Απλά μαθήματα διαπραγμάτευσης - Να θυμάσαι ποιον εκπροσωπείς!

Του Νίκου Κοτζιά Στη διαπραγμάτευση πάει κανείς προκειμένου να εξηγήσει στην...

άλλη πλευρά ποια είναι τα δίκαια των ανθρώπων και της χώρας που εκπροσωπεί. Δεν πάει προκειμένου να αναγνωρίσει στην άλλη πλευρά τα δίκαιά της. Διότι η άλλη πλευρά, που είναι η ισχυρότερη, δεν έχει ανάγκη τη στήριξή μας. Ο Έλληνας διαπραγματευτής οφείλει να μείνει πιστός στις Θερμοπύλες που έχει ταχθεί. Η ιστορία δεν θα θυμάται εκείνους που προσπάθησαν να περάσουν –ακόμα κι αν περάσουν–, θα θυμάται πόσο πιστά υπερασπίστηκαν οι εκπρόσωποι των Ελλήνων τα δικαιώματα του αδύνατου στις σημερινές συνθήκες Έλληνα. Στη διαπραγμάτευση δεν πάει κανείς βουτηγμένος στις τύψεις των κακών που συμβαίνουν στο εσωτερικό της χώρας. Αλλά προκειμένου να της δώσει συνοχή και προοπτική. Γι’ αυτό δεν ξεχνά ποτέ κατά τη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης ότι τα εν οίκω μη εν δήμω. Αν βγει και κατηγορήσει το λαό του οίκου του, αν προσπαθήσει να δείξει στην άλλη πλευρά πόσο αλληλέγγυος είναι με την κακή γνώμη που εκείνος έχει για το δικό του οίκο, τότε δεν τον ενδιαφέρει ο λαός του. Σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, η κάθε πλευρά έχει τα δίκαια και τα άδικά της. Αυτός που εκπροσωπεί τον οίκο των Ελλήνων οφείλει να αναβαθμίζει τα δίκαια των δικών του. Ποτέ δεν πάει στη διαπραγμάτευση προκειμένου να αποδεχτεί μονόπλευρα και αποκλειστικά τα δίκαια του άλλου. Πάει προετοιμασμένος με όλα τα επιχειρήματα και τις αποδείξεις που μπορεί να μαζέψει για το άδικο της άλλης πλευράς. Ακόμα και προκειμένου να περιορίσει τις ζημιές που προκλήθηκαν από αστοχίες στον οίκο του. Επιδιώκει, δε, να υπενθυμίσει στον άλλο τις ευθύνες για την κατάσταση κρίσης στην οποία έχει περιέλθει η δική μας χώρα. Ο διαπραγματευτής, ακόμα κι αν «εκνευρίζεται» με τις αντιστάσεις του λαού του, οφείλει να είναι αποφασισμένος να πάει στην Κόλαση μαζί του. Δεν αποστασιοποιείται από το λαό του, αλλά ματώνει μαζί του. Δεν μπορεί να είναι τα δάνεια των τρίτων σημαντικότερα για εκείνον από τη σωτηρία της χώρας. Να μπερδεύει τι εξυπηρετεί, ποιον από τους δύο αυτούς στόχους. Ποτέ δεν είναι γι’ αυτόν οι κανόνες και οι αξίες των τρίτων σημαντικότερες του πόνου, της αγωνίας, της απελπισίας του λαού του. Αν το κάνει, στο τέλος θα πονά το σεντ των δανειστών περισσότερο από τη λεηλασία της ζωής των ανθρώπων του. Αντί, δε, να εξηγεί τον πόνο, τις ανάγκες και τα δίκαια του λαού του, θα ντρέπεται γι’ αυτόν. Το κυριότερο όλων, όταν πάει κανείς να διαπραγματευτεί τα δίκαια των Ελλήνων, τότε δεν παρακαλεί να του επιτρέψουν να ταξιδέψει στο μονόδρομο του γκρεμού και της καταστροφής. Εκείνο που κάνει είναι να θυμίζει σε όλους τους άλλους ότι δεν πρόκειται να πέσει μόνος του σε ένα «νεοτερικό» χορό του Ζαλόγγου, αλλά ότι θα πάρει μαζί του στα γκρεμνά όποιον προσπαθήσει να τον εξωθήσει προς τα εκεί. Δεν γίνεται να διαπραγματεύεται κανείς με το φόβο του γκρεμού που επιθυμούν να τον ρίξουν οι άλλοι. Κάθε άλλο. Διαπραγματεύεται με την προβολή και την υπενθύμιση του φόβου στους άλλους. Με τη δια βεβαίωση ότι θα τους συμπαρασύρει μαζί του. Ότι εκείνοι έχουν να χάσουν πολλά περισσότερα από τον ίδιο και το λαό του. Ότι του είναι κατά πολύ πιο εύκολο να επιλέξει να τους πάρει μαζί του στον γκρεμό, από το να δοκιμάσουν να τον ρίξουν εκείνοι σε αυτόν. Ο διαπραγματευτής και εκπρόσωπος της χώρας οφείλει να ανεβάζει το κόστος των άλλων σε κάθε αρνητική απόφαση για την Ελλάδα και τους Έλληνες, και όχι να ανεβάζει το κόστος που έχει για την Ελλάδα κάθε νέος γύρος διαπραγμάτευσης και κάθε καινούριο Μνημόνιο. http://www.epikaira.gr/