Φόβος και παράνοια στις φαβέλες της Αθήνας

Ένα χρόνο πριν, στις 5 Μαίου, τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου. Ποιος έφταιγε; Οι εύκολοι στόχοι προφανείς: Οι δολοφόνοι με τις μολότοφ, η αστυνομία που ήταν απούσα, ο Βγενόπουλος που δεν φρόντισε την πυρασφάλεια και τούτο και κείνο. Φταίνε όλοι αυτοί; Ναι. Φταίνε μόνο αυτοί; Όχι. Και ποιος άλλος φταίει; Και κάπου εκεί το πράγμα ζορίζει. Εκεί θα βρούμε ένα ολόκληρο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δέχθηκε τη μολότοφ σα παιχνίδι του κάθε δεκατριάχρονου και μετέτρεψε τα μπάχαλα σε θέαμα λαϊκής κατανάλωσης. Διαμορφώθηκε ένα νοσηρό κλίμα που έδωσε την ηθική νομιμοποίηση σε δυο-τρεις, πέντε ψυχανώμαλους, που νομίζουν ότι κοινωνία και αλληλεγγύη σημαίνει να μισείς τον γείτονά σου, να πάνε και να κάψουν τρεις ανθρώπους ζωντανούς.

Έναν χρόνο μετά, η κυβέρνηση συνεχίζει να ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η δολοφονική μανία των ΜΑΤ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα – δεν είχε την απάντηση που θα ήθελε. Αυτή τη φορά, όμως, το χάος ήρθε από αλλού.

Ο κύκλος του αίματος συνεχίστηκε, αυτή τη φορά στις φαβέλες του κέντρου. Στις συνοικίες εκείνες που επελέγησαν να δεχθούν το κοινωνικό κόστος τουμεταναστευτικού προβλήματος. Και πάλι οι υπεύθυνοι είναι προφανείς. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποδέχθηκαν πρόθυμα τον ρόλο που επιφύλαξαν οι επικυρίαρχοι για την Ελλάδα του Μολ, του Μέγκα και της Τζούλιας: ανθρώπινη χωματερή, στο επίκεντρο των διεθνών μεταναστευτικών ρευμάτων. Αποθήκη ψυχών για την στοίβαξη των συνεπειών της Αποικιοκρατίας, της διεθνούς εκμετάλλευσης, της παγκοσμιοποίησης, της «ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων, προϊόντων και ανθρώπων», του «πόλεμου των πολιτισμών» ανάμεσα στη Δύση και το φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Οι ελίτ της χώρας (μαζί με κάποιους αφελείς) έσπευσαν να δεχθούν αδιαμαρτύρητα το νέο ρόλο της Ελλάδας. Επέλεξαν τους χώρους και τις συνοικίες που θα στοιβάξουν την ανθρώπινηεξαθλίωση και το μίσος, έσπευσαν να επωφεληθούν πρώτες από την κατάρρευση των εργασιακών κεκτημένων, χειροκρότησαν πρώτες την διάλυση της κοινωνικής συνοχής του ελληνικού λαού.

Και πάλι, οι υπεύθυνοι δεν είναι μόνο αυτοί. Και πάλι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κοίταζε επιδεικτικά το δέντρο και όχι το δάσος. Και πάλι διαμορφώθηκεένα νοσηρό κλίμα που έδωσε την ηθική νομιμοποίηση σε δυο-τρεις, πέντε ψυχανώμαλους, που συγχέουν τον πατριωτισμό με τα ιδρωμένα και γεροδεμένα αγόρια των χολλυγουντιανών υπερπαραγωγών, να αρχίσουν τα κυνηγητά, τα μαχαιρώματα, το αίμα.

Ναι, σε όλες τις περιπτώσεις ο ελληνικός λαός είναι το θύμα – αυτός αιμορραγεί διαρκώς στο κέντρο, πότε από την κρατική καταστολή, πότε από τις οργανωμένες συμμορίες, πότε από τους αυτόκλητους σωτήρες, πότε από τον κάθε πεινασμένο ή σταυροφόρο του Ισλάμ. Η αναγνώριση αυτή, όπως και η απόδοση των ευθυνών, είναι απαραίτητη, αλλά όχι επαρκής.

Ας μην μακρηγορώ. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξαναγίνει λαός. Και όποιος νομίζει ότι κατέχει την αλήθεια – αυτός και άλλοι πέντε – να κάτσει να την ξανασκεφτεί. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Αλλιώς οι τελευταίες μέρες μας δείχνουν που πάει το πράγμα: Σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Μια ανθρωποσφαγή που θα μας περιλάβει όλους – όλους, εκτός από αυτούς που πρέπει. Αυτοί είναι για άλλη μια φορά στο απυρόβλητο: κοιτάνε από μακρυά μια χώρα να καταστρέφεται. Δεν αρκεί, λοιπόν, να βρίζουμε την κυβέρνηση και το σύστημα και τους μπατσοιμουνιά. Δεν αρκεί η κριτική – χρειάζεται και αυτοκριτική. Ζόρικο πράγμα, αλλά απαραίτητο.

Κοινωνία, λαός, πατρίδα, ελευθερία, αγώνας . . . Έχουμε αρκετές έννοιες που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε. Και πολύ λίγο χρόνο. Εμπρός.

Στον πόλεμο που μας στήσανε πρέπει να αρνηθούμε να πάρουμε μέρος.

Την ζούγκλα διαδέχεται η έρημος.