paherald.sk.ca
Του Stephen Gowans,
27 Απριλίου 2011
στο gowans.wordpress.com
μετάφραση Inprecor
Η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη άρχισε υπό την μορφή της επιβολής μιας ζώνης εναέριου αποκλεισμού με στόχο να προστατεύονται οι άμαχοι. Γρήγορα, όμως, μετατράπηκε σε επίθεση με πολιτικούς στόχους προκειμένου να υπονομεύσει το ηθικό των πιστών στον Καντάφι έτσι ώστε αυτοί να στραφούν ενάντια στον ηγέτη της χώρας.
Το ΝΑΤΟ έχει χτυπήσει την κατοικία του Καντάφι επανειλημμένα, και πρόσφατα επιτέθηκε σε ένα κέντρο ραδιοτηλεοπτικής μετάδοσης. Εάν όλα αυτά ηχούν σαν μια επανάληψη του αεροπορικού πολέμου του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το 1999 όταν το ΝΑΤΟ σκορπούσε βόμβες σε πολιτικούς στόχους προκειμένου «να προστατευθούν» οι πολίτες, είναι επειδή το ΝΑΤΟ έχει ξεσκονίσει ένα παλαιό σενάριο. Η εκστρατεία στη Λιβύη, σύμφωνα με ανώτερους Αμερικανούς αξιωματούχους προσελκύει και πάλι την προσοχή μας σε μαθήματα από το 1999[1].
Ο Αμερικανός στρατηγός Mίκαελ Σόρτ, πριν από 12 χρόνια, αναφερόμενος στη λογική της εκστρατείας βομβαρδισμού του ΝΑΤΟ έλεγε: «Εάν ξυπνήσετε το πρωί και δεν έχετε κανενός είδους ενέργεια στο σπίτι σας και καθόλου αέριο στη σόμπα σας και η γέφυρα που περνάτε για να πάτε στην εργασία σας έχει καταρρεύσει και βρίσκεστε στο Δούναβη για τα επόμενα 20 χρόνια, φαντάζομαι ότι θα αρχίσετε να ρωτάτε: «Εϊ Σλόμπο, τι είναι όλα αυτά; Πόσο περισσότερο πρέπει να αντισταθούμε;»[2] Εν συντομία, ο Σορτ είπε στους New York Times ότι η εκστρατεία βομβαρδισμού βασίστηκε «στις ελπίδες ότι το αίσθημα κινδύνου του γιουγκοσλαβικού κοινού θα υπονομεύσει την υποστήριξη στις αρχές του Βελιγραδίου.»[3]
Να τι λέει, σήμερα, ο Αμερικανός στρατηγός Τζον Τζάμπερ, ο οποίος ήταν διοικητής το 1999 των μονάδων Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α. στην Ευρώπη. «Ήταν όταν αρχίσαμε να ενοχλούμε σημαντικές και συμβολικές περιοχές στο Βελιγράδι, και να προκαλούμε προβλήματα στη ζωή των μεσαίων τάξεων, που οι άνθρωποι του Μιλόσεβιτς άρχισαν να στρέφονται σε αυτόν.[4] Κατά τον Τζάμπερ το ΝΑΤΟ ακολουθεί την ίδια λογική, σήμερα, στη Λιβύη.
Το πώς το ΝΑΤΟ δεν τιμωρήθηκε ποτέ για το βομβαρδισμό πολιτικών στόχων στο Βελιγράδι το 1999 είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για να δούμε πώς, σήμερα, το ΝΑΤΟ μένει (και κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει) ατιμώρητο για τον βομβαρδισμό πολιτικών στόχων στην Τρίπολη. Κατ’ αρχάς, τότε όπως και τώρα, κανένας δεν μοιάζει να είναι αρκετά μεγάλος και αρκετά ισχυρός για να τους σταματήσει.Κατά δεύτερον, το ΝΑΤΟ έπεισε αρκετούς ανθρώπους, τότε, ότι οι σερβικές δυνάμεις δολοφονούσαν εθνικής καταγωγής Αλβανούς στο Κόσοβο για να κερδίσει την υποστήριξη τους σε μια επέμβαση που παρουσιάστηκε ως ο μοναδικός τρόπος να αποτραπεί ένα λουτρό αίματος. (Σας ακούγεται γνώριμο το επιχείρημα;) Τα δεκάδες χιλιάδες πτώματα για τα οποία οι υπουργοί του ΝΑΤΟ υποστήριζαν ότι θα βρίσκονταν διάσπαρτα σε ολόκληρο το Κόσοβο και θαμμένα στα ορυχεία της Τρέπσας, δεν βρέθηκαν ποτέ.
