H ευθύνη του Πατριωτικού χώρου

Του Κώστα Πικραμένου*

Η εκλογή Σημίτη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (και την Πρωθυπουργία) στα τέλη του 1995 σηματοδότησε τη ρήξη με την πατριωτική αντίληψη που χαρακτήριζε την οργανωμένη βάση και την κοινοβουλευτική ομάδα του τότε κυβερνώντος κόμματος. Τα αποτελέσματα της ρήξης είναι γνωστά: Ίμια (1996), Μαδρίτη (1997), S-300 (1998), Οτσαλάν (1999), διερευνητικές επαφές (1999-2004).

Ως αντίδραση στις εν λόγω επιλογές της εκσυγχρονιστικής ομάδας Σημίτη δημιουργήθηκε το Δίκτυο 21 (1997). Η συνύπαρξη ετερόκλητων προσωπικοτήτων του ακαδημαϊκού, πολιτικού, δημοσιογραφικού και πνευματικού κόσμου (στο Δίκτυο 21) οδήγησε άμεσα αρκετά μέλη αυτού είτε να αποχωρήσουν οικειοθελώς είτε να απομονωθούν από τους υπόλοιπους. Τα ονόματα και οι περιστάσεις καταγράφονται σε άρθρα του Τύπου της εποχής. Για πολλούς δε (εχθρούς και φίλους) του Δικτύου 21, η όλη πρωτοβουλία θεωρήθηκε και σωσίβιο επιβίωσης του Αντώνη Σαμαρά ο οποίος διέσχιζε την «πολιτική έρημο» λόγω του …1993.

Η επάνοδος Σαμαρά (2004) με πρωτοβουλία Καραμανλή οδήγησε πολλούς στην πρόβλεψη ότι θα αποτελούσε μεσοπρόθεσμα το αντίπαλο δέος σε μία «διαδοχή αυτόματου πιλότου» της κ. Ντόρας Μπακογιάννη – Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ. Τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών (2010) έφεραν πανηγυρικά τον Αντώνη Σαμαρά στην Προεδρεία της συντηρητικής παράταξης.

Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά στο μέσο Έλληνα πολίτη που παρακολουθεί εξ αποστάσεως τα πεπραγμένα της Δημόσιας ζωής.  Όσοι όμως ασχολούνται συστηματικά με τα Εθνικά θέματα (και την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος) γνωρίζουν ότι η ανάδειξη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ έθεσε σε τροχεία εξουσίας τον πατριωτικό χώρο ο οποίος ασφυκτιούσε την περίοδο 1996-2009 λόγω των πολιτικών επιλογών του «μεσαίου χώρου» των Σημίτη – Καραμανλή  στα Εθνικά θέματα και όχι μόνο.

Ο πατριωτικός χώρος σήμερα προσπαθεί να αναδομηθεί και να ορίσει τις προγραμματικές του προτεραιότητες και «κόκκινες γραμμές». Είναι ήδη αργά;

Δυστυχώς η περίοδος 1996-2009 δεν οδήγησε στη ίδρυση ενός Ιδρύματος Ερευνών ή τουλάχιστον ενός Κέντρου Μελετών το οποίο θα επεξεργάζεται προτάσεις πολιτικής και θα εκπονεί μελέτες επί σειράς Εθνικών θεμάτων(δημογραφικό, μετανάστευση, φυσικοί και ενεργειακοί πόροι, εξοπλιστικά και αμυντική βιομηχανία, στρατιωτική θητεία, πανεπιστημιακή έρευνα, εγκληματικότητα, εξαγωγική πολιτική κ.α). Μελέτες οι οποίες θα εκπονούνται από πανεπιστημιακούς σε συνεργασία με Ιδρύματα του εξωτερικού όπου θα συγκρίνονται εμπειρίες άλλων χωρών και θα προσαρμόζονται εφαρμοσμένες πολιτικές στα Ελληνικά δεδομένα και ιδιαιτερότητες.

Το αποτέλεσμα ήταν κραυγές και λαϊκίστικες κορώνες που προέρχονταν από εξωκοινοβουλευτικές εθνικιστικές ομάδες να οδηγήσουν σταδιακά στην ταύτιση εθνικιστικού και πατριωτικού χώρου με ταυτόχρονη απαξίωση του δεύτερου. Ο πατριωτικός λόγος χαρακτηρίστηκε είτε ως ακραίος είτε ως γραφικός.

Τα στελέχη του πατριωτικού χώρου περιορίστηκαν στην συγγραφή άρθρων και (στην αμπελοφιλοσοφία) μέσω ιστοσελίδων και ιστολογίων καθώς η φωνή τους δεν έβρισκε διέξοδο στον κατεστημένο έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.

Κάποιοι άλλοι εξελίχθησαν σταδιακά σε γραφικούς «επαγγελματίες πατριώτες» μέσω της έκδοσης βιβλίων και εντύπων για «ιθαγενείς τριτοκοσμικού κράτους». Εν ολίγοις η Ελληνοφρένεια μόλυνε και τον πατριωτικό χώρο.

Το πιο ανησυχητικό φαινόμενο όμως είναι η επικίνδυνη αρθρογραφία σοβαρών αμυντικών αναλυτών στον έντυπο Τύπο οι οποίοι «παίζουν με τη φωτιά» προκειμένου να αυξηθεί το τιράζ των εφημερίδων όπου εργάζονται.

«Ειδικοί» που ταυτίζουν την Αλ Κάιντα με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ή την CIA με την Γαλλική RG δηλώνουν αναλυτές αναγνωρισμένου κύρους. «Ειδικοί» που ετοιμάζουν την κοινή γνώμη για «εμφύλιο πόλεμο» με τους μουσουλμάνους της Αθήνας επικαλούμενοι τα γεγονότα του Παρισιού (2005) πρέπει να ξέρουν ότι διαπράττουν ποινικό αδίκημα (βάσει του άρθρου 192 του Π.Κ).

Φυσικά όλοι αυτοί συνεχίζουν να αρθρογραφούν γιατί η Ελλάς έχει καταντήσει στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» όπου ο φωνακλάς, ο τραμπούκος και ο κάφρος κερδίζουν «στα σημεία». Οι κύριοι του ΕΛΙΑΜΕΠ προς το παρόν δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το πατριωτικό «αντίπαλο δέος». Γιατί προς τα παρόν αυτό δεν έχει ούτε δομή, ούτε πρόγραμμα παρά μόνο σπασμωδικές αντιδράσεις. Ελπίζουμε στη γρήγορη και ουσιαστική ανασυγκρότηση του.

*Ο Κώστας Πικραμένος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Wikileaks – Tα Διπλωματικά Εγγραφα για την Τουρκία»  (http://ekdotika.blogspot.com)

http://www.anixneuseis.gr/