του Νίκου Στεριανού
Την επόμενη Πέμπτη και Παρασκευή, στις 24 και 25 του μηνός, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να ξεκαθαρίσει το τοπίο για το πώς θα πορευτεί στο εξής αναφορικά με το ζήτημα της κρίσης που τη μαστίζει. Πολλοί είναι εκείνοι που προεξοφλούν ότι οι αποφάσεις που θα ληφθούν θα κινούνται πάνω- κάτω στο πλαίσιο των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης της 11ης Μαρτίου. Ενδεχομένως τα πράγματα να εξελιχθούν κάπως έτσι, αν και δεν αποκλείονται οι εκπλήξεις- κυρίως προς το χειρότερο. Για να έχουμε όμως μια σαφή αντίληψη των πραγμάτων- και ειδικότερα το πλαίσιο όσων θα συζητηθούν αυτή την εβδομάδα στις Βρυξέλλες- οφείλουμε να σταθούμε διεξοδικότερα στις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου.
Η Σύνοδος της 11ης Μαρτίου και η Ελλάδα: Δώσαμε πολλά και δεν πήραμε τίποτα

Πρώτο. Η κυβέρνηση πήρε μια επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο 7,5 χρόνια και με περίοδο χάριτος τα 3 έτη. Δηλαδή το δάνειο των 110 δισ. θα πρέπει να το εξοφλήσει στα 7,5 χρόνια αλλά αυτό θα αρχίσει να τρέχει προς εξόφληση μετά τα τρία έτη. Επίσης μειώθηκε το επιτόκιο του εν λόγω δανείου κατά μία ποσοστιαία μονάδα. Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ανακοίνωσαν ότι η μείωση του επιτοκίου επιφέρει εξοικονόμηση για τη χώρα στο ύψος των 6 δισ. ευρώ. Δεν παρουσίασαν όμως κανένα λογαριασμό ώστε να φαίνεται ότι μια τέτοια εξοικονόμηση είναι πραγματική. Πως το λογάριασαν και πως το έβγαλαν κανείς δεν ξέρει, και για το λόγο αυτό υπάρχουν βάσιμες υποψίες- αν όχι η βεβαιότητα- πως πρόκειται για προπαγανδιστικό κόλπο. Οι πιο αδαείς στα οικονομικά γνωρίζουν πως η επιμήκυνση ενός δανείου- του οποιουδήποτε δανείου- συνοδεύεται άμεσα με μείωση του επιτοκίου διότι αν το επιτόκιο μείνει αμετάβλητο και αυξηθεί ο χρόνος της επιτοκιακής απόδοσης πάνω στο σταθερό δανειακό ποσό, αυξάνεται ταυτόχρονα και το επιτοκιακό βάρος με αποτέλεσμα ακόμη κι ένα καλό επιτόκιο να καθίσταται ληστρικό. Έτσι μια μείωση του επιτοκίου πάνω στο δάνειο- εφόσον αυτό επιμηκύνεται- επιχειρεί να εξομαλύνει κάπως τα πράγματα, χωρίς όμως να μειώνει το συνολικό επιτοκιακό κόστος για τον δανειζόμενο. Μέχρι σήμερα άλλωστε δεν υπάρχει παράδειγμα, ακόμη και στις απλές τραπεζικές συναλλαγές, όπου η επιμήκυνση ενός δανείου, με μείωση επιτοκίου, να είχε ως αποτέλεσμα για τον δανειζόμενο μικρότερο συνολικό επιτοκιακό κόστος. Αντίθετα το επιτοκιακό κόστος- ως σύνολο- είναι πάντοτε μεγαλύτερο (ακόμη και τριπλάσιο του αρχικού) σε περιπτώσεις τέτοιας επιμήκυνσης.
