Πολιτική αξιοπιστία και θεσμοθέτηση της αναξιοπιστίας.

Γράφει για την "Παρέμβαση"
ο Γιώργος Γιούλος

Οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ για την ανάγκη εξασφάλισης 50 δις Ευρώ από πώληση ή «αξιοποίηση» δημόσιας περιουσίας προκάλεσαν τις αντιδράσεις τόσο των κομμάτων της αντιπολίτευσης όσο και των απλών πολιτών. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση μέσω των στελεχών της εξαπέλυσε μια «καταιγίδα πληροφόρησης» για τις περί αντιθέτου προθέσεις της και την «δυσφορία» της απέναντι σε τέτοιου τύπου υποδείξεις ή παρεμβάσεις.

Η αποτυχία όμως αυτής της στρατηγικής – η οποία δεν έπεισε κανέναν – ανάγκασε τον Πρωθυπουργό να δηλώσει ότι η κυβέρνηση θα καταθέσει νόμο για την απαγόρευση πώλησης δημόσιας γης, για τον οποίο αν συμφωνήσουν και τα άλλα κόμματα  θα ζητηθεί και η συνταγματική του κατωχύρωση.

Οι παραπάνω δηλώσεις μπορούν να χαρακτηριστούν ως «θεσμοθέτηση» της αναξιοπιστίας, μέσω της οποίας επιχειρείται ο πολιτικός λόγος να μετατραπεί σε νομοθετικό λόγο.

Ο πολιτικός λόγος αποτελεί κομμάτι της δημόσιας συζήτησης, στηρίζεται στην αξιοπιστία των συνομιλητών και δεν αναζητεί θεσμοποίηση των προθεσεών του μέσω των νόμων. Είναι η κατάληξη του δημόσιου διαλόγου αυτή που «θεσμοθετείται» και αποκτά την μορφή του δεσμευτικού κανόνα και όχι η πρόθεση του πιο ισχυρού μέλους της συζήτησης.

Η περίπτωση των δηλώσεων του Πρωθυπουργού αποκαλύπτει: 

• πρώτον, μια αναξιοπιστία στον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης η οποία με αυτόν τον τρόπο ακυρώνει οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση. 
• Δεύτερον, μια εξουσιαστική ιδιόχρηση της νομοθετικής εξουσίας για την επαναπόκτηση της αξιοπιστίας της  και
• τρίτον  ένα ερασιτεχνικό επικοινωνιακό τέχνασμα για τον κατευνασμό της αντίδρασης των πολιτών.

Είναι αδιανόητο για μια πολιτική δύναμη, ένα πολιτικό κόμμα ή μια κυβέρνηση να αναζητεί την αξιοπιστία των λόγων της στον τυπικό δεσμευτικό κανόνα – στο νόμο.   Η απώλεια της αξιοπιστίας του πολιτικού λόγου δεν θεραπεύεται με κανένα τέχνασμα, οποιασδήποτε μορφής. Μένει να δούμε τώρα ποιά μορφή θα πάρει ο δημόσιος διάλογος όταν ένας από τους συμμετέχοντες, και μάλιστα ο πιο σημαντικός, έχει χάσει την πολιτική του αξιοπιστία.

__________________________________________________________________