Ευκαιρία! Οι βουλευτές θα τολμήσουν να ρίξουν την κυβέρνηση για να σωθεί η χώρα;

Οι δαιμονικά «απελευθερωμένες» φαντασιώσεις μου ενδεχομένως να πραγματωθούν. Μπορεί το δράμα της χώρας να πάρει σύντομα τέλος. Ίσως κάποτε, στο μέλλον, να θυμόμαστε αυτή τη δόλια και ανίκανη κυβέρνηση του Μνημονίου με αποστροφή, σαν μια αντιδημοκρατική παρέκκλιση, από εκείνες που πολλές φορές στην Ιστορία προκάλεσαν πράξεις αντίστασης από τους ίδιους τους βουλευτές. Την ευκαιρία θα έχουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να «ρίξουν» την κυβέρνηση Παπανδρέου, όταν θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή το νέο Σύμφωνο για το Ευρώ, αφού αποφασίστηκε κατά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ΕΕ πως πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά Κοινοβούλια. Το «όχι» στο Σύμφωνο αυτό θα πρέπει να κριθεί αποκλειστικά και μόνο με στόχο τη διάσωση της χώρας από αυτή την κυβέρνηση, καθώς η καταψήφισή του θα σημάνει την πτώση της. Ομολογουμένως, θα ασκηθούν έντονες πιέσεις στους βουλευτές, με το επιχείρημα ότι με το νέο αυτό Σύμφωνο επιδιώκεται η θεσμική ισχυροποίηση του ευρώ, μέσω της οικονομικής ενοποίησης της Ευρωζώνης και μπλα... μπλα... μπλα... Αλλά θα πρέπει να επισημανθεί πως πρόκειται για τη μετάλλαξη της Ευρωζώνης από απλώς νομισματική ένωση σε πραγματικά οικονομική ένωση. Πρωτίστως, όμως, θα πρέπει να απαντηθεί το θεμελιώδες ερώτημα: Πόση εθνική κυριαρχία πρέπει να παραδώσουν τα κράτη-μέλη προκειμένου να προσχωρήσουν σε μια οικονομική ένωση; Και θα καταγγελθούν δεινώς και όσοι από τους βουλευτές –κυρίως της Νέας Δημοκρα τίας– το καταψηφίσουν. Και επειδή είναι βέβαιο ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα αρνηθεί την ψήφο της ΝΔ, το νέο Σύμφωνο θα πρέπει να καταψηφιστεί από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Οπότε ανοίγει ο δρόμος για εκλογές. Θα ήταν ολέθριο να αναβιώσουν «πρόθυμοι» βουλευτές, όπως του ΛΑΟΣ και της Ντόρας Μπακογιάννη, που ψήφισαν το Μνημόνιο. Ύστερα, όμως, από τις συνέπειες που βιώνει η ελληνική κοινωνία και η χώρα, οι βουλευτές δεν είναι πια ούτε αφελείς ούτε «αθώοι». Αυτό το σκηνικό σύγχυσης, θυμού, αδυναμίας και απόγνωσης, που τροφοδοτείται καθημερινά από την πολιτική της κυβέρνησης, ακυρώνει όποια προσπάθεια, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Γνωρίζουμε πως, όταν νοσεί το οικονομικό σύστημα, νοσεί χειρότερα το πολιτικό και οδηγείται σε φαύλες συναλλαγές. Γνωρίζουμε πως αφήνει ελεύθερη την εργοδοσία να επιστρέφει τις συνθήκες εργασίας στην εποχή της δουλείας. Επιπλέον, αυτή τη φορά ο λαός μας θα πρέπει να αποφασίσει για το μέλλον του –που δεν ταυτίζεται υποκριτικά με το μέλλον του ευρώ–, καθώς στην κυριολεξία οι πραγματικές αποφάσεις θα λαμβάνονται εν κρυπτώ στις Βρυξέλλες. Η εικόνα μιας κυβέρνησης που αδυνατεί να χειριστεί όσες υποχρεώσεις έχει επιβάλει η περίφημη τρόικα είναι αρκούντως θλιβερή· μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται τώρα ότι αυτό το διαβόητο Μνημόνιο, για το οποίο πανηγύριζε μέχρι πρόσφατα, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε νεκροθάφτη της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της ίδιας... Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το επαχθές χρέος της Ελλάδας είναι εντελώς αδύνατον να εξυπηρετηθεί χωρίς να σπάσει η σπονδυλική στήλη της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μόνο το γεγονός ότι η πολιτική του Μνημονίου, με όλες τις οδύνες και την οργή που συσσωρεύει στην ελληνική κοινωνία, κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να... ανεβάσει το χρέος από το 126% γύρω στο 150% καταδεικνύει το απόλυτο αδιέξοδο. Οπότε θα χρειαστεί νέα «διάσωση» – και νέο Μνημόνιο. Φαντάζονταν οι δυστυχείς λαοί ότι θα επωφελούνταν από μια γενναιόδωρη κοινωνική αντίδραση, που θα τους έβγαζε από την κόλαση της τραπεζικής κρίσης και της ανεργίας, για να ανακαλύψουν ότι η Μέρκελ με τους «Μπαρόζους» και το ΔΝΤ προτιμούν να τους καθηλώσουν τις χώρες σε δημοσιονομική πειθαρχία με επώδυνες κοινωνικές συνέπειες για τους πολλούς και με ενδημικές κοινωνικές κρίσεις. Όντως, σε ιλαροτραγωδία έχει μεταλλαχθεί το όραμα των πολλών. Μια αρχιτεκτονική των εθνών, που, αφού διάβηκαν ποταμούς αίματος, ενώνονται με το ειρηνικό ιδεώδες της επικοινωνίας των ανθρώπων και των ιδεών. Όνειρο των ποιητών που κράτησε ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας στις πιο ζοφερές στιγμές της ανθρωπότητας. Όραμα των γενεών που ξύπνησαν μέσα από τη φρίκη, με την ελπίδα να ζήσουν σε μια Ευρώπη όπου η ευημερία θα ήταν σχεδόν υποχρεωτική. Μα, ξαφνικά, ο ποιητής μας σαν να ξυπνάει με έναν εφιάλτη: Μια σημαία, ένας ύμνος, ένα νόμισμα, πολλές συνθήκες, μια Λερναία Ύδρα με είκοσι εφτά κεφάλια, ένα παζάρι, ένα κωμειδύλλιο λαών που αναζητούν μια κοινή μοίρα. Χάος. Η Ελλάδα της Ευρωζώνης τελεί εδώ και ένα χρόνο –και επισήμως– υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο για δεύτερη φορά στη νεότερη Ιστορία της και για πρώτη φορά από το «Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν» του Χαρίλαου Τρικούπη, το 1893. Ζέζα Ζήκου Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"