Οι Πλούσιοι και οι Άλλοι

του Άρη Δαβαράκη



Έχω την εντύπωση τις τελευταίες μέρες πως η πραγματικότητα εξελίσσεται ραγδαία και πως δεν θ’ αργήσουμε ν’ ακούσουμε ειδήσεις πως δεν θέλουμε να τις ακούσουμε. Όσο άσχετος και να είναι κανείς με τα οικονομικά ζητήματα, όσο και να πετάει στα σύννεφα, όσο και να είναι χαρακτηρισμένος ως «αλλιώτικα σκεπτόμενος», τα σημάδια είναι πια τόσο πολλά ώστε τα επόμενά βήματά μας, τα βήματα της Ελλάδας εννοώ, να είναι πια σχεδόν ευδιάκριτα. Έχει τεθεί θέμα χρέους. Έχουμε αναλάβει υποχρεώσεις αποπληρωμής τόκων και κεφαλαίων και έχουμε υπογράψει (ως μεγάλη επιτυχία) ένα «μνημόνιο» βάσει του οποίου είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα αν θέλουμε να ξαναδανειστούμε σαν μέλος της Ευρωζώνης – αλλοιώς δεν θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και υποχρεώσεις και θα κηρύξουμε πτώχευση.

Τα μέτρα που πρέπει να πάρουμε δεν τολμάνε οι κυβερνήσεις μας να τα πάρουν γιατί, απλούστατα, αν πράγματι ληφθούν κινδυνεύει η κοινωνική μας εύθραυστη ισορροπία και κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσουμε – τότε. «Τότε» εννοώ το «όταν ληφθούν τα μέτρα». Όταν, μέτρο το μέτρο, καταλήξει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας στο περιθώριο και την ανέχεια.

Πως θα ελεγχθούν οι αντιδράσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολύ θυμωμένων ή, έστω, πολύ απογοητευμένων Ελλήνων; Αυτό που μας έχουνε ζητήσει, σωστό και λογικό και μαζί τους είμαι και εγώ στη θεωρία, στην πράξη όμως είναι απολύτως ανέφικτο. Για να μη μπω στους δαιδάλους των Οικονομικών Υπουργείων, της Εφορίας, των συνδικάτων και των «κομμάτων» (τα οποία , κόμματα, είναι οι πιο σκληροί πυρήνες αντίδρασης στην επερχόμενη «ευρωπαϊκή Αλλαγή» που καλείται να ολοκληρώσει ο Γ.Α.Π), εγώ ρωτάω κάτι απλό : Γιατί θα είναι καλός στη δουλειά του ένας οδοκαθαριστής που συνεχώς του κόβουνε δεκάρικα, πενηντάρικα, κατοστάρικα από τα έσοδά του – άμεσα ή έμμεσα – και τον αφήνουν να ζήσει την οικογένειά του με τα μισά;

Από πού θα προκύψει ο καλύτερος αστυνομικός που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος όταν ο άνθρωπος αυτός δεν έχει ελπίδα να αναβαθμίσει την ζωή του, είναι βέβαιο πως θα του κόψεις κι’ άλλα, κι’ άλλα, κι’ άλλα από το εισόδημά του – και θα ζει και συνέχεια με τον φόβο ενός γαζώματος από καλάσνικοφ αγνώστου προελεύσεως;Ποιος εφοριακός θα κάτσει να κάνει υπερωρίες για να «καθαρίσει» με τους ισχυρούς, όταν ο ίδιος δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα, μετακομίζει σε μικρότερο σπίτι, δεν βγαίνει πια ούτε για ένα φαί σε μια ταβέρνα και η γυναίκα του, απολυμένη απ’ τον ιδιωτικό τομέα, παλεύει να τα βγάλει πέρα με τα δυό παιδιά – και τους παππούδες;

Και συνεχώς «υποβαθμίσεις». Και συνεχώς περικοπές. Και συνεχώς όλο και λιγότερα. Τι να του ζητήσει αυτού του Έλληνα, των εκατοντάδων χιλιάδων αυτών Ελλήνων, ο κάθε Παπανδρέου, ο κάθε Σαμαράς, η κάθε Ντόρα; Και άλλες «οικονομίες» και άλλη «λιτότητα» και ακόμα περισσότερο ζόρι; Πόσο ν’ αντέξουμε οι άνθρωποι που δεν έχουμε αποθησαυρίσει από τότε που ο Ανδρέας «μοίραζε» και ο Σημίτης υποσχότανε Χρηματιστήρια γκαζωμένα με τεράστια κέρδη; «The Rich and the rest» ήταν ο τίτλος του Economist στα τέλη Ιανουαρίου και περιείχε 14σέλιδο «ειδικό αφιέρωμα» στην παγκόσμια οικονομική Ελίτ.

Αλλά δεν είναι το παγκόσμιο χωριό το θέμα, είναι το «εδώ και τώρα» μας. Η Ελλάδα που κυβερνά σήμερα ο Γ.Α.Π (και όχι για πολύ φαντάζομαι, σύντομα θα κουραστεί και αυτός), είναι μια τέτοια Ελλάδα : «Οι Πλούσιοι και οι Υπόλοιποι». Οι Πλούσιοι, άσχετα με το πώς και πότε γίνανε πλούσιοι, δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα για τα πλούτη τους και της στερούν αυτό το λίπασμα, την πρώτη ύλη, που θα την βοηθούσε να «επιχειρήσει» και να ανακάμψει. Βγάζουν τα λεφτά τους – και το δαχτυλάκι τους - «έξω» (όπως παλιά). Και οι τράπεζες δεν έχουν λεφτά. Ζητάνε τη στήριξη του Ελληνικού κράτους. Και το Ελληνικό Κράτος καταχρεωμένο και από παντού στριμωγμένο, πώς να τις βοηθήσει. Την Τετάρτη όλες οι μεγάλες Ελληνικές Τράπεζες φάγανε ακόμα μια γερή σφαλιάρα από την Moody’s, που μια μέρα πριν, είχε φέρει την Ελληνική οικονομία πάλι σε δεινή θέση με ακόμα μια χρηματοπιστωτική υποτίμηση.

«Οι Πλούσιοι και οι άλλοι», λοιπόν. Αυτή η νέα πραγματικότητα. Όπου επαφή μεταξύ «πλουσίων» και «άλλων» δεν υπάρχει πια σχεδόν πουθενά. Και οι μεν πλούσιοι, καλά να είναι οι άνθρωποι, δεν αντιμετωπίζουνε (οικονομικό τουλάχιστον!) πρόβλημα. Εμείς οι «άλλοι» όμως; Τι θα γίνει μ' εμάς τους άλλους; Που θα δουλέψουνε οι νέοι; Πως θα επιβιώσουνε αυτοί που μεγαλώνουνε παιδιά; Πως θα σταθούνε στα πόδια τους τα γεροντάκια χωρίς φάρμακα και νοσοκομεία, οργανωμένη ασφάλιση και κοινωνική πρόνοια; Πώς θα ενταχθούν οι μετανάστες σε μια κοινωνία φτωχή;

Πολλά τα ερωτήματα, ελάχιστες οι απαντήσεις. Και όσες σύγχρονες προσωπικότητες θα μπορούσαν να βοηθήσουν με τους εξελιγμένους εγκεφάλους τους, δεν ζούνε βέβαια εδώ – τώρα και πολλά χρόνια

protagon