικό. Εχει ατομικό. Τη δεκαετία του ’50 και του ’60 μια ολόκληρη τάξη, ποδοπατημένη εργασιακά και κοινωνικά με εκπροσώπους της μέσα στις φυλακές, και μάλιστα διαχωρίζοντας τη θέση τους από τους ποινικούς, στόλιζε τους δρόμους, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τους χώρους δουλειάς με τους ξεσηκωμούς της. Σήμερα πια δεν υπάρχει.

ΣΗΜΕΡΑ, οι μικροαστοί έγιναν αστοί και οι αστοί μεγαλοαστοί. Οι τεχνίτες θησαυρίζουν, κλέβοντας τους πολίτες και οι εργάτες είναι ξένοι. Σχεδόν κανείς δεν πάει να γίνει αγρότης και μέλημα δεν είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η κοινωνική καταξίωση.

Η ΤΑΞΗ, που πλήττεται, των έμμισθων τεχνιτών και των βιομηχανικών εργατών με τους χαμηλόμισθους υπαλλήλους, είναι ανοργάνωτη. Ασύνδετη. Ανέκφραστη σαν τάξη. Ανύπαρκτη σαν δύναμη. Κατακερματισμένη ανάμεσα στην ντόπα της τηλεόρασης, στην ασφάλεια (;) της σιωπής, στην απόρριψη κάθε πολιτικού διεξόδου και στην τυφλή βία.

ΟΙ άνεργοι, διασπασμένοι ανάμεσα σ’ αυτούς που γυρεύουν δουλειά και σ’ αυτούς που γυρεύουν τσαμπουκά, γίνονται εύκολη λεία στην κρατική μηχανή. Κανείς της δεν φοβάται μια μπόμπα εδώ, τρεις παρακεί, μια-δυο ληστείες και δέκα μαγαζιά σπασμένα. Η ηρωίνη, τα χάπια και το χόρτο είναι η απάντηση στο χώρο του χάους. Σπρωγμένα απ’ αυτούς, που τους ανοίγουν τα κεφάλια.

Η ΒΙΑ εδώ, σ’ αυτή τη χώρα σήμερα, και κάτι χρόνια τώρα, είναι ατομική και παρεΐστικη. Δεν έχει χαρακτήρα κοινωνικό. Καμία κοινωνία δεν συσπειρώνει, δεν εκπαιδεύει, δεν καθοδηγεί, δεν οδηγεί, δεν εμπνέει, δεν λυτρώνει με λύσεις.

Η ΒΙΑ στην Ελλάδα, εδώ και χρόνια πια, δεν είναι ιδεολογική. Δεν έρχεται και δεν γεννιέται από ιερή αγανάκτηση για τα δεινά του διπλανού και της κοινωνίας. Δεν έχει έγνοια. Είναι ατομικό απωθημένο. Είναι μια εκδίκηση προσωπική. Ακόμα κι όταν ντύνεται με το μανδύα μιας αγανάκτησης συλλογικής, όπως οι κατσαρολιστές. Δεν έχει χτίστη. Μονάχα τιμωρό κι εκδικητή.

ΟΛΟ αυτό το σκορποχώρι, από τους πιο αιθεροβάμονες μέχρι τους πιο εγκληματίες, έχει απέναντι μια βία συγκροτημένη και οικονομική.

ΜΙΑ βία πρώτα των γονιών, που μεγαλώνουν μαμμόθρεφτα και καλομαθημένα. Μια βία των δομών, που μεγαλώνουν παπαγαλάκια τηλεκατευθυνόμενα. Μια βία των συμφερόντων, που σπουδάζουν στρατιές ημιμαθών. Μια βία εργοδοτών και δήθεν συναδέλφων, που ξεζουμίζουν όχι μόνο το μόχθο, αλλά, το κυριότερο: Τα όνειρα. Εάν υπήρξαν.

ΜΙΑ βία, που για να νικηθεί χρειάζεται από την άλλη πλευρά της έναν λαό ενωμένο σ’ ένα μέτωπο. Οπου ο ένας να συμπονάει τον άλλον. Οχι να τον πονάει.

Απ'την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μέσω http://www.inprecor.gr