Η ρύθμιση του δανείου των 110 δισ., δηλαδή η αναδιάρθρωσή του, με την ευκολία και τη σπουδή που έγινε διασφάλισε τους δανειστές μας από οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του συνολικού
δημοσίου χρέους. Το δάνειο αυτό διαχωρίστηκε εντελώς από το υπόλοιπο χρέος και προστατεύτηκε πλήρως από μια συνολική αναδιάρθρωση που ενδεχομένως θα περιλάμβανε και το λεγόμενο κούρεμα. Έτσι οι δανειστές μας, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, προστάτευσαν απολύτως τα συμφέροντά τους διασφαλίζοντας τα χρήματά τους στο ακέραιο και ως πάγιο ποσό και ως απόδοση. Για να επιδιώξουν όμως και να διασφαλίσουν κάτι τέτοιο σημαίνει πως είναι απολύτως βέβαιοι και για την αναδιάρθρωση του υπόλοιπου χρέους και για το κούρεμά του.

Δεύτερο. Στις Βρυξέλλες επίσης αποφασίστηκε να υπάρχει δυνατότητα απευθείας αγοράς κρατικών ομολόγων από τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Οι τελικές αποφάσεις γι’ αυτό το, τελευταίο, ζήτημα θα ληφθούν οριστικά, μάλλον, στη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου. Αν ισχύσει κάτι τέτοιο η Ελλάδα- δεδομένου ότι αδυνατεί να βγει στις αγορές για να δανειστεί- διευκολύνεται ώστε να βρει τα χρήματα, που δεν της παρέχει η τρόικα, για εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων ως το 2013. Έτσι, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι τον επόμενο χρόνο θα προχωρήσουμε σε νέα σύναψη δανείου με τον μηχανισμό στήριξης, άρα σε προσθήκη νέων δυσβάσταχτων όρων στους ήδη υπάρχοντες του μνημονίου που κάθε τρεις και λίγο επικαιροποιούνται. Θυμίζουμε ότι οι ανάγκες εξυπηρέτησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, από το 2010 μέχρι το 2013 έχουν υπολογιστεί στα 220 ως 240 δισ. ευρώ ενώ το δάνειο της τρόικας είναι μόλις 110 δισ.
Τρίτο: Η Σύνοδος της 11ης Μαρτίου αποφάσισε για την Ελλάδα την υποχρέωση να πουλήσει δημόσια περιουσία στο ύψος των 50 δισ. που αποτελεί το ελάχιστον και όχι την οροφή του ξεπουλήματος. Στο κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου της 11ης Μαρτίου, αναφέρεται ότι η Ελλάδα πρέπει «να συνεχίσει με αποφασιστικότητα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να αυξήσει την επιχειρησιακή ικανότητα για την εφαρμογή τους, να ολοκληρώσει πλήρως και ταχέως το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, το οποίο έχει ανακοινώσει και να εισάγει ένα αυστηρό και σταθερό δημοσιονομικό πλαίσιο με την ισχυρότερη δυνατή νομική βάση, η οποία θα αποφασιστεί από την ελληνική κυβέρνηση». Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (Κυριακή 13 Μαρτίου) διαβάζουμε για το θέμα αυτό: «Ο στόχος που συμφωνήθηκε με την τρόικα, για έσοδα της τάξης των 50 δισ. ευρώ από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων έως το 2015, θα πρέπει να θεωρείται η ‘‘βάση’’ του προγράμματος και όχι το ‘‘ταβάνι’’. Άλλωστε, στο αρχικό κείμενο του Μνημονίου, πριν ζητήσει η ελληνική πλευρά να αλλάξει, αναφέρονταν αποκρατικοποιήσεις ‘‘τουλάχιστον (at least) 50 δισ. ευρώ’’. Παράλληλα, οι δανειστές μας ζητούν πιστή εφαρμογή του Μνημονίου που θα ελέγχεται πολύ αυστηρά, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα παρεκκλίσεων».
