Τα παιδία παίζει

Για να αντιληφθεί κάποιος τις ικανότητες των πολιτικών, ας μη αρκεστεί σ’ αυτά που βλέπει στην οθόνη της τηλεόρασης

Κατάπληκτοι παρακολουθούμε να αναβιώνει όλο το πολιτικό σκηνικό του 19ου αιώνα, ενώ βρισκόμαστε στον 21ο. Στην κρισιμότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, διοικούμαστε από πολιτικούς, που δεν ξέρω αν οι επιχειρηματίες θα τους προσλάμβαναν για υπαλλήλους. Κι εδώ φαίνεται πόσο δίκαιο είχε ο Σωκράτης, όταν υποστήριζε πως η πολιτεία πρέπει να διοικείται από πολίτες που έχουν δοκιμαστεί στη ζωή.

Αφού διαπιστωθεί, είχε πει ο Σωκράτης, ότι ο πολίτης είναι καλός οικογενειάρχης, ανατρέφει σωστά τα παιδιά του, διοικεί καλά την επιχείρησή του, αναγνωρίζεται από την κοινωνία το ήθος του και εν γένει έχει αποδείξει ότι στον μικρόκοσμο που ζει έχει επιτύχει, τότε η πολιτεία θα τον καλέσει να αναλάβει δημόσιο αξίωμα.

Αυτή τη συνταγή την πετάξαμε στα σκουπίδια. Για τις επιλογές μας δεν λαμβάνουμε τίποτε από αυτά υπόψη, και για εκπροσώπους μας αρκούμαστε να αναδείξουμε αυτούς που «άλλοι» επιλέγουν, διότι εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα. Αν κάποιος ενοχληθεί, επειδή θεωρεί υποβαθμίζω τις ικανότητες των πολιτικών μας, ας ρίξει μια ματιά να δει ποιο είναι το IQ των κυβερνώντων στις «μεγάλες» χώρες. Του Μπους, του Ομπάμα, του Κάμερον (που το κόμμα του απαγόρευσε τις δηλώσεις, διότι από την πρώτη εβδομάδα έδειξε… την ευφυΐα του), του Σαρκοζί… Ιδιαίτερα στα Βαλκάνια η κατάσταση είναι πιο ενδεικτική. Εδώ γιατί να έχουμε καλύτερους;
Για να αντιληφθεί κάποιος τις ικανότητες των πολιτικών, ας μη αρκεστεί σ’ αυτά που βλέπει στην οθόνη της τηλεόρασης. Αλλά να ρωτήσει αυτούς που τους συναναστρέφονται μακριά από τις κάμερες. Τότε θα βγάλει ασφαλή συμπεράσματα.

Εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, άρχισε σιγά-σιγά να τοποθετούνται ηγέτες στην υφήλιο είτε περιορισμένων ικανοτήτων, είτε ικανοί αλλά ευάλωτοι στην προσωπική τους ζωή, άρα αδύναμοι να αντισταθούν. Οι αναγνώστες που πράγματι ενδιαφέρονται για την Ελλάδα και όχι για το κόμμα τους, αντιλαμβάνονται τι θέλω να πω.

Σήμερα, βρίσκονται στην ηγεσία των δυο κομμάτων εξουσίας, κυρίως, άνδρες από πολιτικά τζάκια. Ο ένας εγγονός και γιος πολιτικών με βαριά ονόματα. Ο άλλος, εγγονός του παλιού βουλευτή Θεσσαλονίκης Αλέξανδρου Ζάννα και ανηψιός του π. βουλευτή Μεσσηνίας της ΕΡΕ Γεωργίου Σαμαρά, που του κληροδότησε το πολιτικό του γραφείο. Έτοιμες πολιτικές καριέρες, χωρίς κόπο, έτοιμη και μια άνετη ζωή με μεγάλα εισοδήματα.

Έζησαν ποτέ τον πόνο του άνεργου, που διαβάζει καθημερινά τις μικρές αγγελίες ή ελπίζει να είναι ο τυχερός και να προσληφθεί μεταξύ των 100 από τις 10.000 υποψήφιους; Κατάλαβαν την απελπισία του επιχειρηματία που βάζει λουκέτο; Έτυχε ποτέ να αγωνιούν, διότι δεν είχαν να πληρώσουν το ρεύμα; Περίμεναν ποτέ επί εξάμηνο να έρθει η σειρά τους για να εξεταστούν σε δημόσιο νοσοκομείο; Έκλαψαν ποτέ κρυφά, διότι δεν μπορεί να σπουδάσει το παιδί τους ελλείψει χρημάτων; Καθυστέρησαν το γάμο τους ή διέκοψαν το δεσμό τους, με συντρίμμια τα όνειρα, διότι λείπουν τα χρήματα για να κάνουν οικογένεια;

Χίλια άλλα μπορώ να παραθέσω για να περιγραφεί η κατάσταση την οποία βιώνουν σήμερα οι Έλληνες. Την οποία δεν μπορούν να αντιληφθούν, ούτε και που τους ενδιαφέρει -ξένος πόνος, όνειρο- γι’ αυτό παίζουν. Πιεζόμενοι από τους συνεργάτες τους, οι οποίοι λυσσωδώς προσπαθούν άλλοι να διατηρήσουν την υπουργική καρέκλα, και άλλοι να τους την πάρουν για να καθίσουν αυτοί, και την ώρα που καίγεται ο κόσμος, αυτοί… άδουν.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Στα σπίτια τους όλοι. Θα πάρει η μπάλα και τους αποδεδειγμένα ικανούς. Ναι, δυστυχώς, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Όταν καλείς τον υδραυλικό να σου διορθώσει τη βλάβη, και αντ’ αυτού την κάνει μεγαλύτερη, δεν εμπιστεύεσαι εκ νέου τον ίδιο. Ας πάψουμε να ακούμε τα κομματικά παπαγαλάκια που έχουν ιδιοτελές συμφέρον να επικρατήσει το ένα ή το άλλο κόμμα, και ας τους υποχρεώσουμε τους «ηγέτες» μας να βρουν επί τέλους κοινά σημεία για να αρχίσει να παίρνει μπρος η μηχανή.

Ο Μακεδών

http://www.voria.gr/