Με αρετές παλαιάς κοπής

Ενσάρκωσε το μέσο Ελληνα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, «το φουκαρά, τον γκαφατζή, τον αγαθό, τον περιδεή, τον αγχωμένο, τον κυνηγημένο, αλλά και τον καπάτσο», «καλοί μου άνθρωποι».

Από τα χρόνια της Μακρονήσου ως την καταξίωση, σταθερές αξίες η συνέπεια, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά και η καλοσύνη του αεικίνητου Ελληνα «Σαρλό».

Ολοι σ' αυτές στάθηκαν στα συλλυπητήρια μηνύματά τους. Σε μια ζωή χωρίς αντιφάσεις, χωρίς γελοιοποιήσεις και φλυαρίες, με σεμνότητα και θάρρος, πλημμυρισμένη από γενναιοφροσύνη, ολόζεστη, με πλούτο καρδιάς, μειλίχια, ζωή ξεχειλισμένη από αγάπη και συμπάθεια, γενναία ζωή, αρρενωπή.

Στη γαλέρα της ζωής, τράβηξα πολύ κουπί, εξομολογήθηκε σε μια τιμητική εκδήλωση, με εκείνη την ευγένεια, την ευπροσηγορία που τον χαρακτήριζε. Χωρίς βαρυγκώμια, πικρία, οξύτητα.

Εντός ηπιότητας που προσδίδει στον άνθρωπο ο αγώνας για την επιβίωση, η συνεχής δοκιμασία ήθους για ό,τι πιο τίμιο και υψηλό μπορεί να κατακτήσει ο αυθεντικός, ο πραγματικά σοβαρός. Πονεμένος, δοκιμασμένος, αλλά εκτός κατανάλωσης των δυσκολιών, δεν αλλοιώθηκε από τις αντιξοότητες, δεν δηλητηριάστηκε από μίσος και φθόνο, ειρήνευσε το θόρυβο των παθών, χωρίς ένταση ή σύσπαση της προσπάθειας, αλλά με φως, καθάριο πρόσωπο, γλυκύτητα, αρμονία πίστης και πράξης.

Ανθρωπιά, συγγνωμονική, καθώς θα έλεγε ο αρχαίος, που περιέχει πολλή κατανόηση και πολλή συγκατάβαση.

Ανθρωπιά, που δεν είναι όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας, νόμισμα κοινόχρηστο. Ανθρωπιά, κυκλική παρουσία. Μια καθημερινή άσκηση, θεωρώντας την αυτονόητο χρέος, χωρίς να συλλογίζεται πώς θα μπορούσε και διαφορετικά να την αξιοποιήσει.

Μια άσκηση αδιάκοπης ενέργειας. Οπως ο τύπος του κατατρεγμένου, που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, προσπαθώντας να επιβιώσει. Ανθρώπινος σε κάθε περίσταση.

Πολλοί έγιναν «μεγάλοι», αλλά, κυνηγώντας την επιτυχία σαν θήραμα, λησμόνησαν να παραμείνουν μικροί, ανθρώπινοι, φωτεινοί. Δεν είναι τυχαίο που αγαπήθηκε τόσο πολύ. Μάς θύμιζε αρετές παλαιάς κοπής.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ - ktzor@naftemporiki.gr

naftemporiki.gr