άρθρο της θεματικής που αφορά στους αθέμιτους όρους της δανειοδότησης της Ελλάδας και στην πολιτική εκμετάλλευση της κρίσης, μεσολάβησαν τρία γεγονότα που επαληθεύουν το ολοκληρωτικό δέσιμο της χώρας μας για τους πολιτικούς και οικονομικούς σκοπούς των κέντρων εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου που εκπροσωπεί το ΔΝΤ με το Βερολίνο. Το πρώτο γεγονός ήταν η κυνική ανακοίνωση της οικονομικής πολιτικής που επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση στα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ακολούθησε αμέσως το «συμβάν» των ιταμών δηλώσεων της τρόικας στην Αθήνα, που από το θώκο της εκτός νομιμότητας εξουσίας της εξευτέλισε την ελληνική κυβέρνηση. Το τρίτο γεγονός ήταν η αποκάλυψη των «Επικαίρων» ότι η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο συντάχθηκαν από το δικηγορικό γραφείο της δικηγορικής εταιρείας Slaughter and May, που εδρεύει στο Λονδίνο. Το τελευταίο αυτό γεγονός επαληθεύει την ανησυχία και την υποψία που μου προκάλεσαν, πριν από δέκα μήνες, το περιεχόμενο, το ύφος και η τεχνική των Συμφωνιών Δανεισμού της Ελλάδας. Επαληθεύει, ειδικότερα, και την παρατήρηση που είχα διατυπώσει στη μικρή εκείνη μελέτη μου που δημοσίευσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών (σελ. 70), ότι οι εν λόγω Συμφωνίες Δανεισμού –το «Μνημόνιο», όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται συγκεκαλυμμένα– αποτελούν το δεύτερο κρούσμα στην Ευρώπη, μετά το Σχέδιο Ανάν, που παραβιάζει τόσο πολλές θεμελιώδεις αρχές της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Το ότι, δε, τα δύο αυτά σύνολα διεθνών εγγράφων συντάχθηκαν από δικηγορικό γραφείο δεν είναι μόνο απαράδεκτο, όπως επισήμανα τότε, αλλά και ντροπή για την εξέλιξη των διεθνών σχέσεων που είναι υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα τρία αυτά γεγονότα επιβεβαιώνουν το είδος της οικονομικής πολιτικής και τον τρόπο επιβολής της στην Ελλάδα, καθώς και τη σημασία της ολοκληρωτικής κυριαρχικής δέσμευσης της χώρας μας. Στα προηγούμενα τρία άρθρα μας περιγράψαμε σε αδρές γραμμές τους πρωτοφανείς και αθέμιτους όρους των Συμβάσεων Δανειοδότησης σε βάρος της χώρας μας, καθώς και τους στόχους της πολιτικής χειραγώγησής της που επιδιώκεται με αυτούς. Ειδικότερα, προσπαθήσαμε να καταδείξουμε την πολιτική εκμετάλλευση της ελληνικής κρίσης στη διεθνή σκακιέρα των νέων οικονομικών - πολιτικών συνασπισμών, οι οποίοι αναδύονται τα τελευταία χρόνια. Στο παρόν άρθρο μας θα σκιαγραφήσουμε την οικονομική πολιτική που επιχειρείται με τους όρους αυτούς να επιβληθεί πιλοτικά σε ευρωπαϊκή χώρα. Πρόκειται για την οικονομική πολιτική που εφαρμόζει πάγια το ΔΝΤ σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και ασκεί ανέκαθεν η λευκή φυλή στους λαούς του από την εποχή των μεγάλων γεωγραφικών ανακαλύψεων μέχρι σήμερα. Οι άξονες αυτής της πολιτικής στη χώρα μας είναι δύο: Ο πρώτος είναι η διασφάλιση της πρόσβασης στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδας. Ο δεύτερος άξονας είναι η πιλοτική επιβολή στην Ευρώπη της οικονομικής πολιτικής της νέας παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Ο δεύτερος αυτός άξονας θα εξεταστεί στο επόμενο και τελευταίο άρθρο της σειράς.
Η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου
Γίνεται, τελευταία, πολύς λόγος για το αν θα πρέπει να πωλείται ή να αξιοποιείται με άλλους τρόπους (μίσθωση ή παραχώρηση χρήσης για εκμετάλλευση κ.ά.) η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου. Η συζήτηση αυτή για τον ελληνικό λαό είναι χωρίς αντικείμενο. Και τούτο διότι, σύμφωνα με τις πολύπλοκες και δικολαβικά συντεταγμένες διατάξεις του άρθρου 4 παρ. 2 της από 8/5/2010 «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου και όσο αυτό υπάρχει. Η αποδέσμευση αυτή της δημόσιας περιουσίας δεν είναι ορατή, αφού δεν είναι ορατή η αποδέσμευση της χώρας μας από το δάνειο.