Η εκποίηση της κρατικής περιουσίας είναι ένας όρος στον οποίο η τρόικα και οι ηγέτιδες δυνάμεις της ευρωζώνης επέδειξαν πλήρη ακαμψία με μοναδικό στόχο, ως φαίνεται- και όπως ομολογούν οι γνωρίζοντες σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις-, οι πάσης φύσεως δανειστές μας να πάρουν- πέραν των άλλων- ρευστό χρήμα στο χέρι.

Εν κατακλείδι, οι αποφάσεις της 11ης Μαρτίου είναι τα άμεσα και απτά αποτελέσματα της πολιτικής του μνημονίου. Μια πολιτική στην οποία τόσο οι κοινοτικοί εταίροι όσο και η κυβέρνηση επιμένουν ότι θα πρέπει να συνεχιστεί με ακόμη μεγαλύτερες δόσεις, γιατί ενώ διαλύει τη χώρα λειτουργεί ως εγγύηση για το σύνολο των δανειστών μας είτε είναι εκείνοι που επενδύουν σε χρέος μέσω των αγορών είτε πρόκειται για οργανισμούς όπως η Ε.Ε., η ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Φανταστείτε- έλεγε ένας φίλος- την Ελλάδα ως ασθενή. Ο γιατρός εφαρμόζει πάνω του μια θεραπεία για να αντιστρέψει την κακή πορεία της υγείας του. Μετά από αρκετό καιρό- κι ενώ η θεραπεία εφαρμόζεται χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση- διαπιστώνει ότι ο ασθενής του δεν ανταποκρίνεται, η θεραπεία δεν αποδίδει και η κατάσταση της υγείας του, στην καλύτερη περίπτωση, παραμένει στάσιμη. Τότε ο γιατρός, αντί να αλλάξει θεραπεία, παίρνει μέτρα για να μην πεθάνει ο ασθενής και συνεχίζει την ίδια θεραπευτική αγωγή, στις ίδιες ή και μεγαλύτερες δόσεις, με μοναδικό σκοπό να μην σταματήσει, από την φαρμακευτική εταιρεία με την οποία συνεργάζεται, η ροή των φαρμάκων που χρειάζονται. Αν αυτό δεν είναι συνειδητό έγκλημα τότε τι είναι; Ακριβώς αυτό συμβαίνει σήμερα σε βάρος της Ελλάδας και του λαού της με την συμμετοχή μιας κυβέρνησης που παριστάνει το σωτήρα.
Μνημόνιο στη νιοστή και χωρίς τέλος- Το σύμφωνο του ευρώ
Πέραν των αποφάσεων για την Ελλάδα, οι σπουδαιότερη απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 11ης Μαρτίου αφορά το λεγόμενο Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, την οικονομική
διακυβέρνηση όπως αλλιώς λέγεται, που τελικά πήρε το όνομα «Σύμφωνο για το ευρώ». Πρόκειται για την πολιτική του μνημονίου στη νιοστή και μάλιστα χωρίς τέλος. Οι βασικοί όροι του Συμφώνου όπως τους έδωσε ηΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (13 Μαρτίου) σε τίτλους έχουν ως εξής: «Οι βασικοί όροι του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας- Μισθοί: Σύνδεση μισθών και παραγωγικότητας, παρακολούθηση των μισθολογικών εξελίξεων στην Ευρωζώνη και σύγκριση μεταξύ κρατών- μελών. Ιδιαίτερα για τον δημόσιο τομέα προβλέπεται «πολιτική συγκράτησης μισθών». Ιδιαίτερο βάρος σε κράτη-μέλη με προβλήματα ανταγωνιστικότητας. Συντάξεις: Τα συνταξιοδοτικά συστήματα και τα συστήματα κοινωνικών παροχών θα πρέπει να είναι βιώσιμα μακροπρόθεσμα. Σύνδεση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης με προσδόκιμο ζωής. Χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα πρέπει να τα διορθώνουν εντός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου. Δημοσιονομική Πειθαρχία: Η συζήτηση για το αν θα πρέπει να προβλέπεται συνταγματική ή άλλη νομοθετική ρύθμιση για το έλλειμμα και το χρέος, ήταν από τα κεντρικά θέματα της προχθεσινής άτυπης Συνόδου Κορυφής. Απασχόληση: Εφαρμογή της flexicurity στην αγορά εργασίας, μείωση της φορολόγησης της εργασίας και κάλυψη της απώλειας πόρων μέσω της φορολόγησης της κατανάλωσης.Φορολόγηση: Εθελοντική εισαγωγή κοινής ενοποιημένης φορολογικής βάσης για επιχειρήσεις. Όχι εναρμόνιση φορολογίας επιχειρήσεων».

