Η έως τώρα ακολουθούμενη πολιτική του κυβερνητικού επιτελείου προκαλεί ερωτήματα για τα πραγματικά αίτια και τις συνέπειες της κρίσης στην Ελλάδα. Αφού καταφέραμε ως Χώρα από μόνοι μας να δημιουργήσουμε πρόβλημα, εφόσον από τη μία, το χρέος αναθεωρήθηκε προς τα πάνω και από την άλλη δανειστήκαμε με πολλαπλάσιο επιτόκιο
από το τρέχον την περίοδο που έπρεπε η Ελλάδα να δανειστεί αμέσως, τα όσα επακολούθησαν
αποδεικνύουν ότι υπάρχει ένας ευρύτερος στόχος.
Όταν για παράδειγμα η κρίση δανεισμού μετατρέπεται σε κρίση χρέους, και ταυτόχρονα επί ένα σχεδόν χρόνο εξαγγέλλεται σε καθημερινή βάση σειρά μέτρων, πρωτοφανών σε σκληρότητα και κοινωνική αναλγησία, την ώρα που 600 δις ευρώ βρίσκονται σε ελβετικές τράπεζες και τις συνέπειες της κρίσης τις πληρώνει ο χαμηλοσυνταξιούχος του ΕΚΑΣ και του ΟΓΑ, τότε υπάρχει άλλη σκοπιμότητα.
Όταν οι προβλέψεις για την εκτίναξη της ανεργίας έως το τέλος του 2011 είναι σε απόλυτους αριθμούς 1.500.000 άνεργοι, και όταν σύμφωνα με τη ΓΣΕΒΕ τα λουκέτα αναμένονται μέσα στο 2011 σε 225.000, με ορατό τον κίνδυνο να χαθούν άλλες 320.000 θέσεις εργασίας, άρα και εσόδων για το Δημόσιο, τότε κάτι άλλο συμβαίνει…
Όταν η επίσημη πολιτεία αδιαφορεί για μία πτυχή της ζωής εκατομμυρίων πολιτών και ενός δημόσιου αγαθού, που είναι το πολυτιμότερο, δηλαδή η υγεία, αποπειράμενη να μετατρέψει τους γιατρούς από υπεύθυνους για την υγεία των πολιτών σε είλωτες και εξαχρειωμένους δημόσιους υπάλληλους, που δε θα μπορούν να ζήσουν, άρα και να μεριμνήσουν για την υγεία των πολιτών, τότε σίγουρα δε φταίει η κρίση μόνο…
Όταν οι έχοντες τα ηνία της χώρας στα χέρια τους αδιαφορούν για την άλλοτε κραταιά ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, τη μεσαία τάξη, την οποία καθημερινά θρυμματίζουν, τότε σίγουρα η τρόικα και το ΔΝΤ δεν είναι οι μόνοι υπαίτιοι, αυτοί που έχουν δηλαδή το κύριο βάρος της ευθύνης.
Η έως τώρα ακραία μονεταριστική περιοριστική πολιτική, που δίνει έμφαση μόνο στη λιτότητα και στη συμπίεση του κόστους εργασίας, με παράλληλη εκτίναξη των κοινωφελών τιμολογίων προς τα άνω, και με παράλληλη «αδυναμία» του τραπεζικού συστήματος να τροφοδοτήσει την αγορά με ρευστότητα, αποδεικνύει ότι η στόχευση είναι σαφής: η μεταβίβαση των υπηρεσιών-φιλέτων του δημοσίου σε έναν ιδιωτικό τομέα που καμία σχέση δεν έχει με όσα ως τώρα γνώριζε η ελληνική κοινωνία.
Η θεωρία της δημιουργικής καταστροφής ασφαλώς και δεν αποτελεί το ιδεολογικό άλλοθι όσων γίνονται. Η απόπειρα είναι σαφής :
Στην αυγή του 21ου αιώνα, υπάρχουν ακόμη απόψεις που θεωρούν ότι η επαναφεουδεοποίηση της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας αποτελεί λύση για τη νέα εποχή.
Είναι προφανές ότι λησμονούν πως το πέρασμα στην αστική δημοκρατία έγινε απ’ αυτούς που ως τότε η φεουδαρχία θεωρούσε υποχείρια: την αστική τάξη, του επαγγελματίες και εμπόρους, τους καθημερινούς ανθρώπους που αγωνίζονταν για την επιβίωσή τους, μακριά από πρακτικές φεούδων, που στη σύγχρονη πραγματικότητα μεταφράζονται ως καρτέλ.
Η διαφορά του τότε με το σήμερα είναι τεράστια και έγκειται στο ότι η Δημοκρατία, παρά τα όποια προβλήματα που προκύπτουν συχνά από τους εκφραστές της, δεν έχει αδιέξοδα και δε στηρίζεται στην έλλειψη νομιμοποιητικής βάσης.
Ιστορικά αυτό αποδεικνύεται και στην καθημερινή πολιτική πράξη….
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ας είμαστε ευγενείς στο σχολιασμό.