Οι διατάξεις του άρθρου 4 της Σύμβασης απαγορεύουν στην Ελλάδα να διασφαλίσει άλλο δανειστή με ενέχυρο, υποθήκη ή άλλου είδους εγγύηση, ώστε να αποκτήσει εκείνος προτεραιό τητα έναντι αυτών, οποιαδήποτε δε αξιοποίηση επιτρέπεται –στην αξιοποίηση περιλαμβάνεται και η πώληση– θα είναι, στην πραγματικότητα, για την εξυπηρέτηση του δανείου. Με αυτό και με το ό,τι οι σχετικές δεσμεύσεις αφορούν στο σύνολο της δημόσιας περιουσίας, σε συνδυασμό και με τον όρο της παραίτησης της Ελλάδας «αμετακλήτως και άνευ όρων» από τα κυριαρχικά της δικαιώ ματα (άρθρα 14 παρ. 5, 15 παρ. 1 α με Παράρτ. 4 με υπόδειγμα Γνωμοδότησης ΝΣΚ της Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης), η δέσμευση της δημόσιας περιουσίας είναι ολοκληρωτική.
Αυτά όλα σημαίνουν τα ακόλουθα: α. Κάθε αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων, ακτών, υπόγειων και υποθαλάσσιων πηγών εθνικού πλούτου, αρχαιολογικών χώρων κ.λπ.), μετοχών, ομολόγων και άλλων αξιογράφων, δικαιωμάτων και άλλων κινητών πραγμάτων και αξιών θα γίνεται εις όφελος του δανείου και, επομένως, θα ελέγχεται από την τρόικα. β. Επομένως, όποια κι αν θα είναι η μορφή αξιοποίησης –πώληση, μακροχρόνια παραχώρηση εκμετάλλευσης, μίσθωση, πώληση μετοχών ή ομολόγων του Δημοσίου ή εταιρείας αξιοποίησης περιουσίας του Δημοσίου κ.λπ.– θα εξαρτάται, στην ουσία, από την τυπική ή άτυπη συναίνεση των Δανειστών. γ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμιά αξιοποίηση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου υπέρ της ανάπτυξης ή υπέρ του Ελληνικού Λαού, παρά μόνο εις όφελος των Δανειστών. δ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να συνάψει οποιαδήποτε οικονομικού αντικειμένου σύμβαση με τρίτη χώρα ή οργανισμό χωρίς την έγκριση των Δανειστών της Σύμβασης. ε. Σε περίπτωση επιβολής μέτρου κατά της χώρας μας από τους Δανειστές, δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε την ασφάλειά της, με βάση τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε τις συνταγματικές και διεθνείς εγγυήσεις της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς της ούτε τις εγγυήσεις του φυσικού περιβάλλοντος ούτε καν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου σε σχέση με τη διαβίωση του Λαού της.
Η Ελλάδα κάτω από κηδεμονία
Για να γίνουν καλύτερα αντιληπτές οι παραπάνω δεσμεύσεις της δημόσιας περιουσίας, σε συνδυασμό και με την παραίτηση των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας, πρέπει να προστεθούν και οι έξης διευκρινίσεις: α. Οι Δανειστές έχουν πλήρη προτεραιότητα σε όλες τις πλουτοπαραγωγικές πήγες της χώρας, καθώς και στην εκμετάλλευση του φυσικού και του ιστορικού (ανθρωπογενούς) περιβάλλοντος της ελληνικής επικράτειας. β. Η Ελλάδα δεν μπορεί να προβλέψει ούτε κι ο Ελληνικός Λαός να γνωρίζει σήμερα ποια οικονομικά μέτρα θα επιβληθούν, γιατί οι Δανειστές, σύμφωνα με ειδική διάταξη στο Προοίμιο του «Μνημονίου Συνεννόησης», που αποτελεί μέρος των Δανειακών Συμφωνιών του περασμένου Μαΐου, έχουν το δικαίωμα να τροποποιούν συνεχώς τους όρους επιβολής μέτρων για την ικανοποίηση του δανείου. Αυτό το κάνουν ήδη με τα λεγόμενα «Επικαιροποιημένα Μνημόνια». Με τα Μνημόνια αυτά η χώρα μας είναι δεσμευμένη, χωρίς να ξέρει το αντικείμενο της δέσμευσης από πριν. Επιπλέον, δε, ενώ τα «Επικαιροποιημένα Μνημόνια» αποτελούν Διεθνείς Συμβάσεις, δεν κυρώνονται από τη Βουλή. γ. Η εξωτερική οικονομική πολιτική είναι πλήρως δεσμευμένη, γιατί η Ελλάδα δεν έχει περιουσιακά στοιχεία αδέσμευτα, ώστε να μπορεί ελεύθερα να διαπραγματευθεί με τρίτες χώρες επενδύσεις ή άλλες οικονομικές σχέσεις εις όφελός της. Με την ολοκληρωτική δέσμευση των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας, του ιστορικού και φυσικού περιβάλλοντος, της εθνικής περιουσίας και της πλήρους χειραγώγησης της εξωτερικής και της οικονομικής πολιτικής από τους Δανειστές, η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά κάτω από την πλήρη κηδεμονία των Δανειστών της. Η κατάσταση αυτή είναι χειρότερη από την παλαιά μορφή κηδεμόνευσης λαών, που λεγόταν προτεκτοράτο, γιατί οι Δανειστές σήμερα δεν παρέχουν καμιά προστασία και ασφάλεια. Αντίθετα, έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν, αυτοί ή ο δικαιούχος τους –γιατί μπορούν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτο, βάσει του άρθρου 2 παρ. 3 της Σύμβασης–, οικονομική και πολιτική βία στην Ελλάδα, τόσο στον τομέα της οικονομικής πολιτικής όσο και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ιδίως ως προς την επίλυση των εθνικών θεμάτων της χώρας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"
Οι επισημάνσεις στο κείμενο είναι της "Παρέμβασης" | 
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.