Οι τελικές αποφάσεις για το «Σύμφωνο του Ευρώ» αναμένεται να ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής αυτής της εβδομάδας και οι αντιθέσεις στο πλαίσιο της ευρωζώνης είναι μεγάλες, όπως τουλάχιστον φάνηκε από την τοποθέτηση του προέδρου της Ζ. Κ. Γιούκερ ο οποίος δήλωσε πως πρόκειται για ένα θνησιγενές σύμφωνο. Αν πάντως υιοθετηθεί- κι όπως όλα δείχνουν θα υιοθετηθεί έστω και με κάποιες παραλλαγές- θα είναι μια πολιτική εργασιακού μεσαίωνα από την μια και πλήρους ασυδοσίας για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο από την άλλη. Απελπιστικά δυσβάσταχτη θα είναι αυτή η πολιτική για τους λαούς των μικρών, εξαρτημένων και υπερχρεωμένων χωρών, όπως η Ελλάδα, αφού η συγκράτηση των μισθών, η πλήρης ευελιξία στην αγορά εργασίας συνοδεύμενη από την «ασφάλεια» των επιδομάτων πείνας (flexicurity- ευελιξία με ασφάλεια), η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και των συνταξιοδοτικών συστημάτων, θα συνοδεύονται από την σκληρή λιτότητα και την υπερφορολόγηση των λαϊκών εισοδημάτων μέσω των άκαμπτων όρων δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Άρον- άρον σταύρωσον αυτούς- Ο ρόλος του Τύπου
Τα όσα περιγράψαμε πιο πάνω ασφαλώς θέτουν εξ αντικειμένου το ερώτημα: Υπάρχουν στη χώρα δυνάμεις που μπορούν να συναινέσουν σε μια τέτοια κατάσταση. Ασφαλώς και υπάρχουν. Πρώτη και καλύτερη είναι η κυβέρνησηπου όχι μόνο συναινεί, όχι μόνο προσυπογράφει αλλά και πανηγυρίζει για την καταστροφή της χώρας και του λαού της εμφανίζοντάς την ως σωτηρία. Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και το κόμμα του Καρατζαφέρη, όπως και η κ. Μπακογιάννη που δήλωσε δικαιωμένη από το αποτέλεσμα της Συνόδου της 11ης Μαρτίου. Ενδιαφέρουσα όμως είναι η δήλωση Καρατζαφέρη ο οποίος είπε: «Από την Ευρώπη μπορεί να μην πετύχαμε το μάξιμουμ των επιδιώξεων μας, αλλά πήραμε πολλά περισσότερα από όσα υπολόγιζαν οι πεσιμιστές. Το θέμα είναι τώρα ποιος θα διαχειριστεί τη νέα ευκαιρία που μας δόθηκε». Το ερώτημά του είναι κομβικό για το οικονομικό κατεστημένο και θα το δούμε πως τίθεται στη συνέχεια.

