Μια Πρωτομαγιά από το παρελθόν

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ fakatselis@enet.gr

Στην ιδιαίτερα οξυμένη συγκυρία της οικονομικής κρίσης και της δραματικής απώλειας των κεκτημένων ενός και πλέον αιώνα αγώνων της εργατικής τάξης, γιορτάζεται εφέτος η 125η επέτειος της Πρωτομαγιάς.

Από το Σικάγο μέχρι το Ουισκόνσιν πέρασαν 125 χρόνια. Στις μέρες μας η κρίση και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων βγάζουν στους δρόμους ακόμη και τους Αμερικανούς.Μια επέτειος κομβικής σημασίας, καθώς οι εργαζόμενοι στον λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο δεν υποχρεώνονται μόνο να πληρώσουν το τίμημα της βαθιάς συστημικής κρίσης, αλλά και να βρεθούν πάλι στο ίδιο σημείο εκκίνησης των εργατικών διεκδικήσεων για τις οποίες ήδη χύθηκε το αίμα αναρίθμητων επαναστατών εργατών. «Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί» αναρωτιέται στην ιστοσελίδα της η παγκόσμια ένωση των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW), σχολιάζοντας το βίαιο πισωγύρισμα της εργατικής τάξης και την απόλυτη αφλογιστία των συνδικαλιστικών της οργανώσεων, καλώντας το σύνολο των εργαζομένων να βγει την Πρωτομαγιά στους δρόμους όχι για να τιμήσει την επέτειο, αλλά για να οριοθετήσει την αφετηρία νέων αγώνων.

«Ο συνδυασμός των δραματικών προκλήσεων και των ιστορικών ευκαιριών που αντιμετωπίζουν οι εργάτες, τους υποχρεώνει σε μία και μοναδική απάντηση την Πρωτομαγιά του 2011: μαζική κάθοδος στους δρόμους και αγώνας εναντίον των επιθέσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, των επιθέσεων εναντίον των μεταναστών και όλων των εργαζόμενων ανθρώπων» σημειώνει η IWW.

Η φετινή Πρωτομαγιά των «ιστορικών ευκαιριών» λόγω των οξυμένων κοινωνικών εντάσεων που ευνοούν την πολιτική ανυπακοή, τη ριζοσπαστικοποίηση και τις ρήξεις, δείχνει να επιστρέφει στις ρίζες της -στην ιδέα ότι το παγκόσμιο, μαζικό εργατικό κίνημα οφείλει «να δημιουργήσει μια αντι-εξουσία και αντι-κουλτούρα αντίστασης, χτίζοντας μια σοσιαλιστική κοινωνία από τα κάτω και στη βάση της αυτο-οργάνωσης και της συμμετοχικής δημοκρατίας», όπως επισημαίνει κοινή ανακοίνωση ευρωπαϊκών αναρχικών οργανώσεων, αναρτημένη στον ιστότοπο του a-infos. Και είναι ο ευρύτερος αριστερός εξωκοινοβουλευτικός χώρος, που αποδεσμευμένος από κάθε είδος πολιτικού σαβουάρ-βιβρ προειδοποιεί για τον κίνδυνο να μετατραπεί και πάλι η παρούσα ευκαιρία επανάκτησης του ιστορικού ρόλου της Εργατικής Πρωτομαγιάς σε «ακόμη μια γιορτή, μια λιτανεία που όταν τελειώσει την επομένη, οι διαδηλωτές πειθήνια θα ξαναχτυπήσουν κάρτα στο χώρο της καταναγκαστικής τους εργασίας».

Εκατόν είκοσι πέντε χρόνια πριν, τον Μάιο του 1886 που γέννησε την Εργατική Πρωτομαγιά, ο κόσμος της εργασίας έμοιαζε πολύ με τον σημερινό, «με απρόσωπη δουλειά στα εργοστάσια, με διευρυμένη φτώχεια και καταπιεσμένη, εξαθλιωμένη εργατική τάξη που ήταν δέσμια της οικονομικής ολιγαρχίας που αύξανε τον πλούτο της εν μέσω κοινωνικής δυστυχίας». Κοινή διαπίστωση του ριζοσπαστικού κομματιού της εργατικής τάξης στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι ότι εφέτος «πρέπει να γίνει η Πρωτομαγιά μέρα παγκόσμιας γενικής απεργίας όχι μόνο για να τιμηθούν οι μάρτυρες της πλατείας Χάιμαρκετ στο Σικάγο του 1886-87, αλλά για να οικοδομηθεί μια νέα παγκόσμια εργατική αλληλεγγύη».

Η οικονομική κρίση όμως φαίνεται να προσθέτει ακόμη ένα καθήκον στην Πρωτομαγιά του 2011. Το καθήκον «της αποκάλυψης της προδοσίας όχι μόνο των εκλεγμένων κυβερνήσεων αλλά και των συνδικαλιστικών και φιλελεύθερων οργανώσεων, που αντί να μάχονται για τα δικαιώματα των μελών τους, αναλώθηκαν στις παραπολιτικές μανούβρες και τις παρασκηνιακές πολιτικές διαπλοκές» όπως σημειώνει η ιστοσελίδα Socialist Worker, που καταφεύγει στο παράδειγμα των κοινωνιών εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, για να διαπιστώσει τι μπορεί να πετύχει «η εμπνευσμένη και αδιάφθορη δράση της εργατικής τάξης». Πρωτόγνωρα παραδείγματα τέτοιας δράσης όμως καταγράφηκαν και στις ΗΠΑ, τη μοναδική δυτική δημοκρατία που δεν γιορτάζει επίσημα την Εργατική Πρωτομαγιά, καθώς οι μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις δημόσιων κτιρίων στο Ουισκόνσιν «δείχνουν στον αμερικανικό λαό γιατί πρέπει να γίνουν πορείες την Πρωτομαγιά».

Ηδη στις ΗΠΑ συζητιέται μεταξύ πολλών πολιτειών η ιδέα μιας γενικής απεργίας όχι ως «κακέκτυπο μιας ιστορικά απολιθωμένης πρακτικής» αλλά ως «αποδοτικός τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων στους χώρους δουλειάς και στο πολιτικό σύστημα».

enet.gr