Τρίτον, το ΝΑΤΟ, τότε και τώρα, καθόρισε με τόσο ελαστικά όρια τον στρατιωτικό του στόχο, έτσι που θα μπορούσε να μετατραπεί σε «νομότυπος» στόχος η οποιαδήποτε περιοχή θα ήθελαν να καταστρέψουν οι επιτελείς του Συμφώνου. Υποστήριξαν ότι οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι ήταν νόμιμοι στόχοι επειδή τους χρησιμοποιούσαν τα στρατιωτικά οχήματα. Ότι οι γέφυρες ήταν νόμιμος στόχος γιατί επέτρεπαν στις στρατιωτικές μονάδες να κινηθούν εύκολα από το ένα σημείο προς το άλλο. Το κτίριο της Ραδιοτηλεόρασης, στο
Βελιγράδι, χαρακτηρίστηκε νόμιμος στόχος επειδή κρίθηκε ότι ήταν μέρος του μηχανισμού του εχθρού.
Βελιγράδι, χαρακτηρίστηκε νόμιμος στόχος επειδή κρίθηκε ότι ήταν μέρος του μηχανισμού του εχθρού.(Υπό την έννοια αυτή, αν θελήσουμε ν’ ακολουθήσουμε το ίδιο ακριβώς πρότυπο, βέβαια, το κτήριο των New York Times είναι εξίσου νόμιμος στόχος για οποιαδήποτε χώρα στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουνε επιθέσεις.)
Τα κυβερνητικά κτήρια ήταν μέρος από όπου δίνονταν οι εντολές του εχθρού και έλεγχαν την υποδομή, και κατά συνέπεια μπορούσαν να χτυπηθούν ως νόμιμοι στόχοι. Και τα σχολεία, τα νοσοκομεία και οι άνθρωποι που καταστράφηκαν από τις βόμβες του ΝΑΤΟ που δεν θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν ως νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι πετάχτηκαν στην κατάλληλη κατηγορία των «παράπλευρων απωλειών »
Ο Πήτερ Άκερμαν, ο οποίος μαζί με τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι και τον Ρόμπερτ Γκέιτς στις ΗΠΑ αποτελούσαν την ελίτ του Συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής για τις διεθνείς σχέσεις, και ο οποίος χρηματοδότησε μια οργάνωση για να προωθήσει τις λεγόμενες «επαναστάσεις των χρωμάτων» σε μια σειρά από χώρες, κυρίως στην ανατολική Ευρώπη, έφτιαξε ένα ντοκιμαντέρ για την πτώση του Milosevic, στο οποίο έδωσε τον τίτλο «Ανατρέποντας έναν δικτάτορα». Σε αυτό υποστηρίζει ότι ο Milosevic εκδιώχθηκε χάρη στη δράση των αποκαλούμενων ακτιβιστών της μη βίας και υπέρ της δημοκρατίας, όπως ήταν η οργάνωση «Οτπορ», και όχι χάρη στους βομβαρδισμούς πολιτικών στόχων από το ΝΑΤΟ με στόχο να στραφούν ενάντια στον Μιλόσεβιτς οι ίδιοι οι υποστηρικτές του.
Ίσως η άποψη του Άκερμαν για την πολιτικής της μη βίας να είναι τόσο ευέλικτη όσο και ο προσδιορισμός ενός στρατιωτικού στόχου από το ΝΑΤΟ. (Ας σημειωθεί, πάντως, ότι ο δικτάτορας Μιλόσεβιτς εκλέχτηκε σε πολυκομματικές εκλογές που συνέχισαν να διεξάγονται κανονικά και αφότου έγινε Πρόεδρος).
Αυτό που είναι σαφές είναι ότι το ΝΑΤΟ και οι «επαναστάσεις των χρωμάτων» του Άκερμαν έχουν τον ίδιο στόχο: Να εκδιώξουν από την εξουσία ηγέτες χωρών που δεν έχουν ακόμη μετατραπεί σε πραγματικούς δορυφόρους, προκειμένου αυτές να ενταχθούν στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα άνευ όρων, ως υποτελείς των δυτικών κρατών.
Εάν ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί με το βομβαρδισμό πολιτών έτσι ώστε ν’ αποδυναμωθεί ηθικό των εκάστοτε λαών, το ΝΑΤΟ είναι έτοιμο για αυτό. Είναι και σήμερα, το ίδιο έτοιμο, όπως ήταν και το 1999.
[1] Thom Shanker and David E. Sanger, “Nato says it is stepping up attacks on Libya targets”, The New York Times, April 26, 2011.
[2] Washington Post, May 24, 1999
[3] New York Times, May 13, 1999. Cited in William Blum’s Rogue State: A Guide to the World’s Only Superpower.
[4] Shanker and Sanger
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.