Του Γιώργου Κ. Καββαδία
Με την ευλογία και την εποπτεία της τρόικας η κυβέρνηση προωθώντας το Μνημόνιο 3 στην εκπαίδευση, εφαρμόζει ένα μαζικό σχέδιο συγχωνεύσεων - καταργήσεων σχολείων (1.933) με οδυνηρές κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνέπειες. Αυτό, εκτός των άλλων, σημαίνει: Αύξηση του αριθμού μαθητών στα τμήματα. Δημιουργία σχολικών συγκροτημάτων - μαμούθ, ειδικότερα στα λύκεια, όπου με βάση το σχέδιο για τα αναλυτικά προγράμματα του «νέου σχολείου», ο κύριος κορμός μαθημάτων στην Β΄ και Γ΄ τάξη θα είναι επιλεγόμενα. Σοβαρό κίνδυνο αύξησης τη διαρροής μαθητών που βρίσκεται στα υψηλά επίπεδα του 14,5%, ειδικά στην Περιφέρεια, λόγω της δυσκολίας μετακίνησης.
Όλα αυτά, την ώρα που τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας σοκάρουν και αποκαλύπτουν το αποκρουστικό και ταξικό πρόσωπο της εκπαιδευτικής πολιτικής. 37.652 μαθητές κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τα θρανία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ υπολογίζεται ότι αυξήθηκαν οι δαπάνες που καταβάλλουν οι ελληνικές οικογένειες για την εκπαίδευση των παιδιών τους, προσεγγίζοντας τα 5,2 δισ. ευρώ το χρόνο. (Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ)/ ΓΣΕΕ).
Η πολιτική αποδόμησης του δημόσιου σχολείου δεν έχει τέλος: Από τις περικοπές στους διορισμούς, την κατάργηση της Πρόσθετης και Ενισχυτικής Διδασκαλίας, το κλείσιμο Αθλητικών Σχολείων, την προετοιμαζόμενη κατάργηση της δωρεάν διανομής βιβλίων, τα μέτρα εργασιακής και παιδαγωγικής ομηρίας των εκπαιδευτικών, μέχρι τη δραστικότερη μείωση των κρατικών δαπανών κάτω του 3% του ΑΕΠ, αποκαλύπτεται η βίαιη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Από την κυβέρνηση εφαρμόζεται η πολιτική που λέει «αποσύρεται το κράτος - να αναλάβουν οι γονείς, οι τοπικές κοινωνίες (ιδιώτες, εταιρίες) και οι εκπαιδευτικοί» στο όνομα της «αποκέντρωσης» και του Καλλικράτη. Με τη λογική του «λιγότερου κόστους» και στο βωμό της αγοράς μετατρέπεται όλο και πιο έντονα η εκπαίδευση σε εμπόρευμα και οι γονείς και μαθητές σε πελάτες ιδιωτών.
Αν προσθέσουμε στο πογκρόμ των «καλλικρατικών» συγχωνεύσεων, την εξοντωτική μείωση (μέχρι 66%) της κρατικής επιχορήγησης των σχολικών επιτροπών, τη σχεδιαζόμενη αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, καθώς και το προετοιμαζόμενο «νέο σχολείο» της αμάθειας, του διαφοροποιημένου προγράμματος που θα ψάχνει «χορηγούς» για να επιζήσει, δηλαδή, το σχολείο της αγοράς, στα πρότυπα των πιο αντιδραστικών και χρεοκοπημένων αγγλοσαξωνικών μοντέλων, γίνεται φανερό ότι η σχολική πραγματικότητα, με την οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι την επόμενη χρονιά εκπαιδευτικοί και μαθητές, θα είναι εφιαλτική. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση καταργείται σταδιακά προς όφελος του σχολείου της αγοράς.
Πρόσφατα, από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων τέθηκε θέμα επιχορήγησής τους από το κράτος μέσω κουπονιών. Πρόκειται για έναν θεσμό που πρωτοεφαρμόστηκε στην Αγγλία, από την Μ. Θάτσερ. Με αυτό τον τρόπο κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα, σχολείο ή πανεπιστήμιο, θα υπολογίζει τις δαπάνες του «κατά κεφαλή». Αυτές τις δαπάνες, μέχρι τώρα τις «κάλυπτε» με την κρατική επιχορήγηση. Με το κουπόνι στο χέρι θα πηγαίνει ο φοιτητής ή μαθητής στο εκπαιδευτικό ίδρυμα της αρεσκείας του ή, καλύτερα, στο εκπαιδευτικό ίδρυμα που θα τον αποδέχεται.