Από τα κόμματα της Αριστεράς, το Κόμμα Κουβέλη δήλωσε ικανοποιημένο από την επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ. και δυσαρεστημένο που δεν θα βγει ευρωομόλογο. Ο ΣΥΝ θεώρησε αυτονόητη την επιμήκυνση του δανείου, Κάλεσε όμως την Κυβέρνηση να μην δεχτεί στην Σύνοδο της 25ης Μαρτίου το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας. Τέλος το ΚΚΕ, δια της κ. Παπαρήγα, δήλωσε δικαιωμένο από τις εξελίξεις, μάντεψε τα αυτονόητα, ότι δηλαδή έρχονται δεινά για τον λαό και ξεκαθάρισε ότι «θα συνεχίσει στο δρόμο της απειθαρχίας, της ανυπακοής». Με δυο λόγια η Αριστερά στο σύνολό της, είτε αποδεχόμενη τις αποφάσεις της τον Βρυξελλών είτε απορρίπτοντάς τες με κορώνες, φάνηκε για μια ακόμη φορά κατώτερη των εξελίξεων αφού καμία από τις συνιστώσες της δεν προβάλλει κάποιο πρόγραμμά πνοής σε άλλη κατεύθυνση. Εκτός κι αν δεχτούμε πως πρόταση πνοής είναι η πρόταση της κ. Παπαρήγα για Λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Μια πρόταση που ούτε αυτή ούτε το κόμμα της την πιστεύουν και επειδή δεν την πιστεύουν την έχουν καταστήσει σλόγκαν- απάντηση για κάθε πρόπβλημα. Φάρμακο για πάσα νόσον… Όπως παλιά στα χωριά οι συμπαθείς και αγράμματοι, τότε, χωριάτες, για κάθε πόνο συνιστούσαν ο ένας στον άλλον το… έμπλαστρο. Τόσα ήξεραν- τόσα έλεγαν.
Το πλαίσιο στο οποίο θέλει η καθεστηκυία τάξη να κινηθούν τα πράγματα περιγράφηκε με απόλυτα κυνικό τρόπο σε άρθρο του Αντ. Καρακούση στο Ηλεκτρονικό ΒΗΜΑ την Τρίτη 15 Μαρτίου. Σ’ αυτό το άρθρο με τίτλο «Μοντέλο Μέρκελ» ο αρθρογράφος κατέληγε: «Κακά τα ψέματα αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν περιθώρια στην Ευρώπη για πολλές αμφισβητήσεις του φιλελεύθερου παραγωγικού μοντέλου της κυρίας Μέρκελ. Άρα η Ευρώπη θα πορευθεί με αυτό. Η Ελλάδα επίσης, στη θέση που είναι δεν δύναται να διαπραγματευθεί. Μπορεί να διεκδικεί διευκολύνσεις και να απαιτεί βοήθεια στο βαθμό που προσαρμόζεται σε αυτό το μοντέλο. Το δίλημμα λοιπόν είναι απλό: Ή αλλάζουμε και προσαρμοζόμαστε στο ευρωπαϊκό, γερμανικής εμπνεύσεως μοντέλο, ή τα παρατάμε και πτωχεύουμε. Τα περισσότερα κόμματα προφανώς δεν μπορούν να τοποθετηθούν αρνητικά στο δίλημμα και λογικώς θα πρέπει να προσαρμόσουν την πολιτική τους αναλόγως. Σε άλλη περίπτωση παίζουν ένα παιγνίδι εντυπώσεων σαν κι αυτό της Νέας Δημοκρατίας, που δεν αντέχει ούτε δυο μέρες…».
Παρ’ όλα αυτά το οικονομικό κατεστημένο έχει πρόβλημα. Το πρόβλημά του εδράζεται στο ερώτημα της δήλωσης Καρατζαφέρη: Οι Βρυξέλλες αποφάσισαν. Ποιος όμως θα εφαρμόσει την πολιτική
που αποφάσισαν; Το τεράστιο πρόβλημα του κατεστημένου λέγεται εκτελεστική εξουσία. Είναι η εξουσία που χρειάζεται γι’ αυτή την πολιτική. Η σημερινή κυβέρνηση Παπανδρέου δεν φαίνεται να προκρίνεται γι’ αυτό το ρόλο κάτι που πλέον γίνεται πασιφανές και για τους πιο αδαείς, αρκεί να διαβάσει κανείς την αρθρογραφία των ισχυρών συγκροτημάτων του Τύπου.

