Η ΦΡΕΝΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Του PAUL KRUGMAN*

ΛΑΘΟΣ Η ΠΕΡΙΣΤΟΛΗ ΔΑΠΑΝΩΝ ΣΕ ΕΠΟΧΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ!
ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ Η ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΔΑΠΑΝΩΝ ΣΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΥΦΕΣΗ!
ΠΡΩΤΑ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ!
ΤΑ ΓΕΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΕΙΜΑΤΩΝ ΤΙΜΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ! 

Με άρθρο του στους New York Times, o οικονομολόγος PaulKrugman μιλάει για τη φρεναπάτη της λιτότητας, η οποίατιμωρεί τους ανέργους και λειτουργεί αυτοκαταστροφικά για μία οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση.

Η” Ίσκρα” χωρίς να υιοθετεί τις απόψεις του άρθρου, το παρουσιάζει στους αναγνώστες της προς σφαιρικότερη ενημέρωση.  

Η ΦΡΕΝΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας έχει μόλις διολισθήσει σε μια έντονη αντιπαράθεση γύρω από ταπροτεινόμενα μέτρα λιτότητας. Οι αποδόσεις των ιρλανδικών ομολόγων ξεπέρασαν για πρώτη φορά το 10%. Και η βρετανική κυβέρνηση έχει μόλις αναθεωρήσει προς τα κάτω τις προβλέψεις της για την οικονομική ανάπτυξη και προς τα πάνω για τα ελλείμματα.

Τι το κοινό έχουν οι παραπάνω εξελίξεις; Αποδεικνύουν ότι η περιστολή δαπανών σε περιόδους υψηλής ανεργίας είναι λανθασμένη. Οι υπέρμαχοι της λιτότητας προέβλεπαν ότι η περιστολή δαπανών θα έφερνε γρήγορα αποτελέσματα υπό τη μορφή της αυξανόμενης εμπιστοσύνης και ότι οι αρνητικές συνέπειες σε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας θα ήταν, αν όχι ανύπαρκτες, σίγουρα πάντως πολύ λίγες. Έκαναν λάθος.

Πριν από δύο χρόνια, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης έκαναν τους ηγέτες των πιο προηγμένωνοικονομικά χωρών να συνειδητοποιήσουν ότι τα προβλήματα θα έπρεπε να επιλυθούν σταδιακά και ότι η πιο επείγουσα ανάγκη ήταν η δημιουργία θέσεων εργασίας, μαζί με μια μακροπρόθεσμη στρατηγική μείωσης των ελλειμμάτων.

Γιατί δεν μείωσαν αμέσως τα ελλείμματα; Επειδή οι αυξήσεις φόρων και η περιστολή των κρατικών δαπανών θα προκαλούσαν ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, επιτείνοντας και το πρόβλημα της ανεργίας. Και οι περικοπές δαπανών σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση είναι, σε μεγάλο βαθμό και ακόμα και από καθαρά οικονομική πλευρά, αυτοκαταστροφικές.

Άρα πρώτα οι θέσεις εργασίας και αργότερα τα ελλείμματα ήταν και παραμένει η σωστή στρατηγική. Ωστόσο ας δούμε τι έγινε εκεί που τα «γεράκια των ελλειμμάτων» δεν την ακολούθησαν.

 Δεν έχετε παρά να ρωτήσετε τους Ιρλανδούς, των οποίων η κυβέρνηση, έχοντας επωμιστεί ένα τεράστιο βάρος στην προσπάθεια της να σώσει τις τράπεζες, προσπάθησε να καθησυχάσει τις αγορές επιβάλλοντας αυστηρά μέτρα λιτότητας.

Όλοι αυτοί που ζητάνε περικοπές δαπανών χειροκρότησαν. Αυτά έγιναν τον Ιούνιο του 2009. Από τότε ταεπιτόκια δανεισμού της Ιρλανδίας διπλασιάστηκαν και η ανεργία έφτασε στο 13,5%. Κι έπειτα, είναι και το βρετανικό παράδειγμα. Όπως και η Αμερική, έτσι και η Βρετανία εξακολουθεί να θεωρείται φερέγγυα από τις χρηματοοικονομικές αγορές, γεγονός που θα της επέτρεπε να ακολουθήσει μια στρατηγική προτεραιότητας στις θέσεις εργασίας. Αλλά η κυβέρνηση Κάμερον επέλεξε, αντίθετα, να κινηθεί προς μια άμεση πολιτική λιτότητας, με την πεποίθηση ότι οι ιδιωτικές δαπάνες θα αντισταθμίσουν και τηνυποχώρηση του κράτους. Το σχέδιο Κάμερον βασίστηκε στην πεποίθηση ότι η νεράιδα της εμπιστοσύνης θα φρόντιζε να πάνε όλα κατ’ ευχήν. Αλλά δεν το έκανε. Η βρετανική ανάπτυξη κόλλησεκαι η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναθεωρήσει προς τα πάνω τις προβλέψεις της για τα ελλείμματα.

Και στην Αμερική όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τις βραχυπρόθεσμες περικοπές δαπανών. Με λίγα λόγια στην Αμερική έχουμε ένα κλίμα που τα αυτοαποκαλούμενα γεράκια των ελλειμμάτων θέλουν να τιμωρήσουν τους ανέργους, ενώ την ίδια ώρα αντιτίθενται σε οποιαδήποτε κίνηση θα μπορούσε να εμποδίσει τα μακροπρόθεσμα προβλήματα του προϋπολογισμού. Και όπως δείχνει και η εμπειρία των άλλων χωρών: "Η νεράιδα της εμπιστοσύνης δεν πρόκειται να μας σώσει από τις επιπτώσεις της απερισκεψίας".

http://www.iskra.gr/