Όσο περισσότερους μαθητές προσελκύει κάθε σχολείο, τόσο περισσότερα κουπόνια θα έχει, άρα και περισσότερους πόρους. Στην αντίθετη περίπτωση, το σχολείο θα μαραζώσει και θα κλείσει, εκτός εάν οι ίδιοι οι γονείς βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά σχολεία απέφευγαν να γράψουν παιδιά μεταναστών, παιδιά γονιών με χαμηλό μορφωτικό κεφάλαιο, οτιδήποτε θα χαλούσε την εικόνα τους. Η εφαρμογή του θεσμού των κουπονιών σε χώρες όπως οι ΗΠΑ οδήγησε σε κλείσιμο εκατοντάδων δημόσιων σχολείων, σε ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και σε μαζικές απολύσεις.
Τι μας λένε οι νεοφιλελεύθερες συνταγές; Εφόσον οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι δεν επιτρέπουν π.χ. τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της σχολικής ζωής, υπάρχουν άλλες πηγές που μπορούν να εξασφαλίσουν έσοδα στη σχολική μονάδα: Να 'σου ο σύλλογος γονέων, δηλαδή, οι ίδιες οι οικογένειες των μαθητών! «Βγάλτε το ψωμί σας μόνοι σας», αυτό είναι το σύνθημα-οδηγός. Αυτός είναι και ο πυρήνας της εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Με τις αλλαγές που προτείνονται, το υπουργείο σχεδιάζει να μετατρέψει τους διευθυντές σε μάνατζερ, αποσπασμένους από το σύλλογο διδασκόντων, που θα ελέγχουν σχεδόν τα πάντα...
Η εκπαιδευτική κοινότητα και οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αντισταθούν στην αποδόμηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Να απαιτήσουν: ούτε ένα σχολείο λιγότερο να λειτουργήσει από τη νέα σχολική χρονιά. Να ιδρυθούν νέα σχολεία όπου χρειάζεται, να ληφθούν μέτρα για τον περιορισμό της μαθητικής διαρροής. Ούτε ένας λιγότερος μαθητής στις σχολικές αίθουσες τη νέα σχολική χρονιά.
Όλα αυτά, την ώρα που τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας σοκάρουν και αποκαλύπτουν το αποκρουστικό και ταξικό πρόσωπο της εκπαιδευτικής πολιτικής. 37.652 μαθητές κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τα θρανία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ υπολογίζεται ότι αυξήθηκαν οι δαπάνες που καταβάλλουν οι ελληνικές οικογένειες για την εκπαίδευση των παιδιών τους, προσεγγίζοντας τα 5,2 δισ. ευρώ το χρόνο. (Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ)/ ΓΣΕΕ).
Η πολιτική αποδόμησης του δημόσιου σχολείου δεν έχει τέλος: Από τις περικοπές στους διορισμούς, την κατάργηση της Πρόσθετης και Ενισχυτικής Διδασκαλίας, το κλείσιμο Αθλητικών Σχολείων, την προετοιμαζόμενη κατάργηση της δωρεάν διανομής βιβλίων, τα μέτρα εργασιακής και παιδαγωγικής ομηρίας των εκπαιδευτικών, μέχρι τη δραστικότερη μείωση των κρατικών δαπανών κάτω του 3% του ΑΕΠ, αποκαλύπτεται η βίαιη συρρίκνωση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Από την κυβέρνηση εφαρμόζεται η πολιτική που λέει «αποσύρεται το κράτος - να αναλάβουν οι γονείς, οι τοπικές κοινωνίες (ιδιώτες, εταιρίες) και οι εκπαιδευτικοί» στο όνομα της «αποκέντρωσης» και του Καλλικράτη. Με τη λογική του «λιγότερου κόστους» και στο βωμό της αγοράς μετατρέπεται όλο και πιο έντονα η εκπαίδευση σε εμπόρευμα και οι γονείς και μαθητές σε πελάτες ιδιωτών.