Η ΚΑΘΜΕΡΙΝΗ (Κυριακή 13/3) στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Το καθήκον της ηγεσίας» σημείωνε: «Είναι σε όλους γνωστό ότι η χώρα βρίσκεται σήμερα σε δίνη επειδή χρωστάει ένα αστρονομικό ποσό, δεν παράγει αρκετά για να το ξεχρεώσει και δεν μπορεί να δανεισθεί προκειμένου να καλύψει τα ελλείμματά της. Το κυριότερο της έλλειμμα, όμως, είναι αυτό της πολιτικής ηγεσίας. Χρειαζόμαστε επειγόντως πολιτικούς που θα αγνοούν το πολιτικό κόστος και δεν θα ασχολούνται συνεχώς με την επικοινωνιακή τους προβολή. Πολιτικούς αποφασιστικούς, οι οποίοι θα καταλαβαίνουν τι θα πει ισορροπία εσόδων – εξόδων, θα λειτουργούν τεχνοκρατικά και με επαγγελματισμό και θα είναι ήδη καταξιωμένοι στην κοινωνία και την αγορά. Δυστυχώς τα κόμματα διαθέτουν ελάχιστους τέτοιους ανθρώπους και γι’ αυτό χρειαζόμαστε να εισέλθει νέο αίμα στην πολιτική. Φτάσαμε σε ένα σημείο που αν δεν λύσουμε το πρόβλημα του πολιτικού ελλείμματος δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας. Το πώς θα γίνει αυτό κανείς δεν μπορεί να το μαντέψει, ούτε ασφαλώς και να το υποδείξει. Ας το καταλάβουμε όμως ως πρόβλημα. Θα είναι μια καλή αρχή».
Την ίδια ημέρα, ο Σταύρος Ψυχάρης, στο δικό του άρθρο στο ΒΗΜΑ, υπό τον τίτλο «Αλλαγή», ανέφερε με σαφώς απειλητικό ύφος: «Ο Έλληνας δεν είναι… άχρηστος επειδή λ.χ. δεν μπορούν να ορθοποδήσουν στη χώρα μας ορισμένες βιομηχανίες. Υπάρχουν πεδία στα οποία οι Έλληνες διαπρέπουν- το παράδειγμα της Ναυτιλίας δεν είναι το μοναδικό. Το ζήτημα είναι ποια ηγεσία θα οδηγήσει τους Έλληνες σε πεδία ανάπτυξης που τους ταιριάζουν. Ο κ. Γ. Παπανδρέου, που φαίνεται ότι θα ξεπεράσει τα άμεσα προβλήματα της κρίσης, έχει τις γνώσεις, τα εφόδια και τη μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τη χώρα. Βεβαίως γάμος γίνεται, αρνιά σφάζονται!». Ο κ. Ψυχάρης δεν αναφέρει βέβαια αν στα αρνιά που σφάζονται μπορεί να περιληφθεί και ο πρωθυπουργός εφόσον δεν ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις των εχόντων την πραγματική εξουσία. Φανταζόμαστε όμως ότι ουδείς δισταγμός θα υπάρξει περι αυτού αν οι συνθήκες το απαιτήσουν…

Το τελικό συμπέρασμα; Άρον άρον σταυρωσον τον ελληνικό λαό. Γάμος γίνεται και το ντόπιο κατεστημένο είναι έτοιμο να σφάξει… αρνιά και ότι άλλο βρεθεί στο δρόμο του ενώ οι πεινασμένοι δανειστές τροχίζουν τα δόντια τους…-

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.