Ο χρόνος κατά τον οποίο η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα επιλέξουν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση, αναμένεται να παίξει ιδιαίτερα καθοριστικό ρόλο όσον αφορά στις συνέπειες που θα έχει μια τέτοια ενέργεια στην ευρωζώνη, ενώ αναμένεται ότι θα κρίνει ακόμη και την επιβίωσή της, αναφέρει δημοσίευμα της Wall Street Journal.
“Όσο πιο σύντομα συμβεί μια αναδιάρθρωση, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το πλήγμα που θα υποστούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Αλλά όσο πιο αργά συμβεί, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να προσφύγει κι άλλη χώρα της ευρωζώνης στο μηχανισμό, οπότε θα υπάρξει μια μεγάλη δοκιμασία για τη συνεκτικότητα της ευρωζώνης” αναφέρει ο συντάκτης του δημοσιεύματος, Paul Hannon.
Όσο περνά ο χρόνος, τα χρέη της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας μεταφέρονται από το δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό. Οι ιδιώτες επενδυτές δεν είναι πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν αυτές τις κυβερνήσεις, οπότε αποσύρουν τα χρήματά τους και επιλέγουν αλλού να τα τοποθετήσουν. Η ΕΕ και το ΔΝΤ τους αντικαθιστούν, με αποτέλεσμα, όσο περνάει ο καιρός, το μερίδιό τους στο συνολικό χρέος των τριών κυβερνήσεων να αυξάνεται.
Αυτό σημαίνει ότι εάν μία από τις τρεις χώρες επιλέξει να προχωρήσει στην παρούσα χρονική συγκυρία σε αναδιάρθρωση χρέους, θα μπορούσε να ζητηθεί από τους ιδιώτες επενδυτές να εγγράψουν απώλειες κατά 50% περίπου, μία όχι και τόσο άνετη συζήτηση.
Αλλά εάν μία από τις τρεις χώρες επιλέξει να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση από το 2013, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει δύο εναλλακτικές πολύ πιο δυσμενείς. Να αναδιαρθρώσει όλο το χρέος σε ιδιώτες επενδυτές, που σημαίνει ότι θα βρει «κλειστές πόρτες» στις αγορές για πολλά χρόνια, ή να ζητήσει από τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης μία μείωση του χρέους. Αυτό το σενάριο θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο πολιτικά –πιθανόν και ακατόρθωτο- για τις μελλοντικές ηγεσίες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Φιλανδίας ή άλλων κρατών που δίνουν κεφάλαια στο μηχανισμό διάσωσης.
Για παράδειγμα, αναφέρει ο συντάκτης, το 2013 το χρέος της Ελλάδας θα είναι στο μη βιώσιμο επίπεδο του 170% του ΑΕΠ. Αλλά το μισό από αυτό θα οφείλεται στην ΕΕ και το ΔΝΤ και με δεδομένο το ότι το δεύτερο έχει δικαίωμα προτίμησης, σημαίνει ότι θα πρέπει να αποπληρωθεί πρώτο.
Για να επιστρέψει σε βιώσιμα επίπεδα το ελληνικό χρέος, η Ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να πετύχει τη μείωσή του στο μισό, κάτι που για να συμβεί εάν η κυβέρνηση αρνηθεί να εξυπηρετήσει τις οφειλές τις προς τους ιδιώτες επενδυτές. Ωστόσο, οι χώρες που το κάνουν, αποκλείονται από τις αγορές για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η εναλλακτική που έχει η Ελλάδα είναι να αναδιαρθρώσει το χρέος της προς τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Αλλά πώς θα αντιμετωπίσει τους γερμανούς ή τους γάλλους φορολογούμενους;
Η τελευταία μεγάλη διαγραφή χρέους κράτους-μέλους της ΕΕ, έγινε με την Πολωνία, στα μέσα του 1990. Το πρόγραμμα περιελάμβανε μια μείωση των κρατικών χρεών κατά 45%, δηλαδή κατά το ίδιο ποσοστό κατά το οποίο είχε επιλέξει και η Γερμανία όταν αναδιάρθρωσε το χρέος της το 1953.
Και στις δύο περιπτώσεις όμως, τα χρέη δημιουργήθηκαν από άλλα καθεστώτα, που οι επενδυτές ήταν πρόθυμοι να τα δουν στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Το παράδειγμα αυτό δεν βρίσκει σε καμία περίπτωση εφαρμογή στην περίπτωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.
Για να δημιουργήσουν αίσθημα συμπάθειας, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα πρέπει να παραδεχθούν ότι ορισμένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τρεις χώρες που βρέθηκαν στο μηχανισμό, προέρχονται από τις δομικές αδυναμίες της ευρωζώνης, και ότι η μείωση του χρέους θα γίνει ακριβώς για να διορθωθούν αυτά τα προβλήματα.
Χωρίς μια τέτοια παραδοχή, κάθε προσπάθεια για αναδιάρθρωση χρέους από το 2013 το πιθανότερο θα προσκρούσει στην ασυμφωνία των ηγετών.
Σε αυτήν την περίπτωση, η χώρα που θα επιλέξει να μειώσει μονομερώς το χρέος της, θα πρέπει να επιλέξει και την έξοδο από το ευρώ.
K.T.
Διαβάστε επίσης: Pimco: « Η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει μια δεκαετία – Χρειάζεται αναδιάρθρωση χρέους»
http://www.newscode.gr/
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.