Είμαστε όλοι χιμπακούσα...

Του Παντελη Μπουκαλα Στα στερεότυπα προσφεύγει ο τρόμος και η αγωνία μας κάθε φορά που πληθαίνει το κακό και μας πελεκάει. Αλλά στην περίπτωση των σεισμών, το κλισέ για την «εκδικητική φύση» δεν ισχύει ποτέ, εκτός αν ο Εγκέλαδος ξυπνάει από πυρηνικές δοκιμές. Ο τεράστιος σεισμός και το γιγαντιαίο τσουνάμι που πλήγωσαν τη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας και προκάλεσαν οικουμενική ανησυχία και αισθήματα ανασφάλειας, δεν οφείλονταν σε πυρηνική δοκιμή. Προξένησαν όμως σοβαρό πυρηνικό ατύχημα, και μάλιστα στη μοναδική χώρα του κόσμου που έχει πληρώσει βαρύτατο τίμημα με τις δύο ατομικές βόμβες που έριξε καταπάνω της, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, ο κυνισμός της άπληστης για ισχύ αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής. Στην Ιαπωνία, ο τελευταίος (και μοναδικός επισήμως αναγνωρισμένος) «χιμπακούσα», ο τελευταίος δηλαδή από τους ελάχιστους που γλίτωσαν και από τις δύο ατομικές βόμβες, ο Τσουτόμου Γιαμαγκούτσι, πέθανε τον Ιανουάριο του 2010, σε ηλικία 93 ετών· για πολλά χρόνια πάλευε με τον καρκίνο του αλλά, ως μάρτυρας, και με την αρρωστημένη λατρεία των πυρηνικών όπλων. «Χιμπακούσα» ωστόσο, με κάπως διευρυμένη την έννοια της ιαπωνικής λέξης, τείνουμε να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι, επιζώντες δηλαδή των αλλεπάλληλων πυρηνικών «ατυχημάτων»: Από το 1952 και έπειτα, σε μισόν αιώνα, έχουν γίνει δεκάδες «ατυχήματα» σε τρεις ηπείρους (στην Ευρώπη, την Ασία, τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική), αρχής γενομένης το 1952 στο Οντάριο του Καναδά. Οσα έγιναν και δεν τα πληροφορηθήκαμε ποτέ θα πρέπει να ξεπερνούν τις πολλές πυρηνικές δοκιμές που, «για το καλό μας», έγιναν δίχως να τις μάθουμε ποτέ, επίσης «για το καλό μας». Το γεγονός ότι το νέο ατύχημα συνέβη στην Ιαπωνία, όπου μάλιστα δεν είναι το πρώτο αφού έχει προηγηθεί το συμβάν στο Ιμπαράκι, το 1999, ένα δείχνει, και είναι τρομακτικό: πως ούτε καν στη χώρα όπου η ραδιενέργεια εγκαινίασε το θανάσιμο όπλο της, και που έπρεπε να τη νουθετεί το βαθύτατο τραύμα της, δεν είναι δυνατόν να νοηθεί και να υπάρξει ασφαλής χρήση της ατομικής ενέργειας. Πότε το ενοχοποιούμενο «ανθρώπινο λάθος», πότε η «αστοχία υλικού» και πότε ένας σεισμός, καταρρίπτουν τον μύθο της ασφάλειας και επιβεβαιώνουν πως αν η μοίρα της ανθρωπότητας συνδεθεί με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες, και όχι με τις προσιτότατες ήπιες μορφές ενέργειας (την ηλιακή, την αιολική, το φυσικό αέριο), το μέλλον της θα είναι πολύ μικρότερο απ’ ό,τι προοικονομούν τα όνειρά μας. Στις ταινίες καταστροφής (τις οποίες πρόβαλαν αφειδώλευτα τούτες τις βαριές ημέρες τα κανάλια μας, ασκώντας ένα σχεδόν σαδιστικό είδος ομοιοθεραπευτικής), καθώς και στους μύθους αρκετών αρχαίων λαών, το ανθρώπινο γένος, οι εκλεκτοί του δηλαδή, προλαβαίνει και φτιάχνει τις σωστικές κιβωτούς του. Αλλά η παρηγορητική φαντασία ουδέποτε καθόρισε την ιστορία.

http://www.kathimerini.gr/