Η αέναη «επικαιροποίηση»

Του Παντελη Μπουκαλα


Πάμε καλά και θα πάμε ακόμα καλύτερα, λέει ο πρωθυπουργός κάθε δύο ή τρεις μέρες, ενώ στο ενδιάμεσο τον ρόλο του αγγελιοφόρου με τις χαρμόσυνες ειδήσεις τον αναλαμβάνει κάποιος από τους υπουργούς, με φόντο συνήθως θαλασσινό. Αλλά έχει ήδη αποδειχθεί ότι αυτές οι παρηγορητικές φράσεις έχουν ημιζωή ενός δωδεκαώρου. Η αξία τους, μικρή εξαρχής έτσι κι αλλιώς, μηδενίζεται μόλις δημοσιευθεί κάποιο αυστηρό ή «προφητικό» άρθρο στον «Εκόνομιστ», στο «Σπίγκελ» ή σε κάποιο άλλο ξένο μέσο, από εκείνα που η ισχύς τους υπερβαίνει κατά πολύ την ισχύ των εθνικών κυβερνήσεων αλλά και των υπερεθνικών οργανισμών. Αλλες φορές, η εκστρατεία ψυχολογικής στήριξης του πληθυσμού στην οποία έχει αποδυθεί η κυβέρνηση καταρρέει με τη νέα υποβάθμιση που αποφασίζει η Μούντις ή οποιοσδήποτε άλλος οίκος αξιολόγησης, οι οποίοι έχουν επίσης ισχύ πολύ μεγαλύτερη από την ισχύ των εθνικών κυβερνήσεων αλλά και των υπερεθνικών οργανισμών. Ομορφη λέξη πράγματι η δημοκρατία, όμορφη και η εθνική κυριαρχία, αλλά απειλούνται να χάσουν όλο τους το αίμα.
Ανήμπορη να πείσει στο εξωτερικό, η κυβέρνηση εμφανίζεται όλο και λιγότερο πειστική και στο εσωτερικό, ακόμα και στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και στους εξωπολιτικούς υποστηρικτές της. Με τον συντονισμό της να παραμένει στον κατάλογο των αναζητήσεων (παρότι και αντιπρόεδρο διαθέτει, και ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε κάποια στιγμή ότι θα αναλάβει προσωπικά το ζήτημα), με τους υπουργούς αντιδικούντες ακόμα και από τηλεοράσεως, στους ασύμπτωτους μονολόγους τους, και με τον πρωθυπουργό να παράγει ιδεολογία και γραμμή αποκλειστικά διά διαγγελμάτων, η κυβέρνηση καταχράται αυτό που εκ παραδόσεως αποτελεί προνόμιο της αντιπολίτευσης, την αναμονή δηλαδή. Τι περιμένει; Κατά τον υπουργό και η προσδοκία του, κατά το στέλεχος και η προσμονή του: Αλλος, στην εφεδρεία ώς τώρα, ποντάρει στον ανασχηματισμό, με την ελπίδα της προαγωγής του σε υπουργικό αξίωμα, άλλος στις εκλογές, ώστε να επενδύσει σε κάποιο μισοαντιμνημονιακό «μα...» που ψέλλισε κάποια στιγμή στη Βουλή· κι όλοι μαζί περιμένουν με αγωνία το Πάσχα και πιο πολύ καλοκαίρι, να πάρουν μιαν ανάσα πριν τους τσακίσει το πολύ άγχος.
Αλλά το άγχος, το αυθεντικό, βρίσκεται αλλού κι άλλους τσακίζει. Οσους βλέπουν ότι πρέπει να θυσιάζονται με κάθε επικαιροποίηση του Μνημονίου, με κάθε υποβάθμιση από τη Μούντις, με κάθε αρνητικό άρθρο του «Εκόνομιστ» ή με κάθε χρησμό του ενός ή του άλλου διεθνούς οικονομικού φωστήρα. Οσους είδαν τους μισθούς τους να περικόπτονται «για να στρώσουν τα οικονομικά μας», και επειδή οι κυβερνώντες έπεσαν έξω στους υπολογισμούς τους ως προς το δημοσιονομικό έλλειμμα, καλούνται τώρα να αποδεχτούν νέα περικοπή. Αγόγγυστα βέβαια και με το χαμόγελο. Ενα χαμόγελο σαν κι εκείνο του πρωθυπουργού κάθε φορά που μας λέει ότι «πάμε καλά».


http://www.kathimerini.gr/