Ο «οδικός χάρτης» προς την καταστροφή

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Πριν από έναν χρόνο ο πρωθυπουργός μας περιέγραφε, σε επίσημη ομιλία του, την πορεία της χώρας μας χρησιμοποιώντας (με λάθος τρόπο) ως αναφορά την «Ιθάκη» του Καβάφη. Δυστυχώς για τον ελληνικό λαό, ως «Ιθάκη» ο κ. Γιώργος Παπανδρέου εννοούσε το «Μνημόνιο» και το ΔΝΤ...
Τώρα από την «Ιθάκη» και τις θαλάσσιες περιπλανήσεις του ο πρωθυπουργός βγήκε στη στεριά και μας ενεφάνισε, ως νέα οδό σωτηρίας, τον «οδικό χάρτη» που πρέπει να ακολουθήσουμε χωρίς παρεκκλίσεις και χωρίς αντιδράσεις. Πού μας οδηγεί όμως αυτός ο «οδικός χάρτης», που έχει ως «πυξίδα» τα συμφέροντα των δανειστών μας και ως «όχημα» τους νεοφιλελεύθερους μηχανισμούς της αγοράς;
Ο «οδικός χάρτης» του Γ. Παπανδρέου και της «ομάδας» που τον περιβάλλει μας οδηγεί στην καταστροφή, αφού πραγματοποιήσουμε πρώτα μια ενδιάμεση «στάση», αφού δηλαδή υπάρξει η επίσημη αναγνώριση της χρεοκοπίας της χώρας.
Η «στάση» αυτή προγραμματίζεται για το διάστημα 2012-2013, ώστε να εισέλθουμε επίσημα στον «μηχανισμό στήριξης» «αποκαθαρμένοι», ως πρόβατα επί σφαγήν, προκειμένου να ικανοποιήσουμε πλήρως τα κριτήρια του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Μέχρι τότε οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα θα έχουν μειωθεί –συνυπολογιζoμένου του υψηλού ποσοστού του πληθωρισμού– πάνω από το 20%. Αυτό σημαίνει «επάνοδο» της αξίας του μισθού στα επίπεδα των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1990, αφού ήδη σήμερα η Τράπεζας της Ελλάδος μας δηλώνει επίσημα ότι το «ρολόι» των μισθών έχει γυρίσει πίσω στο 2003.
Στη διάρκεια της εκτύλιξης του «οδικού χάρτη» θα υπάρχουν μόνο ατομικές συμβάσεις εργασίας, οι επικουρικές συντάξεις θα έχουν «εξαχνωθεί» και οι άνεργοι θα φθάσουν στον τρομακτικό αριθμό του 1.200.000 πολιτών (στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ). Θα έχουν επίσης ιδιωτικοποιηθεί πλήρως οι στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις και δραστηριότητες και μάλιστα σε ευτελές αντίτιμο, εάν λάβουμε υπόψη μας τη φθίνουσα μετοχική τους αξία αλλά και τη γενικότερη συρρίκνωση της οικονομικής-καταναλωτικής δραστηριότητας των πολιτών.
Δύο, ταυτόχρονα, γεγονότα εξελίσσονται κάθε φορά που ο πρωθυπουργός της χώρας προβαίνει σε μια «σημαντική δήλωση». Από τη μια πλευρά ο λαός καλείται σε νέες άδικες, δυσβάστακτες και χωρίς αποτέλεσμα θυσίες. Από την άλλη πλευρά οι περίφημες αγορές εκτιμούν ότι οι εξαγγελίες του κ. Γ. Παπανδρέου οδηγούν στην πλήρη διάλυση της οικονομίας και στην αδυναμία της χώρας να πληρώσει το χρέος της – πλην της «λύσης» του γενικού εθνικού ξεπουλήματος. Γι’ αυτό και λοιδορούν στην πράξη τις εξαγγελίες αυτές, ανεβάζουν τα spreads σε δυσθεώρητα ύψη και εντείνουν τους εκβιασμούς τους... 
Ποιο ήταν το κεντρικό δίλημμα με το οποίο εκβίασε, κυριολεκτικώς, τον ελληνικό λαό ο πρωθυπουργός για να υπογράψει το Μνημόνιο και να θέσει τη χώρα υπό «ξένη κατοχή»; Μας είπε να διαλέξουμε ή Μνημόνιο ή χρεοκοπία.
Μόλις έναν χρόνο μετά έχουμε και ΜΝΗΜΟΝΙΟ και ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ. Το Δημόσιο έχει ήδη περιέλθει σε μερική στάση πληρωμών, ενώ το χρέος συσσωρεύεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Εάν συγκρίνουμε τα σημερινά μακροοικονομικά μεγέθη με εκείνα του 2009, όταν ξέσπασε η κρίση, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν αντιμετώπισε την κρίση αυτή, αλλά οδήγησε, με επιταχυνόμενους ρυθμούς, τη χώρα στη χρεοκοπία. Όλοι σήμερα συνειδητοποιούν ότι το Μνημόνιο αποτέλεσε μηχανισμό διόγκωσης του χρέους, σε βαθμό που η χώρα αδυνατεί να το εξοφλήσει, οποιεσδήποτε θετικές εκτιμήσεις κι αν εκπληρωθούν.
Η ωραιοποιημένη, η επιστημονικώς ορθή έκφραση της αδυναμίας πληρωμής του χρέους, είναι η περίφημη «αναδιάρθρωση» του χρέους. Πρόκειται στην πράξη για «ελεγχόμενη» ή «συμφωνημένη» χρεοκοπία, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι επιπτώσεις στις αγορές...
Με αφορμή τη συζήτηση και τις «διαβουλεύσεις» που διεξάγονται στα διεθνή «κέντρα αποφάσεων» λοιδορείται και απαξιώνεται για άλλη μια φορά η χώρα μας. Κανένας, βεβαίως, δεν λαμβάνει υπόψη του τις «θέσεις» ή τις «βουλήσεις» της ελληνικής κυβέρνησης, την οποία μεταχειρίζονται οι διεθνείς παράγοντες, το ΔΝΤ, οι χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί, οι τράπεζες, ως υποτελές, χειραγωγούμενο εκτελεστικό 
όργανο, το οποίο θα συναινέσει αβούλως και προθύμως στην όποια «λύση» επιβληθεί. 
Γιατί, τελικώς, η αναδιάρθρωση θα επιβληθεί με τους όρους και στον χρόνο που επιθυμούν οι δανειστές μας, με απόλυτο κριτήριο το μέγιστο κέρδος των τραπεζών και των ισχυρών ευρωπαϊκών οικονομιών.
Δεν γνωρίζουμε με ποιο τρόπο σκέφτεται να διανύσει τον «οδικό χάρτη» ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, όταν σήμερα έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία, όταν σε κάθε επιλογή τους αντιμετωπίζουν την αντίδραση, την αποδοκιμασία της μεγάλης πλειοψηφίας. Το πιο πιθανό είναι ότι σύντομα θα χαθούν στον «δρόμο» που διάλεξαν οι ίδιοι...
Η προοπτική, η επιβίωση του ελληνικού λαού βρίσκονται όμως εκτός του «οδικού χάρτη» του κ. Γ. Παπανδρέου. Η κοινωνία μας, ο λαός μας θα βρουν τις δυνάμεις να χαράζουν τον δικό τους δρόμο, να αντιμετωπίσουν συλλογικά και αποτελεσματικά τα δεινά που συσσωρεύονται. Αυτό είναι άλλωστε για τον λαό μας και το μήνυμα της φετινής Ανάστασης. 


http://www.paron.gr