Νεοφιλελευθερισμός και πόλεμος

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Ποιο είναι το ιστορικό μήνυμα που «εκπέμπει» σήμερα η Ευρώπη; Δεν είναι άλλο από το καταστροφικό «δίδυμο»: ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ... Τι απέγιναν, άραγε, οι διακηρύξεις, τα οράματα, οι ανθρωπιστικοί στόχοι που τέθηκαν ως θεμέλιο, ως ιδρυτικές αρχές της Ενωμένης Ευρώπης; Ο νεοφιλελευθερισμός εγκαταστάθηκε για τα καλά εδώ και μια τουλάχιστον δεκαπενταετία στην Ευρώπη. Ζούμε σήμερα τον θρίαμβό του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετατρέπεται σε μια ανταγωνιστική αρένα, όπου η μόνη αρχή είναι εκείνη της ΙΣΧΥΟΣ, η αρχή του ΚΕΡΔΟΥΣ. Ας μη γελιόμαστε. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αποτελεί απλώς ένα αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο οικονομικής δραστηριότητας, δεν εξαντλείται στο πεδίο των μηχανισμών της αγοράς. Στην ουσία, εξοβελίζοντας την ΠΟΛΙΤΙΚΗ από το πεδίο των αποφάσεων, αποτελεί ο ίδιος ένα κυρίαρχο πολιτικό πρόγραμμα και μετατρέπει τους πολιτικούς θεσμούς (Κοινοβούλιο, εκτελεστική και δικαστική εξουσία) σε «εργαλεία», σε υπηρέτες των συμφερόντων και των στόχων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των θεσμοθετημένων πια στην εποχή μας παγκόσμιων οργανισμών κερδοσκοπίας. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι αξίες, οι αρχές του νεοφιλελεύθερου επιχειρήματος επικρατούν και παγιώνονται σήμερα με τη μορφή μιας ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ, που «απαγορεύει» στην πράξη κάθε αντίθετο οικονομικό πρόγραμμα, κάθε αντίθετη σκέψη που στηρίζεται σε κοινωνικές και ανθρωπιστικές αξίες. Αυτήν τη νέα μορφή ιδεολογικής κυριαρχίας τη ζούμε σήμερα στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση με την αναγνώριση και την τυπική νομιμοποίηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, οι αρχές, οι αξίες και τα κριτήρια του οποίου θα αποτελέσουν το ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΤΗ ΝΕΑ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ, που θα διαμορφώσει ένα αυστηρό και απαράβατο πλαίσιο για τη ζωή, τη σκέψη, τον τρόπο οργάνωσης και δράσης των λαών της Ευρώπης στα χρόνια που έρχονται... Το δόγμα της ισχύος όμως εκφράζεται και με τον πόλεμο. Το ζήσαμε έντονα και αυτό το φαινόμενο. Παλαιότερα υπήρξε η επέμβαση της Θάτσερ στην άλλη άκρη του κόσμου, στα νησιά Φόκλαντ, αργότερα ο ανηλεής βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, η ολόπλευρη συμμετοχή των ευρωπαϊκών κρατών στον πόλεμο κατά του Ιράκ... Σήμερα οι παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις ξαναθυμούνται το «ένδοξο» παρελθόν τους... Το «κυβέρνα, Βρετανία», τις γαλλικές αποικίες και την περίφημη «Λεγεώνα των Ξένων». Θυμούνται τον απηνή βομβαρδισμό της Αιγύπτου και της διώρυγας του Σουέζ... Μόνο που σήμερα πρόκειται –και αναφερόμαστε στους «πρωταγωνιστές», στον γαλλοβρετανικό άξονα– για αποδυναμωμένες πολιτικές ελίτ, που νομίζουν ότι μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων θα ανακτήσουν το απολεσθέν κύρος τους, τη χαμένη τους αξιοπιστία, που οι ίδιοι την εκχώρησαν στα οικονομικά συμφέροντα. Ο Σαρκοζί, που κινδυνεύει σοβαρά να μην εισέλθει καν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, επιδιώκει τώρα από «παραπαίδι» της Μέρκελ, να πείσει τις οικονομικές ελίτ της χώρας του ότι μπορεί να μετατραπεί σε ηγετικό παράγοντα και να ανοίξει νέες αγορές στη Μεσόγειο αποκτώντας σημαντικό ρόλο στον διαμοιρασμό της λείας του φυσικού πλούτου της Λιβύης στη μετα-Καντάφι εποχή... και να υπομνήσει στη Γερμανία ότι η Γαλλία μπορεί να αποκτήσει τον «πρώτο ρόλο» στα όπλα, αφού τον έχει χάσει στην οικονομία. Όλοι αυτοί οι ευτελείς σχεδιασμοί και οι κοντόθωρες επιδιώξεις μάς υπενθυμίζουν ότι η μεταμοντέρνα «αποικιοκρατία» δεν συνιστά παρά μια ιστορική «φάρσα», ένα παιγνίδι εξουσιών κάποιων πολιτικών ελίτ που στην πράξη διαδραματίζουν έναν ιστορικά «υπάλληλο» ρόλο. Όταν το «σκηνικό» στην Ευρώπη διαμορφώνεται με τους όρους αυτούς, είναι πολυτέλεια να ζητάμε από τον έλληνα πρωθυπουργό να μας αναλύσει τον «ρόλο» της Ελλάδας στην κρίση της Λιβύης και να μας εξηγήσει με ποιον τρόπο προωθούνται τα δικά μας συμφέροντα... Μακάρι να ήξερε κι αυτός... Γιατί ο ίδιος και η «ηγετική του ομάδα» έχουν οδηγήσει τη χώρα σε ανυποληψία διεθνώς, γιατί οι ίδιοι απαξίωσαν τον λαό της και τον οδήγησαν «σιδηροδέσμιο» και υποτελή στις διαθέσεις των δανειστών μας. Ποιος θα μας ακούσει σήμερα, ποιος θα λάβει υπόψη του τις θέσεις της χώρας μας, όταν η ίδια η πολιτική ηγεσία της επέλεξε για τον εαυτό της τον ρόλο του εντολοδόχου και του διαχειριστή των επιταγών του ΔΝΤ και των οικονομικοπολιτικών ελίτ της Ευρώπης; Και για να αντιληφθούμε το μέγεθος της αμετροέπειας και της αφροσύνης, ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιδιώκει να διαδραματίσει τον ρόλο του διαμεσολαβητή στην κρίση της Λιβύης... Εν τω μεταξύ, το αδιέξοδο βαθαίνει. Νέα ελλείμματα, νέοι φόροι, νέες περικοπές, ενώ η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη και η ύφεση «καλά κρατεί»... Κατά τα άλλα, η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης επικεντρώνεται στην «αποκάλυψη» της ευρύτερης συνωμοσίας που έχει στόχο τη δημόσια αποδοκιμασία των μελών της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού... Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι από εδώ και πέρα θα κυκλοφορούν δημόσια υπό την προστασία των ΜΑΤ ή κλεισμένοι σε «γυάλινα κλουβιά»... Όπως ο προηγούμενος Πάπας αλλά και οι δικαζόμενοι, πριν από χρόνια, τρομοκράτες των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» στη γειτονική Ιταλία... http://www.paron.gr