Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ *
Με το πλήρωμα του χρόνου, παίρνουν πια «με τις πέτρες» την κοινοβουλευτική χούντα, ακόμη και σε φιλήσυχα νησιά όπως η Σύρος.
Εντούτοις, ο θρασύτατος εκπρόσωπός της τολμά να χαρακτηρίζει «φασίζουσα» τη λαϊκή αντίδραση στην πιο «φασίζουσα» κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, η οποία έχει καταντήσει ακόμη και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» κενό γράμμα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι έχει φαλκιδεύσει με κάθε τρόπο οποιεσδήποτε ελευθερίες συνδέονται με συλλογικούς αγώνες: από επιστρατεύσεις απεργών μέχρι την κατά σύστημα κήρυξη (από την «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη) κάθε ενοχλητικής για τις ελίτ απεργίας ως «καταχρηστικής» και την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων με τη χρήση μαζικής βίας για την κατάπνιξή τους με οποιαδήποτε αφορμή. Και, το κυριότερο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ζήτησε μέσα από δημοψήφισμα (που -υπό προϋποθέσεις- είναι το μόνο ψήγμα δημοκρατίας στην αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») την έγκριση των κτηνωδών μέτρων που καταλύουν σχεδόν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, ξεπουλούν κάθε κοινωνικό πλούτο και καταδικάζουν στην ανεργία μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και ακόμη μεγαλύτερο στη φτώχεια.
Σε αυτό, βέβαια, πήρε μαθήματα από την ευρωπαϊκή ελίτ που, μετά τη σχεδόν συνεχή απόρριψη των νεοφιλελεύθερων προτάσεών της για την Ε.Ε. από τους ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα αποφεύγει συστηματικά τα δημοψηφίσματα! Ισως είναι λοιπόν καιρός η χούντα, που κατά σύστημα εξαπατά τον ελληνικό λαό, αντί να τον βρίζει επειδή αντιδρά στην περιφρονητική αγνόηση της βούλησής του από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες, να υιοθετήσει μια παραλλαγή του παλαιού βασιλικού λογότυπου που θα την εκφράζει απόλυτα: «Ισχύς μου η προστασία των ΜΑΤ»...
Ομως δεν έφθανε το έγκλημα της χούντας κατά του ελληνικού λαού, αλλά τώρα τον εμπλέκει και σε πόλεμο, χωρίς βέβαια να τον ρωτήσει -όπως άλλωστε κάνουν και όλες οι άλλες δυτικές «δημοκρατίες», όπου για κρίσιμα θέματα δεν σκοτώνουν μεν διαδηλωτές, αλλά απλά τους αγνοούν και τους πνίγουν στα δακρυγόνα. Εναν πόλεμο, που αποτελεί άλλο ένα έγκλημα κατά του αραβικού έθνους, αφού οδηγεί βραχυπρόθεσμα στο διαμελισμό της Λιβύης και μακροπρόθεσμα στην «αλλαγή καθεστώτος» που επιδιώκει η υπερεθνική ελίτ, μαζί με το εγκληματικό σιωνιστικό κράτος των Λίμπερμαν, Νετανιάχου κ.ά., με τους οποίους η χούντα έχει αναπτύξει πρωτόγνωρους για ελληνική κυβέρνηση φιλικούς δεσμούς. Γεγονός που θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Οχι βέβαια από τους σημερινούς συνομιλητές ομολόγους του «Γιωργάκη» καρπαζοεισπράκτορες της υπερεθνικής ελίτ, αλλά από τα αναδυόμενα αραβικά λαϊκά κινήματα που τους καταποντίζουν.
Οπως υποστήριξα στο προηγούμενο άρθρο μου, υπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ των παλλαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο και της δήθεν «επαναστατικής» εξέγερσης στη Λιβύη, την οποία υποστηρίζει σήμερα όχι μόνο η άθλια «Αριστερά» των Κον Μπεντίτ κ.ά -που υποστήριξε επίσης, άμεσα ή έμμεσα, και όλους τους άλλους «πολέμους» της εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ- αλλά και σημαντικό τμήμα της κρατικιστικής «αντισυστημικής» Αριστεράς, καθώς και σύμπασα η «ελευθεριακή»! Η «Αριστερά» αυτή «δεν βλέπει» όχι μόνο τις ιστορικές διαφορές που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, αλλά και τις τεράστιες ομοιότητες μεταξύ κάποιων καθεστώτων και των συναφών εξεγέρσεων. Ετσι, «δεν βλέπει» ότι:
- Τα καθεστώτα στην Αίγυπτο και την Τυνησία είναι πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής ελίτ, άμεσα εξαρτημένα από αυτήν που ελέγχει ακόμη και το στρατό τους, ο οποίος άλλωστε επέτρεψε την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού στις χώρες αυτές (αλλά όχι, βέβαια, και των ίδιων των καθεστώτων!), στο πλαίσιο μιας νέας πολιτικής «εκδημοκρατισμού» στον αραβικό κόσμο (παρόμοιου με αυτόν στη Λατινική Αμερική). Ανάλογη τύχη μπορεί να έχουν αύριο και τα καθεστώτα στην Υεμένη και στο Μπαχρέιν - όχι, όμως, της Σαουδικής Αραβίας, όπου οι διαδηλωτές πυροβολούνται πριν να διαδηλώσουν, εφ'όσον η σημερινή εξάρτηση της Δύσης από το πετρέλαιό της είναι κρίσιμη!
- Τα καθεστώτα στη Λιβύη, στο Ιράν, στη Συρία (ή χθες στο Ιράκ) δεν είναι πελατειακά καθεστώτα και μόνο έμμεσα εξαρτώνται από τη Δύση, στο βαθμό που είναι ενσωματωμένα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γι' αυτό και η υπερεθνική ελίτ, όταν γίνουν αρκούντως «ενοχλητικά», δεν έχει άλλο τρόπο να τα ανατρέψει παρά μόνο μέσω της «αλλαγής καθεστώτος» που μπορεί να επιτύχει με τη χρησιμοποίηση της κτηνώδους στρατιωτικής μηχανής της.
- Οι εξεγέρσεις κατά των πελατειακών καθεστώτων είναι κατά κανόνα γνήσιες παλλαϊκές εξεγέρσεις, εφ'όσον τα διεφθαρμένα αυτά καθεστώτα στηρίζονται μόνο στην εύνοια της υπερεθνικής ελίτ, μιας ντόπιας μικρής ελίτ και του κρατικού τρομοκρατικού μηχανισμού.
- Οι εξεγέρσεις ενάντια στα μη πελατειακά καθεστώτα δεν είναι κατά κανόνα παλλαϊκές, εφ'όσον συνήθως τα καθεστώτα αυτά είτε είναι συνεχιστές λαϊκών επαναστάσεων (Ιράν) είτε εκφράζουν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως στη Λιβύη και στα μπααθικά καθεστώτα (Ιράκ, Συρία). Αυτό σημαίνει ότι έχουν σημαντική λαϊκή στήριξη και, επομένως, η ανατροπή τους από την υπερεθνική ελίτ μπορεί να θεμελιωθεί μόνο μέσα από την εκμετάλλευση ενός (ανοιχτού ή μη) εμφυλίου πολέμου (Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.).
* Η πλήρης εκδοχή του παραπάνω άρθρου και η απάντηση σε κάποιες ανώνυμες διαδικτυακές επιθέσεις δημοσιεύονται εδώ:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.