Γράφει για την "Παρέμβαση"
ο Γιώργος Γιούλος
Μαθαίνουμε από το protagon.gr[1] ότι «έπεσε η μάσκα της αριστεράς!» καθώς δεν έσπευσαν οι αριστεροί να πανηγυρίσουν τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των κυβερνητικών στρατευμάτων της Λιβύης από τους Δυτικούς συμμάχους, οι οποίοι έχουν την εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (Απόφαση ΣΑ[2] 1973/2011).
Η λογική είναι ότι η αριστερά αντιδρούσε και έθετε, στις περιπτώσεις του Κοσσόβου και του Ιράκ, ως κριτήριο για τη νομιμοποίηση της επέμβασης την σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφάλειας. Τώρα που την έχει τι κάνει; «Για μια ακόμη φορά, η αριστερά προτίμησε να συμπαρασταθεί σε ένα δήμιο αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι η επίκληση στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν πάντοτε απλά μια πρόφαση και ποτέ ο πραγματικός λόγος για την στάση της».
Και καταλήγει το άρθρο: «Αν λοιπόν δεχθούμε ότι δεν είναι η ανησυχία για την διεθνή νομιμότητα που κάνει την ελληνική αριστερά να αγκαλιάζει με τέτοια στοργή παρανοϊκά καθάρματα όπως τον Μιλόσεβιτς, τον Χουσεΐν και τον Καντάφι τότε τι είναι; Τίποτα άλλο από το βαθύ μίσος προς την Δυτική φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων που χαρακτηρίζει αυτό τον χώρο».
Είναι εξαρχής παράλογο όταν κάποιος δημόσιο-γράφος, κάποιος που γράφει δημόσια, και έχει να αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό γεγονός όπως αυτό της εμπόλεμης κατάστασης- εμφύλιας και διεθνούς - στη Λιβύη, αυτό που επιλέγει να κοινοποιήσει είναι η θέση του για την αντίδραση της αριστεράς. Ή μήπως είναι λογικό; Η επίθεση στην αριστερά είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό στη χώρα και εξασφαλίζει δεκαπεντάλεπτα δημοσιότητας (ίσως και κλικ σε ιστοσελίδες).
Σε δεύτερο επίπεδο, είναι φανερό ότι τέτοιες απόψεις αγνοούν ηθελημένα τις εξελίξεις στις περιπτώσεις του Ιράκ και του Κοσσόβου αλλά επίσης αγνοούν και τις αξίες που συγκροτούν την ίδια την αριστερά.
Απέναντι στον Μιλόσεβιτς η Δύση ενίσχυσε τον KLA του οποίου ο επικεφαλής και σημερινός Πρωθυπουργός H. Thaci εμπλέκεται - σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης[3] - σε κάθε λογής παράνομη δραστηριότητα. Επιπλέον το μικρό αυτό κρατιδιακό μόρφωμα εμφανίζεται ως θύλακας ανομίας στην περιοχή, ο οποίος λειτουργεί με την ανοχή της συνεχώς παρούσας Δύσης.
Για το Ιράκ τα πράγματα είναι ακόμη πιο μαύρα. Το Brookings institute[4] υπολογίζει τον αριθμό των ανθρωπίνων απωλειών (αμάχων) από το 2003 έως το 2010 σε 114000. Και βέβαια, είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι όπλα μαζικής καταστροφής, η ύπαρξη των οποίων οδήγησε τη Δύση στον πόλεμο, δεν βρέθηκαν στο Ιράκ.
Πολλοί δε, μπορούν να υποστηρίξουν την άποψη ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν, στο Κόσσοβο και στο Ιράκ μοιάζει με αυτό που χαρακτηρίζεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως failed states παρά με περιοχές οι οποίες χαρακτηρίζονται από τις αρχές και τις αξίες της Δύσης.
Ερχόμενοι τώρα στις αξίες, η αριστερά συγκροτείται στη βάση τριών συγκεκριμένων αξιών, είτε το θέλουν κάποιοι είτε δεν το θέλουν. Οι αξίες αυτές, οι οποίες αποτελούν και τον πυρήνα των αξιών του Δυτικού πολιτικού πολιτισμού, είναι η ελευθερία, η ισονομία, η δικαιοσύνη, η αυτοπραγμάτωση και η αλληλεγγύη. Στη βάση αυτών των αξιών, η αριστερά είναι ιδεολογικά αντίθετη απέναντι σε κάθε πόλεμο, είναι αντίθετη σε κάθε ενέργεια που φέρνει θάνατο και καταστροφή. Η διάγνωση, λοιπόν, του μίσους της αριστεράς απέναντι στις «δυτική φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων» είναι μια κενή περιεχομένου δήλωση, μια έκφραση που δεν μπορεί να θεωρηθεί καν «γλωσσικό παιγνίδι», αλλά ανοησία.
Η σχέση της αριστεράς με «αιμοσταγείς δικτάτορες» αποτελεί διαστροφή της πραγματικής σχέσης της Δύσης με τέτοιου τύπου ηγέτες. Η μακριά λίστα περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, δικτατορίες τύπου Videla, Pinochet, Παπαδόπουλου, Musharraf και το καθεστώς του Apartheid στη Ν. Αφρική.
Επίσης η επιχειρηματολογία περί της «δυτικής φιλελεύθερης τάξης πραγμάτων» δεν πρέπει να ξεχνάει ότι η Λιβύη ήταν αποικία «δυτικών δυνάμεων» έως το 1952, το Ιράκ έως το 1932, η Αλγερία έως το 1962, η Αίγυπτος έως το 1922, η Τυνησία έως το 1965. Μια ματιά στους χάρτες και τα ντοκουμέντα της αποικιοκρατίας θα ήταν αρκετή να εξαφανίσει τέτοιου τύπου ιδεολογήματα.
Είναι πολύ εύκολο για όλους να παρουσιάσουν το άσπρο μαύρο ειδικά όταν δεν επιθυμούν να συνεισφέρουν στον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο. Η αριστερή πολιτική σκέψη αναστοχάζεται τα επιχειρήματά της μέσα από αυτόν, κάνει την αυτοκριτική της και δημιουργεί το πλαίσιο υπέρβασης απόψεων που δεν συνδέονται με τις συγκροτησιακές της αξίες.
Υ.Γ.
Για όσους ενδιαφέρονται για μια ουσιαστική συζήτηση σχετικά με την επέμβαση στη Λιβύη, παραθέτουμε τα links από μια σειρά άρθρων από το site της Βρετανικής εφημερίδας The Guardian: guardian.co.uk.
Αναρτήσεις
explendit blog, congratulations
ΑπάντησηΔιαγραφήregard from Reus Catalonia
thank you