Αν προσθέσουμε στο πογκρόμ των «καλλικρατικών» συγχωνεύσεων, την εξοντωτική μείωση (μέχρι 66%) της κρατικής επιχορήγησης των σχολικών επιτροπών, τη σχεδιαζόμενη αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, καθώς και το προετοιμαζόμενο «νέο σχολείο» της αμάθειας, του διαφοροποιημένου προγράμματος που θα ψάχνει «χορηγούς» για να επιζήσει, δηλαδή, το σχολείο της αγοράς, στα πρότυπα των πιο αντιδραστικών και χρεοκοπημένων αγγλοσαξωνικών μοντέλων, γίνεται φανερό ότι η σχολική πραγματικότητα, με την οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι την επόμενη χρονιά εκπαιδευτικοί και μαθητές, θα είναι εφιαλτική. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση καταργείται σταδιακά προς όφελος του σχολείου της αγοράς.
Πρόσφατα, από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων τέθηκε θέμα επιχορήγησής τους από το κράτος μέσω κουπονιών. Πρόκειται για έναν θεσμό που πρωτοεφαρμόστηκε στην Αγγλία, από την Μ. Θάτσερ. Με αυτό τον τρόπο κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα, σχολείο ή πανεπιστήμιο, θα υπολογίζει τις δαπάνες του «κατά κεφαλή». Αυτές τις δαπάνες, μέχρι τώρα τις «κάλυπτε» με την κρατική επιχορήγηση. Με το κουπόνι στο χέρι θα πηγαίνει ο φοιτητής ή μαθητής στο εκπαιδευτικό ίδρυμα της αρεσκείας του ή, καλύτερα, στο εκπαιδευτικό ίδρυμα που θα τον αποδέχεται.
Όσο περισσότερους μαθητές προσελκύει κάθε σχολείο, τόσο περισσότερα κουπόνια θα έχει, άρα και περισσότερους πόρους. Στην αντίθετη περίπτωση, το σχολείο θα μαραζώσει και θα κλείσει, εκτός εάν οι ίδιοι οι γονείς βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά σχολεία απέφευγαν να γράψουν παιδιά μεταναστών, παιδιά γονιών με χαμηλό μορφωτικό κεφάλαιο, οτιδήποτε θα χαλούσε την εικόνα τους. Η εφαρμογή του θεσμού των κουπονιών σε χώρες όπως οι ΗΠΑ οδήγησε σε κλείσιμο εκατοντάδων δημόσιων σχολείων, σε ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών και σε μαζικές απολύσεις.
Τι μας λένε οι νεοφιλελεύθερες συνταγές; Εφόσον οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι δεν επιτρέπουν π.χ. τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της σχολικής ζωής, υπάρχουν άλλες πηγές που μπορούν να εξασφαλίσουν έσοδα στη σχολική μονάδα: Να 'σου ο σύλλογος γονέων, δηλαδή, οι ίδιες οι οικογένειες των μαθητών! «Βγάλτε το ψωμί σας μόνοι σας», αυτό είναι το σύνθημα-οδηγός. Αυτός είναι και ο πυρήνας της εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας για την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Με τις αλλαγές που προτείνονται, το υπουργείο σχεδιάζει να μετατρέψει τους διευθυντές σε μάνατζερ, αποσπασμένους από το σύλλογο διδασκόντων, που θα ελέγχουν σχεδόν τα πάντα...
Η εκπαιδευτική κοινότητα και οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αντισταθούν στην αποδόμηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Να απαιτήσουν: ούτε ένα σχολείο λιγότερο να λειτουργήσει από τη νέα σχολική χρονιά. Να ιδρυθούν νέα σχολεία όπου χρειάζεται, να ληφθούν μέτρα για τον περιορισμό της μαθητικής διαρροής. Ούτε ένας λιγότερος μαθητής στις σχολικές αίθουσες τη νέα σχολική χρονιά.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι εκπαιδευτικός – ερευνητής -http://gkavadias.blogspot.com.
http://www.edromos.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.