Επικίνδυνο φαινόμενο ο «ξεπεσμός» του πρωθυπουργού...

Της Ζέζας Ζήκου Είναι οδυνηρό φαινόμενο να διασύρεται...

ο πρωθυπουργός ως «ψευδόμενος να εξαπατά τον ελληνικό λαό» από τον Στρος-Καν και να μην απαντά ο ίδιος – συμπεριφορά που υποδηλώνει έλλειψη πολιτικής και προσωπικής αξιοπρέπειας. Αλλά το επικίνδυνο για τη χώρα είναι ότι, προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δεν θα διστάσει μπροστά σε ακραίες για τη χώρα επιλογές. Η μετάλλαξη των –μέχρι χθες– υποστηρικτών του Μνημονίου δείχνει τις κυνικές διαθέσεις τους. Όλες οι εξαγγελθείσες πρωτοβουλίες, στις οποίες προσπάθησε να οχυρωθεί ο Παπανδρέου, αποδείχτηκαν συνθήματα κενά – και πρωτίστως ύπουλα. Επί της ουσίας, πρόκειται για μια οδυνηρή αποτυχία του Μνημονίου σε βάρος του ελληνικού λαού. Και τώρα η Αθήνα χρειάζεται έκτακτη χρηματοδότηση για να μην κηρύξει στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους με γερμανική εγγύηση. Η εκχώρηση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, που τώρα απαιτείται για νέα «διάσωση» –και νέο Μνημόνιο–, καθώς και άλλες αναλόγως βαριές δεσμεύσεις για την αναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, είναι ιταμή ως προς την εκφορά της, αλλά αναμενόμενη και σύννομη ως προς την ουσία της από τους δανειστές μας.   Αντί η κυβέρνηση να δεσμεύεται με απατηλές υποσχέσεις, ας προσγειωθεί στην πραγματικότητα και ας πει την αλήθεια. Γιατί και τα «φιλέτα» του Ελληνικού Δημοσίου, που θα τα βάλει ως «εγγύηση» για να ξεπληρώσει ζημίες των δανειστών μας από μία μακρόχρονη επιμήκυνση αποπληρωμής των 110 δις ευρώ και του νέου δανείου, θα χαθούν κι αυτά.    Ζούμε ένα δράμα χωρίς τέλος. Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Προσκαλώντας ο Παπανδρέου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όντως υπήρχε πολιτικό κόστος. Αλλά προτίμησε τότε, ψευδόμενος, να επιρρίψει την ευθύνη για την προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ στις συντηρητικές ευρωπαϊκές δυνάμεις –και ειδικότερα στη Μέρκελ–, οι οποίες, όπως τόνιζε τότε, δεν έδειξαν την πίστη που θα έπρεπε στις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, το ελληνικό ψεύδος αποδείχτηκε ιδιαζόντως κρίσιμο. Γιατί επηρέασε τόσο τη μελλοντική προσαρμογή της Ελλάδας όσο και τη μελλοντική διαχείριση κρίσεων στις χώρες της Ευρωζώνης.  Μέχρι σήμερα η Ελλάδα έζησε ένα διεθνή οικονομικό έλεγχο και τέσσερις πτωχεύσεις, άμεσα συνδεδεμένες με θέματα εθνικής κυριαρχίας. Κι αυτό προκαλεί ανατριχίλα. Με ανοιχτά «θέματα» σχετικά με το Αιγαίο και λοιπές... απεχθείς εκκρεμότητες με την Τουρκία. Τη στιγμή που το γκανγκστερικό casus belli και η αρπακτική θεωρία περί ΑΟΖ και «τουρκικής» Θράκης μάς έχουν περικυκλώσει και η Βόρεια Κύπρος παραμένει υπό την κατοχή του Αττίλα... Η ιστορία θα αναζητήσει κάποτε για να φορτώσει με ευθύνες τον Γιώργο Παπανδρέου και τη συμμορία του, που μας έμπλεξαν στην υπόθεση του ΔΝΤ, είτε επειδή το θεωρούσαν σωστό είτε επειδή πίστευαν ότι θα το χρησιμοποιού σαν ως μπλόφα. Τις τότε στενές σχέσεις του πρωθυπουργού με τον Ντομινίκ Στρος-Καν και τις φημολογούμενες εισηγήσεις του Αμερικανού νομπελίστα Στίγκλιτς, ότι «εκεί που φτάσαμε, συμφέρει το ΔΝΤ», τις γνωρίζουν όλοι. Αλλά η τηλεοπτική εικόνα που αποκάλυψε ο Λάκης Λαζόπουλος αποκαλύπτει τους ιταμούς ψεύτες. Και, για να μην κοροϊδευόμαστε, όπου έχει πάει να «σώσει» το ΔΝΤ, υπάρχουν δύο φάσεις: Στην πρώτη φάση γίνονται οι περικοπές μισθών, οι απολύσεις και η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στη δεύτερη φάση, οι «σωτήρες» περνούν στο βασικό... πιάτο, που δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση του κράτους – η περιουσία και η λειτουργία του οποίου περνούν κατά κανόνα σε ξένες επιχειρήσεις.   Την πρώτη φάση τη ζούμε από την περασμένη άνοιξη. Τη δεύτερη φάση θα αρχίσουμε να τη βιώνουμε προσεχώς. Η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε... σούπερ ιδιωτικοποιήσεις. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι τίποτε άλλο από την πώληση των «ασημικών», όπως έλεγαν παλιότερα τόσο ο κ. Γιώργος Αλογοσκούφης όσο και ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου – και οι δύο όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Και η αλήθεια είναι ότι το κράτος, είτε με ΝΔ είτε με ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έχει ήδη κάνει τρανταχτές ιδιωτικοποιήσεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ΟΤΕ. Και τι έχει απομείνει; Η Εθνική Τράπεζα; Ελάχιστο είναι το ποσοστό του Δημοσίου. Η ΔΕΗ; Έχει τόσα προβλήματα με τα δικαιώματα ρύπων, που μάλλον για ξεπούλημα θα πρόκειται. Τα λιμάνια; Ήδη οι Κινέζοι έστειλαν γράμμα ότι δεν ενδιαφέρονται για το Θριάσιο. Α, είναι και τα «φιλέτα»: Ο ΟΠΑΠ, για παράδειγμα· αλλά ποιος θα βρεθεί να δώσει περισσότερα απ’ όσα δίνει ο Οργανισμός στο δημόσιο Ταμείο μέσα στα χρόνια; Κανείς.   Όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου που ανέλαβε τη «σωτηρία» της Ελλάδας, που εκχώρησε το δικαίωμα διαμόρφωσης της οικονομικής πολιτικής στην τρόικα, που αποδέχτηκε δίχως να διαπραγματευτεί το Μνημόνιο και τις διαρκείς αναθεωρήσεις του, έχει απωλέσει κάθε αίσθηση ακόμη και της πολιτικής διαχείρισης των θεμάτων...  Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"